Stöndum saman Suðurnesjamenn.

 

Stöndum saman.

 

Það er óhætt að segja að fundur sá sem haldinn var í Garðinum  nú í kvöld  hafi verið athyglisverður. Athyglisverður fyrir þær sakir að þar opnuðu menn augun, og sá blákaldi veruleiki sem við blasir varð nú opinber. Væntingarvísitalan hrundi þrátt fyrir og kannski einmitt vegna tilraunar þess sem skapað hefur væntingarnar  til að tala þær upp, misheppnuðust. Hugurinn leitaði til baka til útrásarvíkinganna sem á sínum tíma reyndu að kjafta  upp stöðuna.

Það er öllum ljóst sem á þessum fundi voru að ekkert af því sem væntingarvísitölumennirnir hafa sagt að væri ríkistjórninni að kenna, stenst lengur. Og  hefur aldrei verið á raunveruleikanum byggt. Það var staðfest af framkvæmdarstjóra Norðuráls sem sagði að öll leyfi lægju fyrir og iðnaðarráðherra hefði staðið sína pligt og vel það , þó hann hnýtti létt í Vinstri græna.  Við því var að búast. Vandamálið fælist í að orkufyrirtækin gætu ekki við núverandi kringumstæður fjármagnað sinn hlut, auk þess sem djúpur ágreiningur væri á milli sveitarfélaga á svæðinu um hvernig skyldi farið með þá orku sem til skiptanna gæti verið. Hve mikil hún er, er heldur ekki vitað.

Það virðist því ljóst að sú undirstöðuvinna sem nauðsynleg er til að tryggja framgang slíks verkefnis hafði  ekki verið unnin almennilega. Þrátt fyrir annað hafi verið sagt.

En það sem þó upp úr stóð á fundinum og opinberaði endanlega hvernig þær væntingar sem skapaðar hafa verið eru byggðar á sandi , var spurning bæjarstjórans í  Reykjanesbæ til forsvarsmanns Norðuráls um að hann svarði nú því hvenær álversframkvæmdir færu á fullt. Forsvarsmaður Norðuráls svaraði þá fundargestum og bæjarstjóranum, að þessari spurningu gæti hann ekki svarað.  Það kom sum sé í ljós að eini maðurinn sem hefur getað  og hefur svarað spurningunni er bæjarstjórinn í Reykjanesbæ. En  þeir sem sem að málinu vinna geta það ekki , þvi þeir vita að mörg ljón eru ennþá í veginum . En bæjarstjórinn  hefur nú líka sagt svo margt undanfarin ár sem ekki hefur staðist.  Það sýnir afkoma bæjarins.

Það að nú sé innan við  10 af þeim 60 starfsmönnum sem nú eru við störf á vinnusvæði Norðuráls  frá Suðurnesjum er náttúrulega ekki gott. Það sýnir að mikil þörf var fyrir þennan fund og þörf á samstöðu okkar Suðurnesjamanna.  Það væri betra  að fyrirtæki sem tryggja á hér hundruðir starfa næstu árin myndi  gera kröfu  til verktaka sinna um að Suðurnesjamenn skuli  látnir ganga fyrir um störf ef unnt væri. Hér er atvinnuleysi mest á landinu öllu. Þar ætti að vera auðvelt  ná samkomulagi við þá Norðurálsmenn um það.  Þá værum við kannski að byrja á byrjuninni og byggja grunn  sem hægt væri að treysta á.

Það er okkar á Suðurnesjum að skapa samstöðu um þau verkefni sem til heilla geta orðið. Og þá er betra að tala um stöðuna eins og hún er. Hafa það sem réttast reynist , en sleppa því sem ekki byggist á staðreyndum. Hefði það verið gert undanfarin átta ár væri staða bæjarfélagsins ekki nærri eins slæm og nú er. Stöndum saman um sannleikann og vinnum okkur út úr þeim vanda sem við er að etja.

