Bankinn tjáir sig ekki um málefni einstakra viðskiptamanna.

 

"Bankinn tjáir sig ekki um málefni einstakra viðskiptamanna" er orðin setning sem við heyrum ansi oft þessa dagana . Nú síðast og enn og aftur er það afsprengi útrásarvíkinganna Hannesar Smárasonar, og Jóns Ásgeirs Jóhannessonar, Geysir Green Enegy sem er undir smásjá fjölmiðanna og sama svar látið þeim í té. Jafnvel þó öllum sem með þessu máli hafi fylgst sé ljóst að  þarna er eitthvað furðulegt á ferli.

 

Nú eru viðskipti fyrrum stjórnarmanna með hlutabréfin sem er undir smásjánni. Viðskipti sem eins og svo mörg önnur í ferli einkavinavæðingarinnar, voru málmynda, og í raun aldrei hafa verið meiningin að nokkur maður borgaði fyrir þau. Einhvern veginn rennur mann í grun miðað við þær skýringar sem gefnar eru þessa dagana, að þarna hafi verið um kúlulán að ræða, Sem Íslandsbanki, hafi nú leyst til sín að hluta. Enda stendur það það þeim banka næst því þar starfa ennþá flestir höfundar hugmyndarinnar um einkavæðingu orkugeirans.

 

Það er ljóst að á þeim tímasem þeir tveir herrar keyptu hlutabréf sín í GGE , var ímyndarvandi þess fyrirtækis slæmur, og leitað hafði verið eftir nýjum fjárfestum til að styrkja stöðu fyrirtækisins. Og inn kom skáld sem auk þess átti peninga, og það sem betra var einnig kom sonur fyrrum forstjóra Alþjóðabankans. Sem auk þess að vera sonur bankastjórans rak sjóð sem komið hafði að orkunýtingu í ýmsum löndum þriðja heimsins. Það fylgir ekki sögu hvort AGS hafi haft viðkomu þar áður eða eftir sonur sá er hér um ræðir hóf afskipti af orkuvinnslu þeirra landa. Það er þessi maður sem nú vill ekki borga hlut sinn, og framkvæmdastjóri GGE vill ekki ganga hart fram í að rukka. Þrátt fyrir fyrirmæli stjórnar þar um.

 

Þetta má er í raun farið að líkjast óþægilega mikið máli Kaupþings og olíusjeiksins, og byrjað að fá á sig þá mynd að þarna hafi einungis verið um sýndarviðskipti að ræða. Samskonar menn með önnur nöfn. Erlendur auðjöfur sem aldrei ætlaði sér annað en njóta ágóðans ef trikkið tækist, stjórnarmaður í fyrirtækinu og var svo milliliður í endanlegri sölu til Magma Enegy maður  sem hafði alla þræðina í hendi sér, og heldur þeim enn enn, og banki sem "tjáir sig ekki um málefni einstakra viðskiptamanna". Eru málefni þessa fyrirtækis ekki örugglega eitt þeirra mála sem krefst aðkomu hinna sérskipuðu saksóknara? 

 

Úps, og þar kom að því.

   

Úps og þar kom að því, sem flestir höfðu svo sem búist við. Nú hefur Eftirlitsnefnd með fjármálum sveitarfélaga sent Reykjanesbæ bréf þar sem beðið um upplýsingar um fjárhagsstöðu bæjarins. Ekki sökum þess að þeir telji stöðu bæjarins það góða að þeir séu að sækjast eftir leiðbeiningum um hvernig skuli reka bæjarfélög, heldur þveröfugt. Þeir hafa áhyggjur, eins og raunar fleiri. En sennilega verður sú umræða flokkuð sem McCartyiismi eða ofsóknir eins og áður þegar á þetta er bent.

 

Það held ég að þrátt fyrir gengdarlausa eignarsölu hjá Reykjanesbæ undanfarin 7.ár  hefur staða bæjarins  stöðugt farið versnandi. Þannig má ljóst vera að nánast aldrei á valdatíma þess meirihluta sem nú starfar hefur tekist að reka bæjarsjóð réttu megin við núllið. Og alltaf hafa nú verið góðar og gildar ástæður fyrir því að mati meirihlutans. Allskonar ytri áföll sem ekki hafa verið séð fyrir, og náttúrulega alls ekki reiknað með að slíkir hlutir gætu gerst. Heldur verið keyrt á þeirri stefnu að þetta reddist nú allt saman. Það hefur því miður ekki gerst.

