Aðstöðumunur í launabaráttu?

Það er skrýtið hvernig  gæðum lífsins er misskipt. Fór eitthvað að hugsa um yfirvofandi verkföll flugumferðarstjóra, sem að því er manni skilst  vera meðlaun á milli 6oo og 800 þúsund á mánuði, með 1 klukkustundar yfirvinnu að meðaltali á dag. Laun sem flest okkar myndu vera fullsátt við eftir eins til tveggja ára nám jú og svo einhverja starfsreynslu. Svo fór ég að hugsa um yfirvinnubann blessaðra hjúkrunarfræðinganna, sem að því er manni skilst eru ráðnar eftir 4 ára háskólanám fyrir um það bil 250 þúsund á mánuði.

Auðvitað er þetta ekki rétt hjá manni að setja svona dæmi upp. Stétt á móti stétt, en leyfi mér nú að gera það samt, því einhvern veginn hef ég enga sérstaka samúð með flugumferðarstjórunum í þessu dæmi. Í sjálfu sér finnst mér allt í lagi að slíkar stéttir geri launakröfur, en þær verða þá líka að vera innan skynsamlegra marka. Og þá verða menn líka að vera tilbúnir til að taka tillit til aðstæðna og umhverfisins í kringum sig. Flugumferðarstjórum er fulljóst að það sem þeir raunverulega eru að gera er að kúga viðsemjendur sína í krafti þeirrar stöðu sem þeir hafa, og þeim virðist vera nokkuð sama hverjar afleiðingarnar verða, bara að þeir fái 26% launahækkun á sín laun.

Það er ljóst að fari þeir fram með þessum aðferðum mun bæði  ferðamannaiðnaðurinn, sem þegar hefur samið um hóflegar hækkanir í ljósi stöðunnar og flugfélögin bera skaða af.

Hinsvegar hef ég fullan skilning á aðgerðum hjúkrunarfæðinganna sem eftir fjögurra ára háskólanám sætta sig ekki lengur við að nám þeirra og ábyrgð í starfi sé ekki metin að verðleikum. Og  hvort sem menn vilja viðurkenna eða ekki að það byggjast þessi laun á að  að þarna er um kvennastétt að ræða. Auðvitað gæti ég tekið fleiri stéttir með í þessa upptalningu svo sem sjúkraliða, leikskólakennara og fleiri  sem svipað er statt um.

Nú gæti ég skrifað langa grein um mikilvægi hjúkrunarfræðinganna fyrir heilbrigðiskerfið, en það er í raun ekki það sem ég hafði ætlað mér að ræða hér um. Heldur er það þessi  aðstöðumunur í launabaráttunni sem ég er að hugsa um. Ég held að enginn vildi sjá þá stöðu koma upp að hjúkrunarfræðingarnir  ákveddu að  hætta að gefa sjúklingum í æð  á ákveðnum tímum , og þeim dytti það heldur ekki í hug. Þeir þekkja sína ábyrgð. Þeirra  vinna byggir nefnilega líka  af hugsjón, því ekki er það launanna vegna .

Það hlýtur að fara að koma sá tími að jafnþróað samfélag og við búum í fari að átta sig á að vinnuframlag  svonefndra kvennastétta  er mikilvægt , og komin tími til að greiða fyrir það samkvæmt því . Því heldur vil ég hafa hjúkrunarfræðing hjá mér á dánarbeðnum ef ég flýg  til himna , heldur en flugumferðarstjóra.

Athugasemdir

[Hólmdís Hjartardóttir, 25.6.2008 kl. 21:36]