Einstaklingar vinna sigra, en lið vinna titla.

 

Þakkir til kjósenda.

Nú þegar prófkjöri Samfylkingarinnar er lokið vil ég óska þeim frambjóðendum sem náðu góðum árangri til hamingju. Í opnum prófkjörum getur allt gerst.  Ljóst er að ég náði ekki þeim árangri sem að var stefnt, við því er lítið að gera .  Eftir stendur málefnastaðan sem enn hefur ekki verið rædd, og framundan er mikil og erfið vinna frambjóðendanna í  að útskýra stefnumörkun flokksins.  Þrátt fyrir vonbrigði vil ég vera með í þeirri vinnu því enn tel ég að ég hafi eitthvað til málanna að leggja og er tilbúinn til þess að vinna það gagn sem ég get, verði eftir því óskað.  Aldrei hefur verið brýnna en einmitt nú að allir standi saman og leggist á eitt að vinna öllum góðum málum brautargengi.  Ég vil þakka þeim þeim kjósendum sem lögðu á sig að fara á kjörstað og veita mér stuðning .  Einum áfanga er lokið og viðtekur sá næsti.  Þar skulum við öll standa saman bænum okkar til heilla.  Einstaklingar vinna sigra en lið vinna titla.

Með bestu kveðju,

Hannes Friðriksson

Sækjum atvinnutækifærin.

 

Það eru margar hliðar á hverju máli.  Og umræðan í kringum einkarekið sjúkrahús á Ásbrú er gott dæmi um það.  Fólk er þar ýmist með eða á móti.

Fyrst þegar byrjað var að ræða einkarekið sjúkrahús á Ásbrú, var forsenda þess að hægt væri að ráðast í verkefnið sú að Heilbrigðistofnun Suðurnesja leigði út frá sér eina skurðstofu, en jafnframt átti að tryggja að mögulegt yrði að halda hinni skurðstofunni opinni.  Sú umræða snérist eingöngu um eina hlið málsins þ.e. kostina, en göllunum var sleppt.  Gallinn var sá að það þurfti að losa um nokkur rúm á HSS fyrir þá sjúklinga sem skornir voru.  Hugmyndin var því á kostnað þeirra sem nauðsynlega þurftu á legurýmum að halda, sjúkum og öldruðum.  Þessvegna var ég á móti hugmyndinni á sínum tíma.

Ný hlið á málinu sem nú hefur verið kynnt, finnst mér mun heilbrigðari.  Þar er gert ráð fyrir uppbyggingu einkasjúkrahúss á Ásbrú, án þess að íbúar sem þurfa á þjónustu stofnunarinnar að halda þurfi að víkja.  Það hljómar vel, og er í anda þess sem ég tel að einkaframtak eigi að standa fyrir.  Að aðrir beri ekki skaða af, þó af stað sé farið.  Því styð ég þessa hugmynd að svo miklu leyti sem hún hefur verið kynnt.

Rökin sem nú eru notuð gegn framkvæmdinni eru að óásættanlegt sé að ríkið leggi þar til fé til endurbyggingar sjúkrahússins.  Forsaga málsins og aðkoma ríkisins að atvinnumálum á Suðurnesjum gleymast alveg.  Það var ríkið sem á sínum tíma seldi hlut sinn í HS, og sagði jafnframt  á sama tíma að hluti þeirrar peninga skyldi á ný renna til atvinnuuppbyggingar á Suðurnesjum.  Lítið hefur sést til þeirra.  Nú er tækifærið til að skila hluta þess fjár til baka.  Og skapa hér á Suðurnesjum nokkurn fjölda starfa sem nú er mikil þörf á.

Sú hugmynd sem nú er komin fram er góð, en á eftir að þróa áfram.  Ganga þarf frá lausum endum sem enn eru óhnýttir og á hvern hátt ríkið geti komið að verkefninu.  Verði þessi góða hugmynd að veruleika með öllum endum hnýttum þá er hér um að ræða mjög gott tækifæri.  Verkefni sem getur  skilað bæði ríki og bæ umtalsverðum tekjum til framtíðar.