 

Fulltrúar minnihlutans hafa mörg undan farin ár bent meirihlutanum á að tíminn væri komin til að taka sólgleraugun niður, því sólin væri löngu sest og tímabært á að venjast skugganum. Það gerðu þeir síðast þegar fjárhagsáætlun bæjarins var samþykkt og ljóst var hvert stefndi eins og sjá má hér undir 3.lið fundargerðar bæjarstjórnar Reykjanesbæjar frá  2.desember 2008. Viðbrögð meirihlutans voru að setja upp enn þykkari sólgleraugu , og bóka að það sem framundan væri í þjóðmálum ætti ekki við um Reykjanesbæ. Hér myndi allt vera eins og áður. Sem var þó ekki gott fyrir. Raunveruleiki er eitt, og draumar og hugsjónir annað. Og ber að nálgast á mismunandi hátt.

 

Nú  virðist ljóst að flest það sem þessi bær átti áður, er nú komið í hendur annarra. Það sem við þurfum á að halda til daglegs rekstur bæjarfélagsins er nú leigt, með gengis og verðtryggðum lánum. Og þær greiðslur hafa ekki minnkað á þessu ári, heldur þvert á móti. Svo virðist sem bæjarstjórnar meirihlutinn hafi gleymt hvert umboð hans var, og frekar verið að sinna málum sem þeir í raun höfðu ekki fengið neitt umboð til að sinna. Umboðskeðjan sem þeim var fengin rofnaði, sökum hugsjónar sem þeir tóku fram fyrir hagsmuni bæjarins eins og sjá má hér undir 5. lið bókunar þeirra frá því í júlí 2007. Því er svo komið að þeir hafa fengið sent bréf  þar sem greinilega er lýst áhyggjum með þróun mála

Jákvæðar fréttir.

 

Það er alltaf gott að fá jákvæðar fréttir, og ég verð að segja að mér létti mikið nú í morgun þegar ég sá þessa frétt á Vísi..is, um að heimsendir yrði líklega ekki árið 2012. Án þess að ég hefði svo sem sérstaklega leitt hugann að því.

 

Þetta sýndi mér að maður skal ekki trúa öllu sem við mann er sagt að óathuguðu máli, þarna höfðu indíánarnir búið til dagatal til að athuga hvenær jörðin, sólin og vetrarbrautin lentu í næst í beinni línu, og fundu út að það yrði þennan dag árið 2012. Þetta voru þær upplýsingar sem þeir þurftu á að halda, og stoppuðu þess vegna áframhaldandi vinnu við dagatalið.

 

Þetta leiddi hinsvegar huga minn að því hvernig sum okkar virðumst mörgum öldum seinna í því sem við viljum kalla upplýst samfélag ekki hafa lært af reynslunni. Að þrátt fyrir góðan vilja og hugvitsemi í að þvæla málin, verður ekki komist undan því að leysa málin.

 

Nú hafa þingmenn bráðum á annað ár látið það þvælast fyrir sér einhverra hluta vegna að ganga frá því máli sem við öll erum orðin rétt rúmlega meira en hundleið á. Og engin skilur lengur í ljósi þeirra upplýsinga sem nánast öll ríki heimsins eru búinn að senda okkur, hversvegna ekki er frá því gengið. Því hjá okkur nákvæmlega eins og hjá indíánunum á 6. öld fyrir Krist liggur niðurstaðan fyrir.Við þurfum ekki á meiri upplýsingum að halda.  Við verðum að borga Icesave, hvort sem okkur líkar betur eða verr.

 

Er nú ekki komin tími til að við fylgjum fordæmi þeirra og treystum á þær niðurstöður sem við nú í eitt ár höfum aflað okkur. Því að það virðist sama hvernig menn reikna dæmið áfram. Beina línan okkar felst í ganga frá þessu máli svo fljótt sem auðið er, svo áfram verði haldið. Ég held nefnilega eins og indíáni að það verði ekki heimsendir þó nú sé sett stopp á frekari vangaveltur um þetta mál, og gert það sem einboðið er. Það þarf ekki að halda áfram að leita niðurstaðna þegar þær er komnar. Það vissu indíánarnir, en það virðast sumir aðrir ekki vita eða átta sig á. Látum það vera þeirra vandamál.

