Næðis skaltu njóta.

 

Áherslur á þau mál sem mikilvæg eru virðast breytast ört þessa dagana. Á meðan flestir héldu að málin snerust fyrst og fremst um skuldavanda heimilanna og fyrirtækjanna virðast blaðamenn á  Morgunblaðinu telja rétt að beina athyglinni meira að sjálfum sér og þeim ímyndaða vanda að Jóhanna sé ekki nóg í fjölmiðlum. Vonandi ekki merki þess sem koma skal.

 

Sérstaklegalega dekktir dálkar á annari síðu fara undir þetta vandamál Morgunblaðsins í dag, þar sem Jóhanna útskýrir það þrátt fyrir allt sé sýnileiki hennar jafnmikill og annarra forsætisráðherra sem á undan komu, og þótti þó mörgum stundum nóg um.

 

Hinn dekkti dálkurinn vakti þó meir athygli mína, en hann virtist eiga að fjalla um þá aðstöðu sem blaðamönnum er búinn, og þá undarlegu áherslu blaðamannsins að auðvitað ættu hlutirnir miklu meira að snúast um aðstöðu blaðamanna, en það sem rætt er.

 

Auðvitað á að búa blaðamönnum viðeigandi aðstöðu sé þess kostur og tækifæri til, en það verður þó einnig að gera þá kröfu í því síkvika umhverfi sem þeir starfa í, að bjargi sér nú svolítið sjálfir. Það virðist krafa þess blaðamanns sem fréttina skrifar að ekki skuli halda funda nema fyrst hafi verið gengið frá aðsöðu blaðamanna, nettengingum, og hverju öðru því sem þeir þurfa. Svona svipað og verkamaðurinn gerði kröfu um að skurðurinn sem hann mokar sé áður nógu breiður til að hann komist ofan í hann.

 

Hvort blaðamanni Morgunblaðsins hafi verið sköpuð aðstaða til að njóta næðis á meðan hann skrifar frétt um eigin vandamál finnst mér skrýtinn áhersla af fundi sem þessum, mér fannst miklu athyglisverðara að þarna hittust þingflokkarnir saman, og staðfestu að þessi meirihluti vinnur saman sem liðheild og skiptist á skoðunum og upplýsingum beint. En svona er nú sjálfhverfan mismunandi.  

 

Er náhirðin að vakna?

 

Náhirðin virðist vera að vakna. Geir mættur í sjónvarpsþætti úti í hinum stóra heimi, sárasaklaus og ber enga ábyrgð á því sem gerst hefur. Og sögur segja að Davíð sem heldur enga ábyrgð ber setjist nú í ritstjórastól Morgunblaðsins. Já nú virðist allt að verða sem fyrr. Megi allar góðar vættir nú fylgja okkur vel eftir.

 

Maður hélt einhvern veginn að við værum að verða laus við þessa drauga fortíðarinnar, að þeir hefðu áttað sig á að nú um stundir væri nærveru þeirra ekki óskað. En þeir koma aftur og aftur og aftur...........og vilja nú að því er virðist stýra þeirri umræðu sem fram fer í þjóðfélaginu.

 

"Það er í þágu almannahagsmuna að fjölmiðlar séu sem óháðastir í störfum sínum þannig að ekki leiki grunur á að ákvörðun um birtingu upplýsinga og umfjöllun um einstök mál ráðist af tengslum fjölmiðlanna við valda- eða hagsmunaöfl í samfélaginu". Skrifaði Davíð Oddsson í greinargerð með fjölmiðlafrumvarpinu sem frægt er orðið. En það var þá, og auðvitað er mönnum frjálst að skipta um skoðun,  svona eftir því sem vindurinn blæs hverju sinni.