Þegar slík verkefni koma upp á borðið verða menn að skoða allar hliðar málsins.  Komi það í ljós að kostirnir eru umtalsverðir og til hagsbóta fyrir alla aðila er mikilvægt að mynda breiða samstöðu um verkefnið.  Þá er mikilvægt að þær upplýsingar sem sendar eru út byggi á því sem er.  En ekki því sem menn vildu, eða eru heppilegastar fyrir einstaka aðila verkefnisins.  Eingöngu þannig næst góð samstaða.  Við skulum standa saman um þetta verkefni.

Kjarninn er sá að með þessu er ekki verið að  hverfa frá því grundvallarprinsippi jafnaðarmanna að ekki skuli byggt upp tvöfalt heilbrigðiskerfi fyrir almenning með öllum þeim efnalega mismun og óréttlæti sem því fylgir.  Hér er fyrst og fremst um að ræða arðbæra fjárfestingu sem mun skila hundruðum starfa inn á svæðið og miklum tekjum fyrir samfélagið.  Þá er þetta skref í þá átt að koma fyrrum eignum varnarliðsins í not okkur öllum til heilla.

Með því að skapa fjölda nýrra starfa fyrir fólk með fjölbreytta menntun er stórum áfanga náð til að efla nýjan grunn undir atvinnulíf Suðurnesja.  Sjálfstætt starfandi sjúkrastofnun sem byggir á því að lækna útlenda sjúklinga með sérhæfðri skurðþjónustu er jákvætt innlegg í fjölbreytta atvinnusköpun í Ásbrú.  Þannig þættum við saman orkunýtingu sem fylgir gagnaveri og virkjun mannauðs og menntunar með háskólastarfsemi og heilbrigðisþjónustu.  Samstaða og samvinna um stór umbótamál fleyta okkur fyrr en nokkuð annað út úr samdrætti og atvinnuleysi.  Lokum þrætubókinni þegar þess er nokkur kostur og vinnum saman að uppbyggingu á öflugu samfélagi til framtíðar fyrir okkur og afkomendur okkar.

Græn epli eru líka góð!

  Við könnumst öll við það, að festast í ákveðnum skoðunum eða smekk.  Og yfirleitt teljum við ekki vert að skipta um skoðun, sökum  einhvers sem  við ákváðum fyrir löngu.  Við höldum fast í skoðanir okkar og smekk, sama hvað gengur á.

Stjórnmálaskoðanir okkar eru kannski  þessu marki brenndar.  Við virðumst mörg hver líta svo á að þær hafi okkur verið gefnar í vöggugjöf, og það eitt að skipta um skoðun á miðri leið sé föðurlandsvikum líkast.  Sama hvað gengur á.  Enda kannski ekki að furða í landi þar sem margir hætta að umgangast náungann skipti hann um stjórnmálaskoðun.  Þá verður viðkomandi ekki lengur „einn af okkur" eins og einn sagði við mig á sínum tíma þegar ég tók þessa magnþrungnu ákvörðun. Sem mér að vísu þótti bara sjálfsögð í ljósi aðstæðna.

Ég hef verið að velta þessu svolítið fyrir mér síðustu daga, enda sjálfur fundið , að það sem vinunum á sínum tíma þótti galin hugmynd, hefur ekki farið eins illa með mig og spáð var fyrir.  Það var svona svipað og að fara í búðina og neyðast ekki lengur til að kaupa rauðu eplin sem  ég hafði ákveðið ungur að væru best.  Ég gæti líka keypt þau grænu ef þau rauðu væru tekin að mygla.  Eg uppgötvaði að græn epli eru líka góð.  Það þarf bara að hafa hugrekki til að smakka á þeim.

Kosningaloforðið mitt.