 

 

 

 

 

 

 

 

Leyniskjalið ógurlega.

 

Leiðarahöfundur  Morgunblaðsins í Hádegismóum hefur hingað til tekið það sem gefið, að það sem út úr munni hans kemur, eða úr penna hans lekur sé tekið sem hinn algildi sannleikur. Og komist upp með, með margvíslegum afleiðingum. Og fæstum góðum , eins og sést á þeirri stöðu sem nú er uppi í þjóðfélaginu, þar sem ritsjóri blaðsins ber mikla ábyrgð. Hvort sem hann vill gangast við henni eða ekki.

 

Leiðari blaðsins í dag, um leyniskjalið ógurlega er gott dæmi um sannleiksást og jafnvel vinnubrögð þess manns er nú stýrir málum í Hádegismóum. Leiðari blaðs, jafnvel þó skrifaður sé af öðrum en ritstjóra, lýsir þó þeim vinnubrögðum sem viðgangast á blaðinu. Þeirri grunnskyldu að það sem skrifað er undir nafni blaðsins, standist nánari skoðun, og sé sannleikanum samkvæmt. Ekki áróður án innihalds.

 

Í dag fer leiðarinn undir undir það sem höfundurinn í  sinni kallar leyndarskjal, og í stutta stund, í ljósi þess sem amma mín kenndi mér við eldhúsborðið ( að mogginn segði alltaf satt) fyllist maður reiði og vandlætingu yfir því hvernig heimur versnandi fer. Hér sé öllu haldið leyndu. Morgunfriðurinn er rofin og kaffið bragðast illa. Og þau okkar sem hvað vanstilltust er í morgunsárið hugsum um að nú sé að minnsta kosti þörf á byltingu. Minna má það ekki vera.

 

En svo lítur maður út í sólina og minnist þess er maður hefur áður lesið, og kannast við að þrátt fyrir það sem leiðarahöfundurinn segir þá hafi maður einhverntíma lesið þetta bréf og maður finnur fyrir mikilvægi sínu. Að hafa lesið bréf sem sjálfur leiðarahöfundur Morgunblaðsins segir vera leyndarskjal og þingmenn bundnir trúnaði yfir. En hvar hafði ég lesið það? Næstu tvær mínútur fóru í djúpa hugsun, með viðeigandi vanlíðan, en svo kom það. Var þetta ekki bara almennt gagn á netinu, og sett inn af núverandi stjórnvöldum til að tryggja gegnsæi í þeim málum sem í umræðunni eru. Gogglaði og fann þar skjal sem ráðuneytisstjórinn hafði sent og skrifað undir. Leyndarskjal leiðarahöfundarins hafði þá þrátt fyrir allt verið á  island.is frá því í  sumar. Meiri var nú leyndin ekki.

 

Þegar leiðari blaðs sem Morgunblaðsins byggir ekki lengur á því sem rétt er, þá er komin tími til fyrir þau okkar sem biðu  með uppsögn á blaðinu í ljósi þess að rétt væri að gefa hinum nýju ritstjórum tækifæri til að sýna sig , að endurskoða afstöðuna. Þegar það sem liggur fyrir allra augum er að þeirra mati leyndarskjal, vegna þess að það hentar í pólitískum tilgangi að ala á sundrungu meðal manna, þá hefur blaðið misst það traust sem það áður hafði, og ber að lesast sem hvert annað slúðurblað. Því miður.

Og nú ætla þeir til Indlands.

 

Þær fréttir berast nú hingað " yfir hafið og heim" að á brautarstöðinni í Kaupmannahöfn sitji tveir íslendingar í jakkafötum. Nýkomnir frá Noregi þar sem þeir fengu það staðfest, sem þeir vissu reyndar áður að norðmenn væru ekki tilbúnir til að lána íslendingum, nema á grundvelli samkomulags AGS. Og eftir því sem fréttir herma ætla þeir nú með lestinni til Indlands, til að sjá hvort ekki sé hægt að fá lán þar.

 

Þeir gefast ekki í svo glatt upp þeir herramenn að eltast við það sem ekki er, enda virðast þeir hvorki hafa skilning á vandamálinu, né heldur þeim tungumálum í þeim löndum sem þeir heimsækja þessa dagana.