 

Og þá hlýtur það að vera næsta mál eiganda Ávakurs um að sannfæra okkur  að þarna sé ekki um nein hagsmunatengsl og að hægt verði að treysta á óháðan fréttaflutning í framtíðinni. Einhvern veginn grunar mann að væri eigandahóp Árvakurs og  þessa hugsanlega nýja ritstjóra stillt upp í forriti Jóns Jóseps  yrðu til slíkar flækjur að hvorki vær nægur i litur né nógu stórt blað til að fest þau niður.

 

Það er ljóst að eigandahóp Árvakurs stendur ekki á sama hvert mál stefna hér í landi, að umræða skuli vera upp um réttmæti  kvótakerfisins, að framundan sé uppgjör á orsökum fallsins, að ESB aðild skuli vera á dagskrá, að almennt siðferði og gegnsæi skuli ríkja í viðskiptum  og svo mætti lengi áfram telja. Og að nú verði að skipta um ritstjóra, og fá mann sem talar fyrir gamla kerfinu. Þöggun og eiginhagsmunum þess þrönga hóps sem kom þessu landi á hausinn. En högnuðust þó vel á  því  sjálf.

 

Það verður fróðlegt að fylgjast með hvernig formaður Sjálfstæðisflokksins á eftir að taka hverja beygjuna á fætur annarri, ekki sökum áherslna úr Valhöll, heldur vegna leiðara Morgunblaðsins, sem nú mun taka yfir stefnumörkun flokksins. Því valdasýki sumra er svo mikil að þeir geta ekki sleppt þó þeir séu hættir.

 

 

 

 

Eru þeir nú bestir til að fara með kvótann?

 

Þeir eru nú ágætir sægreifarnir okkar, og berja á okkur dag hvern að fátt geti orðið verra fyrir íslenska þjóð en að ganga í Evrópusambandið, Við það fari allur kvótinn úr landi og við missum stjórn á honum. Og telja það jafnvel ógnun við sjálfstæði okkar og fullveldi að það verði ekki einmitt þeir sem fari með þann kvóta sem til skiptanna er.

 

Þetta er sömu mennirnir og hafa nú veðsett kvótann erlendis, og hafa fimm ár til að losa þau veð. Annars er sá hluti kvótans að öllum líkindum komin í erlenda eigu, ekki sökum aðildar að Evrópusambandinu, ekki  vegna aðgerða ríkistjórnar, heldur eingöngu sökum aðgerða þeirra sjálfra.

 

Ævintýralegra fjárfestinga sem því miður  virðast í þessu tilfelli ekki skila neinu öðru til fullveldis og sjálfstæðis þjóðarinnar en að kvótinn komist í meira magni en leyfilegt er samkvæmt lögum í hendur erlendra fjárfesta. En sægreifarnir standa þó fast á að þeir séu bestir til að fara með kvótann.

 

Málið er nefnilega að hvort heldur Ísland gangi í Evrópusambandið eður ei þá það á valdi handhafa kvótans hvar hann lendir að endingu. Innganga í Evrópusambandið hefur nákvæmlega ekkert með það að gera. Eignarhlutfall erlendra aðila  í íslenskum sjávarútvegsfyrirtækjum má samkvæmt íslenskum lögum ekki fara yfir ákveðið hlutfall, og það veit útgerðin, en hefur þrátt fyrir það veðsett stóran hluta kvótans erlendis, sem er partur af eignum sjávarútvegsfyrirtækjanna samkvæmt núverandi fyrirkomulagi.

 

Einhvern veginn finnst manni nú á þessum tímapunkti það vera nauðsynlegt umræðunnar vegna og í ljósi afstöðu LÍÚ til þessara mála að útskýra rök sín betur, hversvegna það er í lagi að þeir veðsetji og hugsanlega missi kvótann? Og hversvegna í ljósi stöðunnar það sé gerræðisleg hugmynd að stefna að því að kvótinn verði á ný sameign þjóðarinnar? Eru það endilega þeir sem bestir eru til að bera ábyrgðina á hver á kvótann. Ekki verður það séð af þessu dæmi.