 

Ágæti íbúi Reykjanesbæjar

Næstu helgi fara fram prófkjör flokkanna til næstu bæjarstjórnarkosninga.  Þá munum við bæjarbúar velja þá fulltrúa okkar sem við teljum að geti með framlagi sínu haft áhrif á hvernig bænum okkar verður stjórnað næstu fjögur ár.  Hvort við teljum að tími sé kominn til breytinga, eða hvort við séum sátt og ánægð með þá stöðu sem nú er.
Bæjarmálin snúast um það sem næst okkur er, það sem við og börnin okkar erum í snertingu við daglega.  Hvernig við viljum hafa það umhverfi.  Flest erum við sammála um að það skuli vera sem allra best.  Öll viljum við að bæjaryfirvöld að vinni af heilum hug að því að efla þessa þætti, í ljósi aðstæðna.

Nú herðir að.  Óhjákvæmilegur niðurskurður  er fyrirsjáanlegur á flestum sviðum í útgjöldum bæjarins.  Og hann verður meiri hér í Reykjanesbæ heldur en í flestum nágrannasveitarfélögum okkar.  Ekki vegna þess að þjónustan hefi hér verið meiri eða betri , heldur vegna þess að hér hafa önnur sjónarmið ráðið undanfarin átta ár.  Hér hefur verið eytt um efni fram, eins og enginn væri morgundagurinn.

Verkefni næsta kjörtímabils virðast vera klár hver svo sem kemur til með að stjórna bænum. Annarsvegar uppbygging atvinnutækifæra. Hinsvegar að standa vörð um það sem við teljum grunnstoðirnar í okkar samfélagi, fræðslu og íþróttamál ásamt heilbrigðismálum og þjónustu við aldraða og fatlaða.  Það  skiptir máli hverja við veljum til forystu.  Þrátt fyrir samhljóm um hvert  verkefnið  er, er ágreiningur um leiðir og markmið.  Það er ekki  árið 2007 lengur, þau vinnubrögð sem kölluðu yfir okkur hrunið eiga ekki lengur við.

Það væri gaman og gott sem þátttakandi í prófkjöri að geta lofað öllu fögru.  Hér snúist allt til betri vegar.  Ef ekki fyrir kosningar þá strax eftir þær.  En er það í takt við raunveruleikann sem við blasir? Það tel ég ekki. Við erum nú í varnarbaráttu.  Ekki eingöngu sökum hrunsins, sem dundi á allri þjóðinni.  Heldur líka vegna þess að hér hefur verið illa haldið á málum af þeim meirihluta sem stjórnað hefur bænum í átta ár.  Bærinn er í verri stöðu en nokkru sinni fyrr.  Álftanesdæmið er á næstu grösum verði ekkert að gert.

Fyrsta skrefið í átt að uppbyggingu er að viðurkenna vandann.  Það er grunnatriði.  Án viðurkenningar á vandamálinu er ekki hægt að búast við viðunandi lausn.  Ég býð mig fram í fjórða sæti á lista Samfylkingarinnar vel vitandi að vandamálin hverfa ekki þó væntingarnar séu nú kjaftaðar upp.  Aldrei hefur verið mikilvægara að veljist sem breiðastur hópur manna og kvenna til setu í bæjastjórn, hópur sem tilbúinn er til að taka vandamál bæjarins fram fyrir eigin hag og flokkshagsmuni.  Tími er kominn til breytinga.

Ég óska eftir stuðningi þínum í opnu prófkjöri Samfylkingarinnar þann 27.febrúar.  Mitt eina kosningaloforð er  að þú sjáir ekki eftir því.  Ég ætla að leggja mig allan fram Reykjanesbæ til heilla.

Með bestu kveðju
Hannes Friðriksson.

Var þetta vönduð stjórnsýsla?

