Þetta er mín skoðun

Mánudagur, 24. janúar 2011

Allt hangir þetta saman.

Á undanförnum árum hafa verið harðar deilur um hvernig framtíðarnýtingu á orkulindum þjóðarinnar skuli vera háttað. Hvort opinberir aðilar skuli vera eigendur auðlindarinnar, og hvernig arðgreiðslum af henni skuli vera háttað. Flestir virðast nú vera orðnir sammála um að þau skref sem tekin voru á tímum einkvæðingarinnar hafi verið röng. Og jafnframt er ljóst að þau hafa ekki skilað þeim árangri sem vera átti fylgifiskur einkavæðingarinnar. Orkuverð hefur ekki lækkað, heldur þvert á móti.

Þeir sem hæst láta og reyna enn að réttlæta aðkomu einkaðaila að rekstri orkufyrirtækjanna tala um svonefnda áhættufjárfestingu. Að mikil áhætta sé því samfara að ráðast í byggingu orkuvera. Maður veltir því þá fyrir sér hvernig málum hefur verið háttað hingað til. Hafa verið byggðar einhverjar þær virkjanir eða orkuver undanfarna áratugi þar sem sú orka sem sköpuð hefur verið hefur ekki verið seld fyrirfram? Enginn sem mér kemur í hug.

Áhættan sem vitnað er til virðist að mestu bundin í þeim samningum sem á undan hafa farið . Binding raforkuverðs við til að mynda hugsanlegt heimsverð á áli. Þar sem hinni raunverulegu áhættu hefur verið velt yfir á seljanda orkunnar, með von um álverð fari stöðugt hækkandi . Arðsemi fjárfestingar seljandans , hefur verið háð árangri kaupandans og ýmsum ytri aðstæðum . Slíkir samningar heyra nú sem betur fer sögunni til. Segja má að það hluti þess árangurs sem gagnrýnin hugsun á framtíðarfyrirkomulagið hefur náð.

Mikið hefur verið gert út á í umræðunni af hálfu ýmissa hagsmunaaðila að umræða um hugsanlegar lausnir hvað varðar yfirráð opinberra aðila yfir auðlindinni kæmi veg og stöðvaði frekari erlendar fjárfestingar. Að markaðurinn myndi ekki sætta sig við þau sjónarmið sem uppi væru , sem flest önnur ríki í kringum okkur teldu eðlilegan hlut. Á sama tíma er þó ljóst að aðgangur að orku verður stöðugt verðmætari auðlind. Ljóst er að sú umræða sem nú á sér stað fjallar um nýtingu fyrirtækja á því sem við viljum kalla auðlindir þjóðarinnar, en ekki þau fyrirtæki sem almennan iðnað stunda og nýta þá orku sem til fellur.

Ef marka má þær fréttir sem þessa dagana berast af áhuga erlendra aðila á nýtingu íslenskrar orku virðist því ekki nein bráðaþörf á því að örvænta. Landsvirkjun virðist vel á veg komin með að safna hugsanlegum hóp fyrirtækja til nýtingar orku á Norðausturlandi, um leið og séð er að áhugi er fyrir nýtingu á þeirri orku sem til gæti fallið á Suðvesturhorni landsins.

Enn annar árangur sem umræðan hefur haft er sú staðreynd að menn átta sig stöðugt betur á mikilvægi þess að dreifa eggjunum í fleiri körfur. Og að mikilvægt sé að laða að fjölbreyttari fyrirtæki, sem skilji eftir fleiri störf og hærra raforkuverð. Gott dæmi um það er til að mynda hugsanleg Kísilverksmiðja í Reykjanesbæ. Þar gætu leynst þær fréttir sem við höfum svo mikla þörf fyrir nú . Vonum að það verði fyrr heldur en seinna.

Allt hangir þetta saman

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | Facebook

Athugasemdir

Einkavæðingarsinnar sem vilja eiga gullgæsirnar munu halda áfram að afvegaleiða umræðuna. Við þurfum hins vega aðeins að hafa eitt hugfast og það er hvað peningarnir kosta sem notaðir eru við framkvæmdirnar. Í dag er þetta dýrt og fjármagn af skornum skammti, en það réttlætir ekki að einkafyrirtæki taki yfir virkjanir og virkjanaframkvæmdir. Við þurfum bara að hafa þrek til að bíða þar til betur árar í efnahagsmálum. Umræðan er góð og þörf. Vonandi sjá menn ljósið