Einar K Guðfinnson segir hér að hættan sé engin á að kvótinn fari úr landi af þessum sökum , sama var okkur nú sagt um bankakerfið á sínum tíma. Hversvegna hann telur að miklu meiri hætta sé á að þeir sem ráði yfir og eigi kvótann selji hann úr landi ef til inngöngu í ESB komi skil ég ekki. Segjast ekki útgerðarmenn sem ráð yfir kvótanum að hann sé best komin hér á landi, og hversvegna skyldu þeir menn þá fara að selja kvóta sinn úr landi. Getur það verið að það hafi eitthvað að gera með þá sem eiga hann, að Einar treysti þeim þrátt fyrir allt ekki til að koma í veg fyrir að hann verði seldur úr landi. Spyr sá sem ekki veit.

 

Þroskastríð eða Þorskastríð ?

 

Bjarni Ármanns og fjöldi útrásarvíkinga telja það óábyrgt að borga skuldir sínar. Sem þeir þó stofnuðu til sjálfir. Halda peningunum, en finnst það ábyrgðarlaust að verja þeim til greiðslu skuldanna.. Og við erum sammála, nánast hvar í flokki við stöndum að þessi afstaða er siðlaus, eða í það minnsta jaðrar við siðleysi.

 

Icesave málið er af sama meiði. Þó er munur á;  það vorum ekki við sem tókum lánið, heldur dekurbörn einkavinavæðingarinnar sem tóku lánið fyrir okkur, að okkur óspurðum , en með samþykki þeirra sem gæta áttu regluverksins. Seðlabanki og Fjármálaeftirlitið.

 

Við sem þjóð stöndum frammi fyrir tveimur kostum, við borgum ekki Icesave vegna þess að okkur finnst það óábyrgt að borga til baka það sem aðrir hafa lánað okkur, eða að semja um á hvern hátt við borgum lánið til baka. Niðurstaðan byggist á viljanum til samninga. Menn þreifa í fyrstu fyrir sér, til að sjá hver hugsanleg niðurstaða verður.

 

Alþingi samþykkti fyrirvara við Icesave samninginn, sem að vísu hvorki Sjálftæðisflokkur né Framsóknarmenn samþykktu, heldur ýmist sátu hjá eða voru á móti. Þeim fannst svipað og útrásarvíkingunum óábyrgt að greiða skuld sína, eða vildu ekki taka ábyrgð á að svo væri gert. Og yrði það gert , yrði það í  formi kúluláns. Lána forms sem ekki þekkist  annarsstaðar en í einkavinavæddum bönkum vina þeirra.

 

Nú lita þeir á það sem árás frá viðsemjendum okkar að þeir skuli dirfast að ljá máls á hverjar þeirra hugmyndir gætu verið til að koma til móts við sjónarmið Alþingis. Sjónarmiðum  sem að vísu hvorgur flokkanna gátu  stutt. Og krefjast að málið fái enn einn snúning í þinginu. Og að stjórnarandstöðunni verði gefin kostur á að mynda það sem þeir segja heita þjóðarsátt um málið. Og miðað við málæðið sem á undan kom virðist ljóst að sú umræða getur tekið margar vikur. Vikur sem allir og þar á meðal þeir væntanlega eru sammála um að sé betur varið til lausnar vandamála heimilanna og uppbyggingu atvinnulífsins.

 

Einhvern veginn segir manni svo hugur að það eina skynsamlega í stöðunni sé að setja bráðbirgðalög í þessu máli, og setja það ekki á dagskrá þingsins fyrr en ljóst sé hvort þessir tveir flokkar nái áttum í hvað það er sem þeir vilja og hvað er mögulegt.  Hvort þeir ímyndi sér að líklegt sé að þær þjóðir sem  nú hafa lánað okkur séu tilbúnar til að taka við greiðslu í formi kúlululáns í anda útrásarvíkinganna sem hafa gert lánið nauðsynlegt.   Eða hvort ekki sé komin tími til, þrátt fyrir sérstöðu okkar og annað ágæti, að við hefjum nú okkar þroskastríð í þess þorskastríðs sem þeir virðast vilja heyja út í það óendanlega, án sjáanlegs tilgangs eða ávinnings.