 

Vandamálið liggur ekki ekki í að þessar þjóðir vilji ekki lána okkur, því það vilja þær. En ekki fyrr en séð verður að breytingar verði á  fjárhagsstöðu okkar og viðhorfum, þannig að nokkuð ljóst verði að við munum borga lánin til baka. Að við dettum ekki í sama farið aftur. En á þetta vilja jakkafataklæddu mennirnir á brautastöðinni ekki hlusta , né skilja. Þeir munu ferðast heimin á enda til að finna aðra lausn en augljósust er. Þeir munu standa í lappirnar, jafnvel þó að það þýði að þeir verði að brjóta á sér hausinn.

 

Hitt er það sem þó vekur meiri athygli mína, og mér finnst útskýra margt hvað varðar afstöðu þesssara jakkafataklæddu manna á brautarstöðinni. Þei virðast ekki ekki átta sig á raunveruleikanum. Til dæmis þeim einfalda, að það er enginn járnbrautarlest sem gengur frá Kaupmannahöfn og til Indlands, þó að þeir virðist halda að svo sé. Þó það standi Indland á miðasölunni Danmörku  þýðir það eingöngu að þar séu seldir miðar innanlands  í Danmörku, en ekki alla leið til Indlands, ef marka má þær fréttir sem af ferðalagi þeirra berast. Það borgar sig að kynna sér allar staðreyndir áður lagt er upp í ferðalag, því annars er hætta á að menn sitji fastir einhversstaðar, eða keyri í hring.

 

Lára Hanna í dag um sömu menn og fylgisveina þeirra,

Að rífast um náinn.

 

Og þá eru höfðingjarnir byrjaðir að rífast um náinn. Þar fer fremstur í flokki hugmyndafræðingur einkavinavæðingarinnar og sérlegur talmaður Hádegismóra, sem nú hefur af hugvitsemi sinni útfært hugsuninna á þá hjörð sem sem safnast hefur saman í kringum einn þeirra örlagavalda er hruninu olli , sem hann kallar Jón Násker.

 

Þarna safnast saman í heiftarlega ímyndardeilu allir þeir sem stjórnuðu áður, og hafa nú grafið svo djúpa holu í sandkassan, þeir þeir sjá ekki lengur hvert því sem mokað er upp,  lendir. Þeir  keppast nú við að finna upp ný viðurnefni hver á annan, öll af sama stofni sem þeim virðist svo hugleikinn.

 

Þarna safnast saman í holunni annarsvegar hópur manna sem alla sína tíð hafa borðað úr skálum lífsins sem opinberir starfsmenn, og hinsvegar þeir er hentu hugmyndir þeirra á lofti og nutu þeirra gæða sem hugmyndafræði opinberu starfsmannanna leiddi af sér. Þeir borðuðu ekki úr gulli, þeir borðuðu gullið . Og nú rífast þeir um náinn.

 

Það verður nú ljóst af rifrildi þeirra hve djúphugsaðar og innihaldslitlar kenningar og athafnir þeirra voru. Og árangurinn hefur komið í ljós. Til valda í viðskiptalífi og stjórnmálum komust menn sem enn voru ekki komnir yfir sandkassahugsunarháttinn. Og allar þeirra athafnir snérust um að ná að koma sem oftast höggi hver á annan. Nú velta þeir fyrir sér hvor er sterkari pabbi minn eða pabbi þinn.

 

Mikið væri nú gott ef þessir höfðingjar héldu sig nú ofan í sandkassanum, og væru ekki stöðugt að minna á tilvist sína annars staðar. Því að ég held að flestir  vilji sem minnst vita af innbyrðis áliti þessara manna hver á öðrum, rétt á meðan verið er að kljást við afleiðingar síðasta sandkassaleiks þeirra. Þeirra tími er liðinn og  sjá verður til þess að girt verði í kringum sandkassann þeirra svo þeir sleppi ekki út á nýjan leik.

Já ástin á sér engin takmörk.

 

 Já ástin á sér enginn takmök, datt mér í hug þegar ég las þetta blogg  Gauta B Eggertssonar hagfræðings þar sem hann fjallar um það sem hann telur verstu mistökin sem gerð voru í aðdraganda hrunsins. Og maður getur ekki annað en verið honum sammála.

