Valkostur að verða til.

 

Undanfarna daga hafa menn gert mikið úr úrslitum prófkjörs okkar Samfylkingarmanna í Reykjanesbæ, og talað um smölun þar sem Sjálfstæðismenn hafi ráðið úrslitum. Nefndir hafa verið til fundir þar sem ákveðnir frambjóðendur  hafa látið hafa eftir sér að það væri undir Sjálfstæðismönnum komið hver væri oddviti Samfylkingarinnar hverju sinni. Svo mikill væri máttur þeirra í þessu bæjarfélagi. Það er sennilega rétt, en hversu siðlegt er það. Og hversu rétt.

Prófkjör og sérstaklega þau opnu eru þess eðlis að geta skilið eftir sig sár. Málefnin víkja og í stutta stund eru það persónurnar sem málið snýst um. Spurningin verður um það að ná sér í nógu þægilegt sæti. Sumir náðu þeim, en aðrir urðu að lúta í lægra haldi .Þannig er lífið. Þú færð ekki allt sem þú vilt og vilt ekki allt sem þú færð. En lærdómurinn  og vitneskjan situr eftir.

Það er hægt vera sammála því að sjálfstæðismenn hafi ráðið hver oddviti Samfylkingarinnar er nú að loknu prófkjöri. Því  ljóst er að atkvæði þeirra skipti miklu máli um niðurstöðuna. En það er ekki þar með sagt  að þeir sjálfstæðismenn sem þátt tóku hafi gert það í þeim  tilgangi að þóknast forystu sjálfstæðismanna, eða til þess að veikja framboð Samfylkingar. Þannig held ég að enginn sé tilbúinn til þess að leika með þau gildi sem hver maður stendur fyrir.

Þeir tóku frekar þátt í að mynda valkost við núverandi meirihluta sem þeir eru ekki ánægðir með. Meirihluta sem nú hefur komið bænum í svo slæma stöðu, að vandséð er hvernig að úr verði komist. Þeir tóku þann kost að reyna að hafa þau  áhrif þar sem mögulegt var, vitandi að engra breytinga var að vænta úr eigin flokki. Það var ekki boðið upp á það. Þeir eins og stór hluti gamla meirihlutans sem var, vilja ekki vera með lengur.  Þeir sjá hvert stefnir.