 

Maður veltir því oft fyrir sér hvernig hlutirnir æxlast , og hvernig þeir síðustu verða fyrstir, eða öfugt. Í dag var ég í svona léttum kosningagír, aðallega til að afla mér upplýsinga um hvað hafði verið sagt  um fjármögnun og aðkomu ríkisins að framkvæmdum í Helguvíkurhöfn .

Eftir þá yfirferð virðist mér ljóst að meirihlutinn í Reykjanesbæ hafi undanfarið verið að kasta steinum úr glerhúsi, og fékk jafnvel á tilfinninguna að í glerhúsinu hafi einnig verið postulínsbúð þar sem fíll hafi verið  á ferð , í vondu skapi. Nú þegar að kreppir er þetta nefnilega eitt fjölmargra mála sem þeir bera enga ábyrgð á, og reyna  að kasta kostnaði   vegna eigin ákvarðana yfir á ríkissjóð, sem þó samkvæmt lögum heimila ekki  aðkomu  ríkisins þarna að.

Samkvæmt þessari frétt frá 27.04.2007 tekur Reykjanesbær að sér að sjá Norðuráli fyrir nauðsynlegri hafnaraðstöðu, og það hljóta þeir að gera í ljósi vissu sinnar fyrir því að þeir einir þyrftu að bera þann kostnað. Enda lögin skýr hvað það varðar.

Þetta virðist einnig vera skilningur formanns atvinnu og hafnarráðs sem telur í þessari grein ástæðu til að atyrða fulltrúa minnihlutans fyrir neikvæðni í garð framkvæmdanna, þótt öllum sé ljóst að þar eru tveir sérlega glaðir menn á ferð.

Er von að maður spyrji sjálfan sig hvort hér hafi vönduð stjórnsýsla ráðið för?

Er jafn bjart framundan og skýrsla Capacent segir?

 

Fyrir okkur íbúa í Reykjanesbæ verður uppbygging atvinnutækifæra aðalmál  kosningarbaráttunnar til bæjarstjórnar nú í vor. Meirihluti þeirra Sjálfstæðismanna mun án efa halda frammi niðurstöðu aðkeyptrar skýrslu sinnar frá Capacent að allt sé bjart framundan. Hér muni að lokum allt fara eins og þeir höfðu fyrir spáð. Sama var uppi á teningnum þegar herinn fór, og forsvarsmenn meirihlutans fullvissuðu okkur um skömmu fyrir þingkosningar að engin hætta væri á ferðum. Þeir væru með símanúmer einkavinanna í Washington.

Þeir halda nú að okkur að öll þau atvinnutækifæri sem á næstu þremur árum eiga að skapa hér 6500 ársverk sé að finna á bak við næsta horn og ekkert geti stöðvað þau nema þá helst núverandi ríkistjórn, sem þó virðist gera allt sem hennar valdi stendur til að þoka málum áfram er viðkoma þessu svæði.

Sú fregn að nú hafi verið  gengið frá rammasamningi um kísilmálmverksmiðju í Þorlákshöfn ætti að hringja einhverjum viðvörunarbjöllum. Er allt jafn bjart framundan og skýrsla Capacent segir. Getur það verið eins og með herinn forðum að menn vita að kísilverksmiðjan er ekki að koma, en menn bíða bara með að segja frá því fram yfir kosningar. Mér finnst staðreyndir málsins segja mér að svo sé.

Ljóst er að því rafmagni sem HS Orka hafði lofað í verkefnið hefur nú verið ráðstafað til álvers í Helguvík. Og beðiðer eftir virkjanaleyfi til þess að geta stækkað Reykjanesvirkjun svo unnt sé að uppfylla samninginn gagnvart álverinu, til að  nýta þá túrbínu sem  var keypt áður en séð var hvort virkjanaleyfið yfirleitt fengist. Það er líka ljóst að Orkuveita Reykjavíkur er ekki aflögufær næstu árin verði samningurinn í Þorlakshöfn að veruleika. Og enginn veit  hverjar kröfur Grindvíkinga verða í samningum sínum við HS Orku. Gera þeir kröfu um að einhver hluti orku úr þeirra landi verði nýttur til atvinnuuppbyggingar þar? Og þar fyrir utan hefur ekki verið tryggð fjármögnun fyrir verkmiðjunni sem enga orkusamninga hefur. Þetta virkar ekki alveg í mínum huga.