 

 

 

Og enn standa þeir eins og staðar beljur.

 

Og þá er það Icesave málið einu sinni enn, Sjálfstæðismenn segja þetta allt ómögulegt, og Framsókn í sama fari. Steingrímur og Jóhanna telja samt að hægt sé að ná niðurstöðu út frá þeim óformlegu svörum sem borist hafa.

 

Maður fær ekki allt sem maður vill, og vill ekki allt sem maður fær sagði frómur maður eitt sinn. Og skömmu seinna hrundi efnahagur heillar þjóðar í boði einkavinavæðingarstefnu tvíflokksins (sjálfstæði, framsókn) Nú er reynt að ná lendingu hvað það mál varðar. Icesave er hluti af því. Og fer hvergi.

 

Svo virðist af fréttum sem  hér sé um óformleg svör og þreifingar að ræða, og athyglin beinist að einu atriði fyrst og fremst, tímalengd ríkisábyrgðar. Og ekki minnst á aðra fyrirvara, sem hlýtur þá að skiljast sem svo, að á þá ætti að vera hægt að fallast. Ef þetta er eina atriðið sem út af stendur, ætti nú á  að vera hægur vandinn og setjast niður og endurkoða þann lið, sjá hvort hægt er að koma til móts við sjónarmið Breta og Hollendinga þannig að allt sé skýrt. Nú eða fara bara í fýlu. Og sjá svo til hvert það fleytir okkur. Ég myndi nú í ljósi stöðunnar velja það fyrra.

 

Þjóðin er komin að þolmörkum sínum hvað varðar umburðarlyndi gagnvart stjórnmálamönnum sínum, og ætlast til að þeir snúi saman bökum til að finna lausn í þessu máli, en standi ekki  í pólitísku argaþrasi um   það sem þarf að leysa. Framundan er harður vetur niðurskurðar, finna þarf lausn á vanda heimilanna, og svo margt margt fleira.

 

Það virðist vera ljóst þótt sárt sé að enginn þjóð er tilbúinn til að lána okkur svo mikið sem krónu fyrr en Icesave málið er út af borðinu. Sjálfstæðisflokkur og Framsókn segja að það þýði ekki fyrir ríkisstjórnina að hlaupa í hvert sinn til stjórnarandstöðunnar sem leysa þurfi málin. Og það virðist rétt hjá þeim, því þar virðast ekki neinar lausnir. Enginn sveigjanleiki, eða raunsæi. Þeir verja nú það sem þeir gátu ekki greitt atkvæði með í þinginu. . En ábyrgðin á ástandinu liggur þó hjá þeim

 

Einkavinavæðingarstefna þeirra Sjáfstæðimanna og Framsóknar er búin að kosta mikið. Icesave er einn angi þess, og það er sárt . Það er fólkið í landinu sem þann bagga þarf að bera þó það hafi hvergi komið nærri. Til að geta tekist á við lausn fjármálavanda heimilanna, hafið uppbyggingu atvinnulífsins og yfirleitt haldið áfram að búa hér í landinu, verður að ná lendingu í þessu máli. Það þýðir lítið að standa eins og stöð belja sem hvergi vill fara. Það þarf að finna lausn.

 

Að fagna þvingunum.

 

Þorsteinn Pálsson lögfræðingur fagnaði því að Samkeppnistofnun hafði "þvingað" Orkuveitu Reykjavíkur til að selja hlut sinn í HS Orku , á ráðstefnu um Orkuauðlindir í Háskóla Reykjavíkur í gær. Þar með myndu lögmál markaðarins njóta sín best..

