Regluverkið

Ég  hélt ég væri búinn að leggja á bak við mig það sem frúin kallar svo fallega um leið og hún brosir , „áráttu gagnvart málefnum Hitaveitu Suðurnesja“, og þeim vandræðum sem menn eru greinilega þar í við að finna út  úr eignahaldinu þar á. Vaknaði þó upp í morgun þegar ég leit á Eyjuna.is  og sá  viðtal  við Svandísi Svavarsdóttur. 

http://eyjan.is/blog/2008/08/29/svandis-svavarsdottir-um-hlut-orkuveitu-i-hs-ef-vid-megum-ekki-eiga-hljoum-vid-ad-selja/

 

Ég fór að velta fyrir mér hvernig regluverkið sem í kringum marga málflokka virðast fyrst og fremst beinast að því að verja hagsmuni aðila gagnvart ríki eða sveitarfélögum , en ríkið eða sveitarfélögin hafi litla möguleika á að verja sig eða eigur sínar gagnvart aðilum  sem telja þær betur komnar í sínum höndum eða aðila sér skyldum  í nafn i einkaframtaksins. Sá sem er frekastur og sterkastur á að ráða.

Þannig er það til að mynda samkeppniseftirlitið, sem fyrst og fremst er til komið til að tryggja að eðlileg viðskipti eigi sér stað á markaði , og hindrar hinn fjársterka í að fara illa með þann sem ekki er jafn öflugur.

Nú virðist ljóst vera að nánast almenn samstaða sé á milli sveitarstjórnarmanna  allstaðar á landinu, að orkufyrirtæki þau sem byggð hafa verið upp fyrir almannafé skuli vera áfram í eigu opinberra aðila. Þannig má til að mynda sjá af kæru Hafnarfjarðarbæjar og Orkuveitu Reykjavíkur , að báðum þeim aðilum finnst á almenningi brotið, þegar Orkuveitunni sem er í almanna eigu er meinað að eiga þar meira 10% af samkeppnisástæðum. Á samkeppnismarkaði sem er án nokkurar samkeppni.

Verði  það hinsvegar niðurstaðan er ekki amast neitt við einkaaðilar sem í krafti fjármagns og jafnvel yfirgangs  nái  þar yfirráðum  með góðri hjálp regluverksins  og ýmissa kjörinna fulltrúa almennings,  án nokkurs sýnilegs ávinnings fyrir almenning í landinu.

http://www.samkeppni.is/samkeppni/upload/files/afriunarnefnd_samkeppnismala/2008/urskurdur7_2008_orkuveita_reykjavikur_og_hafnarfjardarbaer_gegn_samkeppniseftirlitinu.pdf

Ljóst virðist vera að fari mál á þann hátt sem allt stefnir í að einkaaðilar ná meirihluta í HS, er lagður enn einn hornsteininn i myllu einkavæðingarsinnanna. Þær einkavæðingar sem á undan komu gefa okkur hreint ekki tilefni til bjartsýni til að hagur okkar neytenda eigi eftir að batna. Nægir að nefna þar til að mynda einkavæðingu bankanna, þar sem neytendur eru nú að borga fyrir, og að ég tali nú ekki um Símann, þar sem gjöldin hafa aldrei verið hærri, þrátt fyrir loforð um annað.

Undangegnir atburðir á fjármálamörkuðunum hafa kennt okkur að frelsi án nokkurra hafta eru ekki að skila því sem talsmenn einkavæðingar hafa lofað, heldur þvert á móti. Hingað til höfum við ekki séð neitt nema taumlausa græðgi og fagurgala, en þegar á hefur brotið erum það við neytendur sem þurft hafa að borga brúsann.