 

 

Nú þurfa þeir frí

 

Öllum sem með hafa fylgst, er það nú ljóst að framundan eru erfiðir tímar, tímar uppbyggingar og endurskipulagningar þeirra gilda og aðferðafræði sem við höfum  hingað til viðhaft við rekstur bæði ríkis og einnig ýmissa bæjarfélaga. Og einnig er okkur ljóst að nú er meiri þörf sáttar og samstöðu en nokkru sinni fyrr.

Að því sem liðið er verður ekki breytt og saman stöndum við frammi fyrir því vandasama hlutverki að reisa við eftir þau mistök sem gerð hafa verið. Við eigum valið, við getum viðhaldið ágreiningi um einstaka mál, og látið sem svo við við úrlausn þeirra mála sé bara ein leið fær. Við getum líka valið að láta sem svo að ekkert sé að, og slegið  um okkur með væntingarvístölum ýmiskonar , og bókhaldsbrellum  til að sýna fram  á að lausn sé í sjónmáli. Slíkar lausnir leysa þó ekki neinn vanda, heldur dýpka hann eingöngu til lengri tíma litið, velji menn að trúa fagurgala þeirra sem vilja láta líta svo út.

Þjóðin er orðin þreytt á pólitísku argaþrasi, og virðist nú vera átta sig betur á gildi umræðunnar, ákveðin orð hafa verið útilokuð úr orðasafni meðalmannsins í tilraunum hans til þess að gefa lífinu þó gildi. Fólk nennir ekki lengur að hlusta  á léleg rök og málflutning manna sem stöðugt halda því fram að séu menn ekki sammála síðasta ræðumanni , séu þeir í fýlu, eða að um persónulegar ofsóknir sé þá að ræða. Fólk vil fá staðreyndirnar á borðið svo unnt sé að vinna úr þeim. Tími væntingarvístala er að líða undir lok, og lausnarmiðaðra aðferða byggðum á upplýstri umræðu að taka við . Við þurfum ekki lengur að fagna með þeim sem við vitum að eru ekki að segja okkur allt.

Útrásarvíkingarnir eyddu að þeir héldu fyrir okkar hönd,  meiru en aflað var, eftir situr þjóðin í súpu sem erfitt og ógeðfellt er að kyngja. Það er stóra myndin. Sama hefur á undanförnum árum átt sér stað í mörgum sveitarfélögum þar sem málglaðir menn hafa reyst bæjarfélögum hurðarás um öxl, Þetta höfum við séð gerastt á Álftanesi , og eftirlitsnefnd sveitarfélaga hefur lýst yfir áhyggjum sínum vegna nokkurra annarra. Þar á meðal því sveitarfélagi sem ég bý í Reykjanesbæ.

Í því bæjarfélagi hafa menn nú í átta ár hegðað sér í anda útrásarvíkinga, það sést vel á afkomureikningum bæjarsjóðs sem  átta ára tímabili sýnir gríðarlegan halla. Utan eitt ár þar sem slefað var yfir núllið, það var fyrir síðustu kosningar. Nú er okkur boðað  fyrir bæjarstjórnarkosningar að nýtt Íslandsmet hafi verið slegið og í væntanlegri Árbók sveitarfélaga muni sjást áður óþekktar tölur um hagnað bæjarsjóðs. Í bæjarfélagi þar sem atvinnuleysið er mest á landinu og niðurskurður í hverjum einasta málaflokk hjá bænum. En hjá meirihlutanum eru bara jólin. Er ekki kominn tími til sáttar um að raunveruleg staða verði sett  á borðið, svo öll getum við unnið saman að lausninni, því meirihluti sjálfstæðismanna í Reykjanesbæ  hefur sýnt að þeir finna ekki lausnina einir. Nú þurfa þeir hjálp. Og helst frí.