 

Samfélag okkar byggir á , eða ætti að byggja á samstöðu og lýðræði. Að samfélag okkar ætti að geta tekið sameiginlegar ákvarðanir sjálfu sér til heilla. Að það geti tekið ákvarðanir um hvernig málum sé best komið til framtíðar, burtséð frá kröfu markaðarins eða ekki. Að forsjár hyggja markaðarins sé ekki eina aflið, heldur einnig hagsmunir almennings. Að Samkeppnistofnun "þvingi" ekki almenning til að haga málum sínum á þann hátt að það sé beinlínis óhagkvæmt samfélaginu.

 

Við höfum nú séð undanfarin ár hvernig markaðirnir vinna, og sjáum lika að sú aðferðarfræði hefur kallað kreppu yfir heimsbyggðina með miklum tilkostnaði. Það eru ekki markaðirnir sem bera þar þyngstu byrðar, heldur er það almenningur í þeim löndum sem verst hafa orðið úti sem borga brúsann. Þannig er það á Íslandi, Bretlandi og meira að segja í Bandaríkjunum.

 

Það hefur nefnilega komið í ljós að markaðirnir og samkeppnin kalla ekki alltaf það fram sem best er fyrir almenning og samfélög. Obama forseta Bandaríkjanna fannst ástæða til að undirstrika í ræðu af tilefni af eitt ár er liðið frá falli Lemanns bræðara. Hann segði að slík mistök sem þá voru gerð á mörkuðum yrðu ekki liðinn aftur. Ríkið og samfélagið myndu ekki borga brúsann á nýjan leik. Hann ætlar ekki að að láta þvinga sig undir hvaða lögmál markaðarins sem er. Hann vill heilbrigða skynsemi.

 

Við höfum nú séð lögmál markaðarins vinna, og vitum að fyrir umhverfisvæna og endurnýjanlega orku, sækjast erlend stórfyrirtæki í að nýta hana. Og það gera þau sökum verðlagningar sem við höfum ákveðið af markaðslegum sjónarmiðum á lægsta mögulega verði. Við höfum meira hugsað um magn en gæði. Og sú stefna orsakar að virkjunarmöguleikar okkar og jafnframt uppbyggingarmöguleikar eru að verða takmarkaðir af umhverfissjónarmiðum. Brátt getum við ekki virkjað meir. Við höfum látið markaðinn ráða.

 

Er ekki komin tími til að við látum hagsmuni almennings ráða, að breyta um stefnu og huga að hvernig við nýtum auðlindir okkar, sem er landið, orkan og miðin. Að við skilum tilbaka þessu landi í ekki verra ásigkomulagi en við fengum það. Burtséð frá hagsmunum markaðarins. Að sá arður sem við af auðlindinni fáum nýtist samfélaginu til framtíðar til uppbyggingar sameiginlegra  verkefna sem við öll erum sammála um að þurfi að vera til staðar svo hér megi byggjast upp heilbrigt samfélag. Að við gerum þá  kröfu að Samkeppnistofnun "þvingi" markaðinn til að taka tillit til augljósra hagsmuna almennings, burtséð frá hver hagnaður einkafyrirtækjanna verður. Að leyfa "þvinguninni" að virka í báðar áttir.

 

 

 

Hvað næst, Kólumbískir kókaínbarónar

 

Það virðist ekki vera, heldur er augljóst að með sölu Orkuveitu Reykjavíkur á hlut sínum í  HS Orku til kanadísks fyrirtækis  er gerð tilraun til að fara í kringum lög. Og það var jafnframt gert þegar Geysir Green Energy seldi af sínum hlut til Magma Energy. En menn velja að líta blinda auganu til, og það eru kjörnir fulltrúar í borgarstjórn Reykjavíkur  sem gera það. Fulltrúar sem sóru að gæta hagsmuna almennings.

 

Það er ljóst á heimasíðu Magma í Kanada hvaða fyrirtæki það er sem er að kaupa, enda ekki til nein heimasíða fyrir sænska skúffufyrirtækið sem nýstofnað er. Og sænska hluta fyrirtækið er ekki nefnt á nafn  í frétt fyrirtækisins um kaupin. Tilgangur stofnunar þess er augljós.