 

Í ástarbrímanum og vissu um eilífa ást skrifuðu Landsbanki  og Kaupþing upp á skuldabréf hver fyrir annan, án þess að nokkrar ábyrgðir eða veð væru þar fyrir hendi, sem þeir fóru svo með til hins alsaklausa Seðlabanka og fengu lán út á athugasemdalaust. Og gerðu þetta í svo miklu magni  að þegar upp var staðið námu lán af þessu tagi um það bil 30% af þjóðarframleiðslunni.

 

Svo virðist sem siðgæðisvörðurinn þáverandi Seðlabankastjóri hafi verið meira upptekinn af því að auðvelda ástaleikinn með samþykkt sinni fyrir gjörningnum, en að leita eftir því sem hann hafði þó verið ráðinn til. Veðum og ábyrgðum fyrir þeim lánum sem hann veitti parinu.

Siðgæðisvörðurinn brást og uppi situr þjóðin með fjárlög sem þurfa að dekka meðal annars þessa vanrækslu varðarins, sem þessa dagana reynir að beina augum manna að öðrum og óskyldum hlutum. 

Þarf stóriðjan ekki líka að taka þátt?

 

"Að leggja sitt af mörkum" heitir lítil grein sem Steingrímur J Sigfússon skrifar í Fréttablaðið í dag, þar sem hann bendir á að stóriðjufyrirtækin reki nú upp rammavein yfir að hugmundir séu uppi um að þau leggi sinn skerf til samfélagsins nú þegar kreppir að.

 

Steingrímur rekur hver staðan er og hvað er framundan. Og spyr hvort of mikils sé mælst að stóriðjan taki nú þátt í því sem framundan er. Ekki verður það séð af þeirri upptalningu sem fjármálaráðherrann , sem jú hefur greinagóðar upplýsingar um stöðu þessara fyrirtækja, leggur fram í grein sinni.

 

Hann veltir fyrir sér atriðum eins og hvort eðlilegt og rétt sé að um leið og skattaívilnanir gagnvart sumum þessara fyrirtækja taka gildi, verða skyndilega til skuldir við móðurfélög í útlöndum sökum þess að eigið fé og vextir séu gjaldfærð til móðurfélögin í útlöndum. Gróðinn verður að skuld. Og því verði staða stóriðjunnar verri en ella.

 

Ég spyr um sanngirnina í því að félög sem augsýnilega eru að flytja arð sinn til útlanda í formi skuldar, geti eða vilji ekki borga meira til samfélagsins, þrátt fyrir að það sé sökum veru þeirra hér að þau geti flutt gróða sinn út í formi skuldar. Skulda þau þessu samfélagi ekki neitt?

 

Er það rétt sem fjármálaráðherrann spyr um grein sinni að tilvera þeirra hér sé grundvölluð á að leggja eins lítið til samfélagsins og mögulegt er , að þeim þyki það alveg eðlilegt að nýta hér auðlindir um aldur og ævi án endurgjalds, og ætli starfsmönnum sínum sínum að axla þær byrðar sem bera þarf , þegar þyngist í ári .

 

Er ekki bara sanngjarnt og eðlilegt að þau eins og aðrir axli nú sína byrðar í ljósi stöðunnar í stað þess að reka upp slíkt rammakvein að það sker mann inn að beini, svo maður næstum því vorkennir þeim að vera í þeirri aðstöðu sem þeim hefur hér verið sköpuð

"Þetta reddast"

 

Okkur hefur verið tíðrætt undanfarið um hjarðeðli okkar Íslendinga, í kjölfar kreppunnar. Hvernig við hlýddum þeim er hæst létu, og trúðum hverju því sem þeir sögðu án athugasemda. Þeir tímar eru að baki, og nú spyrjum við spurninga sem aldrei fyrr og væntum svara frá þeim sem með viðkomandi mál hafa að gera. En fátt virðist um þau einhverra hluta vegna.

 

Umhverfisráðherra spyr spurninga um hver hver þau áhrif kunna að verða á umhverfi okkar staðfesti hún úrskurð Skipulagsstofnunar um línulagnir á Reykjanesi. Og í stað þess að bíða eftir svörum, er blásið til borgarafundar til að mótmæla því að spurninga sé spurt. Og gefið í skyn að þau svör sem út úr kunni að koma komi til með að tefja framkvæmd.