Er vafningurinn að vefja upp á sig?

Vafningurinn vefur upp á sig, og það sem menn hafa kallað orrustuna um Ísland heldur áfram. Orrusta sem snýst um hvort allt skuli vera við það sama hér á landi í kjölfar hrunsins, eða hvort þeim lærdómi sem við öðluðumst í kjölfarið skuli leyft að komast að og vera grunnurinn að breyttu þjóðfélagi.

Enn á ný virðumst við falla í sömu gryfju og fyrr, við látum sem við ekki sjáum, og flestir virðast sammála um að nú sé tíminn til að halda svo fast fyrir augum sem mögulegt, og helst ekki heyra sjá, né hugsa nokkuð um það sem við virðist blasa. Og láta vafninginn halda áfram að vinda upp á sig. Því það mál sem nú virðist krauma undir yfirborðinu er málefni þeirra sem hér réðu öllu áður, og við hin sem ekki tilheyrum elítunni sem hruninu olli skiljum ekki hvernig skilja ber orð formanns Sjálfstæðisflokksins rétt, þegar rætt er um aðkomu þess manns að svonefndu Sjóvámáli. Hér var bara verið að endurfjármagna skuldir þeirra Vernersbræðra og Engeyinga.

Fyrir honum sem og öðrum virðist það litlu máli skipta hvernig það var gert, eða með hvaða peningum. Fyrst tæmdu þessir kumpánar bótasjóð Sjóvár í tilraun til að bjarga sjálfum sér, og þykjast svo ofan í kaupið ekki kannast við eitt eða neitt. Einbjörn bendir á Tvíbjörn , sem sennilega endar með því að bent verði á þvottakonuna á fyrstu hæð sem líklegastan sökudólg fyrir því að bótasjóðurinn var að lokum næstum tæmdur. Enda hún sennilega með lægstu launin miðað við ábyrgð.

Maður veltir nú fyrir sér í hvað þeir milljarðar sem fyrirhafnarlaust var hægt að veita úr ríkissjóð til bjargar þeim Engeyingum og Vernersbræðrum hefðu getað nýst í. Er þetta ekki nánast tveggja ára sparnaður heilbrigðiskerfisins sem nú er verið að skera niður að beini. Getur það virkilega verið að þessir kumpánar sem þarna hafi komið að hefi  ekkert velt fyrir hverjar afleiðingar öll sú gegndarlausa lántaka og ábyrgðir sem þeir stóðu fyrir gæti haft? Ekki er það að marka miðað við svörin sem þeir hafa veitt, og sem jafnframt hafa vakið upp spurningar um hvort þetta séu svo mennirnir sem best eru hæfir til að vera í forsvari fyrir einum stærsta stjónmálaflokki landsins nú þegar byggja þarf upp ný gildi. Flestir myndu að ég held segja nei.

Við fáum sennilega á næstu dögum að sjá hvert framhaldið verður, hvort mál þetta verði þaggað niður sökum þess að þarna er ætt framvarðarsveitar Sjáfstæðisflokksins komin að því er virðist í vond mál, eða hvort fjölmiðlarnir hafi nú þann dug sem þeir höfðu ekki fyrr til að kafa ofan í mál sem virðist borðleggjandi.

 

 

 

Og nú verða til peningar fyrir matnum (í smátíma, að minnsta kosti)

 

Það skilur greinilega vel á milli þeirra sem  átta sig á eðli viðskipta og okkar hinna sem ekki eru jafnvel gefin hvað þann hlut varðar.  Eftir svonefndan algeran „viðsnúning" í fjármálum Reykjanesbæjar og stórkostlega eignaukningu, samhliða gríðarlegum niðurskurði , og þjónustuskerðingu ( sem að vísu enginn skilur í ljósi „viðsnúningsins")  virðist nú vera komið að næstu fléttu sem ætlað er létta róður bæjarins, tímabundið að minnsta kosti.