 

Það verður að teljast með ólíkindum að menn ætli sér að láta þetta mál ganga í gegn, og bera því við að sökum efnahagsástands og samninga við Alþjóðagjaldeyissjóðinn sé ekki hægt að spyrna við fótum. Að ekki megi senda út þau skilboð að erlendar fjárfestingar séu óvelkomnar. Sama hvernig þær koma, og hvernig að þeim er staðið. Nú gildi enginn lög eða siðferði lengur heldur eingöngu tilboð hæstbjóðanda. Hvað samþykkjum við næst. Kolombíska kókainbaróna? Erum við ekki orðin svolítið aum sem þjóð og samfélag ef við ekki getum spyrnt við fótum.

 

Margt hefur verið sagt og ritað um einkavæðingu Hitaveitu Suðurnesja, yfir langan tíma.Aðvaranir hafa verið sendar, en fáir viljað hlusta. Það er ljóst að öllum meginhluta þjóðarinnar ofbýður luðrugangurinn í þessu máli. Er ekki nú kominn tími til að rísa upp og sýnað að  þrátt fyrir slæmt ástand og nánast örbyrgð hvað varðar virkni lýðræðisnis í þessu landi, þá séu hér stjórnvöld sem ekki láti allt ganga yfir sig í þessum efnum.

 

Lögin eru skýr, andi laganna er skýr. Erlendum aðilum utan EES er óheimilt að eignast hlut í innlendum orkufyrirtækjum. Og þrátt fyrir góðan vilja og víðsýni í þessum efnum get ég ekki með neinu móti séð hvernig menn ætla sér að rökstyðja það að skúffuyrirtækið Magma Energy Sweden geti talist sænskt félag né til annars stofnað en að koma bakdyra megin inn í íslenskan orkuiðnað.. Eigendurnir og móðurfélag þess er Magma Energy í Kanada. Hvernig sem menn reyna að snúa því. Það sjá allir sem á annað bil vilja sjá  og geta séð.

 

 

Það að rísa nú upp og stöðva þennan gjörning gæti verið fyrsta stóra og alvöru skrefið í að við sem þjóð endurreisum svolítið af sjálfsvirðingu okkar, og fyllti okkur baráttuhug í því sem framundan er. Þrátt fyrir afglöp nokkurra peningadrengja sjáum við þó framtíð í að búa hér áfram, og með hjálp auðlinda okkar byggja hér upp blómlegt samfélag að nýju. Er það ekki þess virði?

 

Paparazza duldir?

 

Það er eins og últra hægrisinninn  Olafur Arnarsson hafi fengið Jóhönnu Sigurðardóttur á sálina. Hann virðist verða að sjá hana tjá sig  helst daglega. Og endurtekur sjálfan sig í sífellu um hvar hún sé. Og honum finnst hún verða að víkja. En þá hættir hann að sjá hana. Hvað gerir hann þá.

 

Nú er að verða liðið ár frá hruni bankanna, og nú virðist vera farið að sjá í botninn á ruslakistu þeirri sem hrunið hafði í för með sér. Boðað hefur verið að tíðinda sé að vænta hvað varðar greiðsluvanda heimilanna þann 24. þessa mánaðar. Það intresserar  ekki Ólaf , það virðist sjá fyrir endann á endurfjármögnun bankanna, ekki vekur það áhuga hans, Icesave virðist vera komið í þokkalegt horf, en hvað kemur honum það við. Hann vill bara vita hvar Jóhanna er.

