Þau töpuðu bæði.

Ég heyrði nýlega sögu um hjón sem voru að skilja, maðurinn  var mjög  ósattur við skilnaðinn og sór þess dýran eið að konan skyldi nú ekki  græða neitt á því að hafa verið gift honum , þar sem hann taldi að hann hefði skaffað þau verðmæti er í búinu voru. Eins og títt er með skilnaðarmál í Ameríku endaði málið fyrir dómara sem kvað upp úr með að eignunum skyldi skipt jafnt á milli hjónanna. Maðurinn tók að sér að selja þær eigur sem ekki varð samkomulag um og þar á meðal var bíllinn, sem þau fengu tilboð í upp á 20,000 dollara , en hann ákvað að selja viðkomandi hann á 2000 dollara, konan skyldi sko ekki græða. Þau töpuðu bæði.

Þessi saga datt mér í hug nú í morgun þegar ég opnaði blöðin, og sá umfjöllunina um það sem Björgólfur yngri hafði lagt til málanna í Kompásþættinum fræga.

Darling kemur inn á þessa 200 milljarða í samtali sínu við Árna Matthiassen, sem staðfestir að Landsbankinn fái ekki þetta lán, þannig að hann hefur vitað um þetta., Davíð segist hafa vitað af þessu, og Geir vill ekki tala um þetta núna, segir að það þjóni ekki tilgangi. Össur segir þetta mál aldrei hafa komið inn á borð ráðherranefndarinnar, á meðan allar þær ákvarðanir sem leitt hafa til núverandi stöðu voru teknar.

Einhvern veginn fær maður á tilfinningunna að meiri hagsmunir hafi verið látnir víkja fyrir minni , og þeir ráðherrar sem vissu af þessu , ásamt seðlabankastjóra hafi valið sömu leið og maðurinn í sögunni hér á undan. Landsbankinn skyldi sko ekki græða á þessari stöðu, þótt ljóst væri að þær tillögur sem þeir hefðu lagt fyrir ráðherranna lágmarkaði skaðann sem þjóðarbúið yrði fyrir og með góðum vilja hefði verið hægt að útfæra betur með hag þjóðarinnar í huga.. Frekar skyldu allir tapa , en þá væri lika ljóst hver réði ferðinni. Alls ekki koma út úr þessu máli þanni að allir gætu staðið uppréttir á eftir , það varð að finna sökudólg. Hver herkostnaðurinn af þessari aðferðafræði Sjálfstæðismannanna sem vissu af þessu  verður fyrir þjóðarbúið á eftir að koma í ljós.

 

Athugasemdir

[G. Valdimar Valdemarsson, 29.10.2008 kl. 10:28]

Ertu nú farin að taka þátt í flótta Samfylkingarinnar frá ábyrgð.   Össur vísar ábyrgð á háum stýrivöxtum á Seðlabankann meðan öllum er ljóst að ábyrgðin liggur í samningi ríkisstjórnarinnar við IMF.   Trúverðuleiki Össurar er engin og því ekkert að treysta á að hann segi satt og rétt frá.

[Hannes Friðriksson , 29.10.2008 kl. 10:40]

Láttu nú ekki svona Valdimar. Ég er hér að tala um að það er ekki sama hvað aðferðafræði menn beita þegar kemur að lausn svo viðkvæmra mála sem þarna voru á ferðinni, og nauðsyn þess að allar upplýsingar sú uppi á borðinu svo eitthvað skynsamlegt geti komið út úr því. Ég sé ekki hvar flóttin ætti að liggja. Össur segist ekki hafa vitað af þessu tilboði, og ég veit að ein vinnuaðferð þeirra sjálfstæðismanna er einmitt sú að halda hjá sér upplýsingum, telji þeir að þær geti komið sér illa fyrir orðspor flokksins. Össuri treysti ég alveg til að segja þarna rétt og satt frá, enda enginn hagur fyrir hann eða Samfylkinguna að leyna neinu í þessu máli. Slíkir hlutir koma bara í bakið á manni seinna. Imf er allt annað mál, og kannski er það rétt sem Valgerður segir að stýrivaxtahækkunin sé að nokkru leyti ein af smörklípuaðferðum Davíðs

[Ragnar Gunnlaugsson, 29.10.2008 kl. 14:07]

Það er sárt fyrir Samfylkinguna að sjá hvern útrásarvíkigin falla hvern af öðrum,á þeim áttu Íslendingar að lifa. Íslenskur lanbúnaður mátti fara fjandans til bara flytja þær inn, fyrir gróðan af útrásinni.

Reynt var að þvælast fyrir að Íslendingar nýttu auðlindir lansins,til atvinnu uppbyggingar,Við áttum að hafa það gott og njóta ávaxta auðmannana.

[Baldvin Jónsson, 29.10.2008 kl. 15:27]

Orðið á götunni núna er að eftir að Þorgerður Katrín og eiginmaður töpuðu um 10 milljörðum sjálf á þjóðnýtingu Glitnis, hafi hún ekki tekið í mál að hluthafar Landsbankans myndu tapa líka. Persónulega finnst mér þetta langsótt, en hvað veit maður á þessum síðustu ....??

[Dipló (IP-tala skráð) 30.10.2008 kl. 09:18]

Manni dettur ansi oft í hug sagan af karlinu og kerlingunni sem fengu óskirnar þrjár.

Fyrst óskaði konan sér þess að þau fengju ógnarlangt bjúga á diskinn sinn.

Þá varð karlinn svo reiður við hana að hafa ekki notað óskina í eitthvað gáfulegra að hann óskaði þess að bjúgað festist á nefinu á henni.

Þá var bara ein ósk eftir og hana þurfti að nota til að óska þess að bjúgað hyrfi af nefinu.

Svona er núna komið fyrir íslensku þjóðinni og sennilega verr því við erum ekki aðeins búin að tapa öllum ávinningnum af því við vorum svo gráðug, heldur steypa okkur í skuldafen.