 

Enn hefur þó ekki verið fundið út hvaðan það rafmagn sem á að fara um hugsanlegar línur eigi að koma, nema að litlum hluta. Og hvað þá að fundnir hafi verið peningar til þess að byggja þær virkjanir sem til þarf. Í raun virðist þetta verk vera gersamlega  óundirbúið og helst treyst á kjörorð þeirra sem þarna hafa mest að komið " þetta reddast" þó flest það sem þeir hafi áður komið nálægt hafi klúðrast.

 

Er ekki komin tími til að menn hætti að leiða athyglina að aukaatriðum og svari fyrst spurningum um aðalatriði. Hvaðan ætla menn að fá orkuna sem fara á um línurnar og svo hinu hvort tryggðir hafi verið peningar til að vinna þá orku, sé hún á annað borð til ráðstöfunar. Einhvern veginn finnst mér það vera spurningarnar sem nú þurfi að svara, svo maður geti myndað sér upplýsta skoðun á þessu máli öllu.

Er verið að setja fleiri egg í körfuna en til eru?

 

Erum við komin í nýtt útrásarævintýri, sem enginn innistæða er fyrir. Enn eitt málið sem ekki má tala um, sökum þess að þeir er það gera verða þá taldir niðurrifsmenn og standi í vegi framfara og atvinnusköpunar hér í landi. Óneitanlega fær maður það illa á tilfinninguna þessa daga, að svo sé.

 

Að flýta sér hægt og skipuleggja vel það sem á að gera hefur hingað til talið til góðra kosta. Menn hafa vitað að hverju verið væri að ganga. Fáum okkar held ég að dytti í huga að ráðast í húsbyggingu án teikninga, og reyndar gera byggingarlög ráð fyrir að nánast öllum teikningum af slíkri framkvæmd sé skilað inn áður en framkvæmdaleyfi er veitt fyrir slíku. Þetta er gert til þess að menn geti áttað sig á hvað fyrirhuguð framkvæmd inniheldur. Og að ekkert komi neinum á óvart þegar af stað verður farið.

 

Umhverfisráðherra hefur nú kallað eftir nánari upplýsingum um hvernig fyrirhuguðum línulögnum á Reykjanesi verði háttað, Hún vill hafa sem best gögn til að sjá hvort þar er eitthvað sem komið gæti á óvart. Vill vandaða stjórnsýslu , en eitthvað virðist það standa í mönnum og hóta jafnvel málsókn gangi það eftir. Hvað er það sem við megum ekki vita?

 

Hitt er annað og vekur reyndar meira upp efasemdir mínar í þessu máli, og það er grein Sigmundar Einarssonar jarðfræðings þar sem hann veltir fyrir sér hvort sú orka sem til þarf í þær framkvæmdir sem stöðugleikasáttmálinn  gerir ráð fyrir sé yfirleitt til.

 

Og kemst að þeirri niðurstöðu að til þess að svo megi verða sé allri framtíðar orku á Reykjanesi, Suðurlandi, og Norðausturlandi ráðstafað til framtíðar  nái þetta fram að ganga. Það líst mér illa á, og tel andvaraleysið mikið gagnvart komandi kynslóðum sem kannski vildu hafa eitthvað um það að segja hvernig orku landsins verður ráðstafað.

 

Ég tek undir það sjónarmið að það verði orkan sem komi til með að fleyta okkur úr kreppunni, en ég skil ekki að öll eggin verði lögð í sömu körfuna, og ég skil alls ekki  að í þá körfu eigi að leggja fleiri egg en til eru. Til þess þarf töframenn til, til að sýna kúnstir sem við hin skiljum ekki. Taldi okkur hafa lært af komu síðustu töframanna.

 

Ég held að grein Sigmundar og úrskurður umhverfisráðherra ætti nú að vekja okkur, og menn setjist yfir það opið og fordómalaust að finna út hve mikla orku mögulegt er að vinna hér í þokkalegu samkomulagi manna á meðal. Og hvar sú orka verður svo nýtt. Að menn gangi í af fullu afli að búa til orkunýtingarstefnu til framtíðar, þar sem tillit verður tekið til þeirra sem á eftir koma. Að öll sú orka sem við höfum yfir að ráða verði ekki bundinn hjá fyrirtækjum sem þurfa sérsamninga hvað varðar skatta sína og fjárfestingar, og virðast ekki hafa hafa efni á að koma þeirri þjóð til hjálpar þegar þörf er á.  Þjóð  sem þó skapar þeim aðstæður til að vinna vöru sína.