Slíkan telja þeir mátt sinn.

Nú þegar fram eru komin verð á raforkuverði til álvera, fer maður að skilja margt betur. Maður fer til að mynda að skilja betur hversvegna menn hafa talað svo mikið um áhættufjárfestingu þegar rætt er um fjárfestingar í raforkuiðnaði. Áættan fólst nefnilega í því sem þeir sem stjórnuðu vissu. Raforkuverð til álvera var of lágt.Og nánast útilokað að virkjanir þær sem greiddar voru af borgurum þessa lands, gætu borið sig á þessu verði. En jafnljóst að álverin sem kvartað hafa hástöfum yfir hugmyndum um að þau greiddu nú meira, hafa verið í meira en nokkuð góðum málum.

Það að sú hreina orka sem hér er framleidd skuli seld á 25-30% lægra verði en meðalverð til annarra álvera vekur spurningar um hvert  við erum að halda. Og hver ábyrgð þeirra sem stjórna orkufyrirtækjunum er og hefur verið.

Ég er einn þeirra sem hingað til hef verið fylgjandi uppbyggingu fyrsta áfanga Álvers í Helguvík. Það hef ég verið sökum atvinnusjónarmiða hér á Suðurnesjum. En ég er ekki fylgjandi  þeirri stefnu sem uppbygging þess álvers er að taka. Nú  á að stækka það um helming upp í 360, þúsund tonn og fram hefur komið að þeir Norðurálsmenn muni ekki fara í fullan gang fyrr en tryggð hefur verið raforka til þeirra stærðar. Þó slík stærð hafi hvergi verið samþykkt í kerfinu. Hvorki  á sveitarstjórnarstigi, eða annarsstaðar. Þeir telja sig geta haldið samfélaginu  í gíslingu þar til þeir hafa fengið sitt fram, á lægsta verði. Slíkan telja þeir mátt sinn.

Það virðist nú vera orðið nokkuð ljóst að áhöld eru um hversu mikil sú orka er sem unnt er er að virkja á Suðurnesjum. Og því full ástæða til að fara varlega hvað það varðar. Og ástæðulaust fyrir fyrirtæki í eigu hins opinbera fari í virkjanaframkvæmdir sem ljóst er að séu áhættufjárfestingar sökum þess að kaupandinn vill ekki greiða það verð sem eðlilegt getur talist.

Við vitum að sú orka og auðlindir sem við hér höfum yfir að ráða er einn af lyklunum að því að við komumst út úr þeirri kreppu sem hér er. Og enginn ástæða til að selja þá orku á undirverði, þó nú liggi mikið á. Og einn stór kaupandi vilji kaupa.

Við verðum að hætta að hegða okkur eins og áfengissjúklingar í afneitun, og fara að taka ábyrgð á þeim auðlindum sem okkur hafa verið gefnar. Við vitum að orkan okkar á einungis efir að verða dýrmætari . Það er okkar sameiginlega ábyrgð að þau verðmæti skili sér til þjóðarinnar, en ekki auðhringja úti í heimi. Auðhringja  sem að því er virðist láta sér í léttu rúmi liggja hvert ástandið er hér á landi, meðan þeir fá rafmagnið á undirverði.

Athugasemdir

[Úrsúla Jünemann, 25.4.2010 kl. 22:27]

Já, við erum í vondum málum enda búin að setja öll eggin í sömu körfuna. Það virðist ekkert annað hífa okkur upp úr kreppuna en að halda áfram að ganga á auðlindirnar okkar og selja orkuna á undirverði. Stóru álfyrirtækin eru komin með þumalskrúfurnar á okkur. Sem fyrr sem við losum okkur frá þessu sem betur. Það kann að vera sársaukafullt en er nauðsýnlegt þegar til lengra er litið.

[Brynjar Hólm Bjarnason, 28.4.2010 kl. 23:20]

Ég vil aðeins snúa upp á hugtakið: þeim auðlindum sem okkur hafa verið gefnar, og segja þeim auðlindum sem við höfum fengið í arf frá börnum okkar. Við skulum nefnilega hafa það í huga að við höfum ekkert leifi til að klára allar auðlindir frá komandi kynslóðum.

[Adda Þorbjörg Sigurjónsdóttir, 29.4.2010 kl. 07:40]

Vissulega þurfum við að finna jafnvægi milli þess hvað við viljum selja orkuna á og þess hvað við getum selt hana á. Trúlega þurfum við að hafa einhvern afslátt til að laða fyrirtækin hingað í stað þess að þau verði sett upp til hagsbóta fyrir heimasvæði eigenda.

Hinsvegar finnst mér skorta mikið í umræðuna að taka tillit til atvinnutækifæranna jafnt beinna sem óbeinna og til allra afleiddra starfa og þjónustu. Álverið í Helguvík er of langt komið til að hætta við og hefði skelfilegar afleiðingar fyrir atvinnustig á Suðurnesjum. Til er næg orka ef einhver sátt finnst um að virkja hana. Við höfum ekki efni á því að dást að hverri þúfu og varðveita. Þurfum að ákveða hvað við ætlum að virkja og hvernig og halda okkur við það. Dást svo að svæðunum sem sátt er um að varðveita út í hið óendanlega. Þau eru mörg, meira að segja hjá svæsnustu virkjunarsinnum.