Bara að allir spiluðu eins og landsliðið!

Í gær var dagur gleðinnar, tugþúsundir söfnuðust saman til að hylla handboltalandsliðið, og þau okkar sem  viðkvæmari eru felldum tár.Fólk þjappaðist saman sem ein heild, með eitt markmið og það var að hylla liðið. Það tókst svo eftir verður munað.

Hápunktur dagsins, að öðrum ólöstuðum fannst mér vera sú stund er forsetinn sæmdi landliðið hinni íslensku fálkaorðu, æðsta heiðri er þjóðin getur sýnt þeim er afrekað hafa. Þeir áttu það skilið.

Eitt er það að njóta stunda sem þessara og hitt er að draga lærdóm af þeim.  Hvernig þjóðin gæti nýtt sér þessa reynslu til að ná árangri á sem flestum sviðum.“ Verða stóórasta land í heimi“ eins og forsetafrúin orðaði það svo snilldarlega.  Lykilinn þarna virðist vera að vinna sem heild, átta sig á hvað þjálfarinn segir, hlusta á hvern annan og hjálpast að þegar á móti blæs.

Fór að hugsa um hvað það væri gaman ef  þessum  áherslum  hópíþróttana væri til að mynda beitt við stjórn landsmálanna, að ég tali nú ekki um  sveitarstjórnarmálanna. Að þeir sem til þeirra starfa veldust  mætti auðnast að vinna sem eitt lið, til að árangur næðist. Þannig að það væri skorað bæði úr hægra og vinstra horninu , af línu , og með langskotum utan af velli.

Landsliðsmennirnir  hafa nefnilega áttað sig á að til að skora úr hægra horninu þurfa þeir aðstoð þess er spilar vinstra megin og öfugt, og miðjan hjálpar til með að opna þau færi sem skapast. Þeir hafa fundið út að fyrirliðinn getur ekki unnið leikina aleinn, og fyrirliðinn veit að það þýðir ekki einu sinni að reyna það, því færi hann þá leið dytti hann sennilega fljótlega úr liðinu. Það er eðli hópíþróttarinnar. Þar þýðir ekkert að halda boltanum fyrir sig, sama hversu maður telur sig góðan.

 

Athugasemdir

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 28.8.2008 kl. 13:20]

segðu.....það er nú margt sem landsfeðurnir gætu lært af strákunum..ha?