 

Ólafur segir Jóhönnu vera ráðvillta og ráða ekki við starf sitt. Og telur að við séum að sökkva hægt og rólega sökum þess að Jóhanna sé ekki í hverjum fréttatíma. Hann vill nú nýjan formann fyrir Samfylkinguna. Hvers vegna skyldi hann últra hægrimaðurinn tala svo sterkt fyrir því? Getur það verið að það sem hann óttaðist mest sé nú að koma í ljós, að stjórnin virðist vera að ná tökum á því ástandi sem einkavinavæðing flokks hans kallaði yfir þjóðina. Og það sé kannski vegna þess að Jóhanna og reyndar Steingrímur líka  ákváðu  að vinna í stað þess að vera stöðugt á öldum ljósvakans.

 

En það verður nú að segjast að það er notaleg tilfinning að vita af  velvilja Ólafs Arnarsonar hvað varðar forystumál helsta andstæðings flokks hans. En ráð hans hvað það varðar held ég að manni beri kannski að taka með varúð. Því það skiptir máli hvaðan þau koma. Og einhvern veginn finnst mér nú að fyrrum framkvæmdarstjóri þingflokks sjálfstæðismanna og aðstoðarmaður menntamálaráðherra Sjálfstæðisflokksins  sé nú  varla rétti maðurinn til að hafa óhlutdræga skoðun þar á. Hann ætti frekar að halda sig við paparazza duldir sínar.

Einkavæðing almannafjár.

 

Stieglitz spurði spurninga, og útskýrði marga hluti með orðum sem maður skyldi á fyrirlestri sínum í háskólanum fyrir stuttu. Hann útskýrði það sem ljóst var íslenska þjóðin á auðlindirnar og að tími sé til komin til þessa að leiðrétta þau mistök sem gerð hafa verið til að mynda með fiskveiðiauðlindina. Að tími sé  komin til þjóðin njóti ágóðans. Þó fyrr hefði verið.

 

Hann talaði um samspil einkareksturs og hins opinbera. Sem hann kallar opinbert/ einkavindl. Ríkið leggur til meginhluta fjármagns og einkaðilinn hirðir 50% ágóðans, en ríkið greiðir tapið sé um það að ræða.

 

Hann kom inn á sölu fasteigna bæja og ríkis til einkaaðila, sem hann kallaði dulbúin lán, hann frekar en flest okkar skildi ekki skynsemina í fyrirbærinu. Fannst þessi aðferð dularfull nema ef vera skyldi að þetta væri aðferð til að gefa einhverjum  vinum sínum peninga.

 

En það sem mér, með þráhyggju fyrir orkumálum fannst þó mekilegast var umfjöllun hans um hita og orkuaðlindina. Talaði til að mynda um hve mikilvægt að á tímum sem þessum að nú væru ekki stigin skref til baka heldur fram á við. Hverjir það yrðu sem að lokum nytu arðsins af þeim auðlindum. Hvort við nú í flýti ætluðum  að afhenda þann arð til erlendra fjárfesta.

 

Stieglitz hafði sömu áhyggjur og meginþorri íslendinga,  ef undan er talinn  meirihluti sjálfstæðismanna í Reykjanesbæ sem finnst hæfilegt afgjald fyrir auðlindinna á Reykjanesi vera að meðaltali 50 milljónir króna , eða jafngildi kannski 400 tonna þorkvóta á ári. Skrýtið er verðmætamatið á þeim bænum. Nema þarna sé líka verið að afhenda einhverjum vinum fé sem  bjarga þarf úr hendi opinberra aðila.

 

Eftir að hafa hlýtt á þetta litla brot af ræðu Stieglitz, og túlkað það með varfærnum hætti virðist svo vera að á mörgum sviðum séum við ekki nógu huguð til að snúa dæminu við. Að við séum í raun að láta leiða okkur áfram í kerfi sem ekki er að virka og þorum ekki einhverra hluta vegna að breyta því. Við höfum séð hvert það leiddi okkur.. en gerum ekki neitt til að breyta því. Er ekki komin tími til að við köfum ofan í kerfið, og látum það vinna fyrir þá sem því er ætlað. Samélagið og þarfir þess.

 

 

Ríkisstjórn á réttri leið.