Nú á að selja hlut af „eignaraukningunni", hlutann í HS Veitum sem meirihlutinn hefur hingað til talið hafa verið burðarásinn í gömlu Hitaveitu Suðurnesja.  Húsin hafa verið seld.  Mjólkurkúin hefur verið seld, svo nú er tímabært að selja rörin líka og koma fráveitunni í hendur kaupandans einnig.  Þá er að minnsta kosti til peningur fyrir mat í einhvern tíma.  Og þá er það spurningin getur bóndinn búið áfram á bænum?

Nú virðist  hreint ekki ljóst hvað fyrir mönnum vakir með þessari aðgerð, en þó virðist það greinilegt að nauðsynlegt er að selja hluta eignanna  til að rétta af stöðu bæjarins og  því meira því betra. Og miðað við stöðuna verður það þrátt fyrir allt að teljast skynsamlegt.  Sú hugmyndfræði sem fylgt hefur verið í rekstri bæjarins hefur nú beðið endanlegt skipsbrot, og nauðsynlegt að færa svo mikið sem mögulegt er af skuldbindingum bæjarins út úr bókum hans, því nú virðist  geta bæjarsjóðs til nauðsynlegra framkvæmda að þrotum komin.

Undanfarin 8 ár hefur sá meirihluti sem hér hefur ráðið, verið duglegur að fegra bæinn, og kappkostað allt það sem augað sér, líti í það minnsta vel út. Og það gerir það.  En minna hefur  því verið sinnt sem máli skiptir;  að byggja hér upp samfélag til framtíðar.  Samfélag sem tilbúið er til að taka á ýmsum þeim verkefnum sem að bæjarfélagi snúa og að grunnstoðirnar séu í lagi.  Það eru þær ekki og því er nú nauðsynlegt að selja,  en sem betur fer eru það nú eignir sem að mestur hluti bæjarbúa vildi aldrei eignast eða höfðu nokkuð við að gera.  Veitukerfi  annarra sveitarfélaga.  Vonandi að þau vilji nú kaupa þann hlut sem þeir seldu fyrr á genginu 6, tilbaka á genginu 10, sem er það virði sem Reykjanesbær  greiddi fyrir hlut sinn í viðskiptunum við Geysir Green.

Í mörg ár, og allan valdatíma núverandi meirihluta hefur legið fyrir að komið væri að endurnýjun á stórum hluta fráveitukerfis í Keflavík, sem komin er til ára sinna.  Í hugmyndum sínum hvað það varðar,  að HS Veitur taki jafnframt yfir rekstur fráveitukerfanna , er í raun verið að stíga skref sem mjög minnir á stofnun  Fasteignar á sínum tíma.  Að þær framkvæmdir sem nú reynist nauðsynlegt að ráðast í, meðal annars í Keflavík, en bæjarsjóður hefur ekki efni á sökum skuldastöðu, færist yfir í félag sem ekki hefur bein áhrif á skuldastöðu  bæjarsjóðs.  En skuldbindingin verður þó til staðar.  Og í stað þess að eiga kerfið ,  munum við í framtíðinni leigja kerfið af HS Veitum.  HS Veitur kaupi frárennsliskerfið og bærinn leigi það.

Auðvitað losnar peningur tímabundið sem nýta mætti til að mynda í að reisa  styttu af þeim framsýnu mönnum sem þessu hafa komið til leiðar, en reikna má þó með að HS Veitur ættu erfitt að standa undir slíkri skuldbindingu, í ljósi þeirra skuldbindinga sem fyrirtækið hefur þegar  gengist undir eftir uppskiptinguna á HS Orku.  Þar eru líka skuldir sem þarf að borga að lokum.