 

Maður gleðst óneitanlega yfir í  að nú loks hafi tekist að ganga frá fjármögnunarsamningi við Norðurál, og að atvinnulífið á Suðurnesjum  fari nú í fulla gang á ný. Þessi fjármögnun var forsenda þess að endurreisnarstarfið gæti hafist af krafti. Samkvæmt  þessum fréttum hefur nú einnig verið tryggð mikil raforkusala og forsendur fyrir byggingu nýrra virkjana. Ljóst er að framundan er annasamur tími hjá byggingarverktökum og fleirum sem innan þessa ramma vinna. Ljóst er að fjármögnun virkjananna verður auðveldari fyrir vikið.

Fyrir okkur íbúa hér á Suðurnesjum er þetta vendipunktur sem lengi hefur verið beðið eftir, enda mikið atvinnuleysi á svæðinu. Hér hafa allir lagst á eitt, og þrátt fyrir pólitískar deilur um önnur mál hefur mönnum sem betur fer tekist á standa saman í þessu máli. Enda árangurinn eftir því.

Hér hafa þingmenn kjördæmisins, og iðnaðarráðherra gengið fram fyrir skjöldu til þess að liðka fyrir að samningar þessir gætu orðið að veruleika. Sú vinstri stjórn sem vænd hefur verið af sumum fyrir úrræðaleysi og afturhaldsemi hefur í þessu máli unnið vel og skynsamlega úr máli sem nauðsynlegt var að klára. Nú er boltinn kominn á sinn stað og  bygging álversins ætti ekki að þurfa að tefjast frekar.

Það að nú hafi tekist að tryggja framgang þessa verkefnis ætti að mér finnst, að opna augu okkar sem þjóðar hvernig sá arður sem hægt er að fá að slíku verkefni skiptist. Ljóst er að verði ekkert að gert, fer mjög stór hluti til að mynda arðsins af orkusölunni í hendur einkaaðila og erlendra fjárfesta. Það er sá hluti sem lýtur að raforkusölu HS Orku.

Ljóst  er að þeir innlendu fjárfestar sem nú eiga þar í , eiga enga eða litla möguleika á að standa undir þeim skuldbindingum sem fram undan eru. Um þá erlendu er ekki vitað.  Er nú ekki komin tími til að ríkið sem hvort eð er með rúmlega 20 milljarða af skuldum þessara innlendu aðila í fanginu taki þær til sín í samvinnu við til að mynda lífeyrissjóði landsmanna og tryggi á þann hátt að meirihluti þess arðs sem hægt er að hafa af orkusölunni lendi í höndum þeirra er þurfa, það er fólksins í landinu, sem nú gegn vægu gjaldi er ætlað að leggja til þá auðlind sem rafmagnið er unnið úr. Að orkusala og orkunýting fari á ný i opinbera umsjón og helst eigu.

Væri það nú ekki óskandi að menn færu að sjá ljósið, og sæju að þeir aðilar sem að undanförnu hafa unnið að því að sölsa undir fyrirtæki og auðlindir almennings eru ekki neinn Lions klúbbur, heldur harðsvíraðir buisnessmenn sem vissu hvað var framundan. Og þeirra arður rennur ekki til góðgerðarmála á Íslandi nema  að því leyti sem kemur sér vel fyrir skattgreiðslur þeirra. Þar þarf að grípa inn í .

Sá samningur sem nú hefur verið tilkynnt um,  sýnir enn og aftur að sú ríkistjórn sem nú er  úthrópuð af meirihluta Sjálfstæðismanna í Reykjanesbæ sem helsti óvinur þess bæjarfélags hefur séð til þess að skjóta sterkum rótum undir atvinnulífs bæjarins og lætur verkin tala. Er þetta ekki orðin spurning um afsökunarbeiðni þeirra félaga sem þessa dagana fylla síður blaðanna í vandlætingartón um frammistöðu þeirrar ríkistjórnar sem nú hefur skorið þá niður úr snörunni?