Nú bera allir ábyrgð.

Það tók tvær vikur að mynda ríkisstjórn. Ríkisstjórn sem þrátt fyrir erfið viðfangsefni framundan vekur hjá manni nýja von og traust. Von um að nú takist eftir stormviðrasaman vetur í stjórnmálum landsins að skapa einhverskonar þjóðarsátt um framhaldið. Það er ljóst að forsvarsmenn þessarar stjórnar vita hvert viðfangsefnið er, og það er vonandi að forsvarsmenn stjórnarandstöðunar viti hvert þeirra hlutverk er. Það er forsendan fyrir að vel takist.

Það er rétt sem Steingrímu J Sigfússon sagði á blaðamannafundinum í gær að fyrst og fremst snúa verkefnin að þeim vandamálum sem við blasa hér innanlands, en það skiptir líka máli að í gang fari aðildarviðræður við ESB, til þess að við sjáum hvað býðst og hvort þar liggi hluti lausnarinnar til lengri tíma litið.

Það skiptir nefnilega miklu máli fyrir heimilin og fyrirtækin í landinu til framtíðar hvort áfram verði haldið með handónýta krónu og ósanngjarnar verðtryggingar lána, eða hvort við eigum möguleika á að koma okkur út úr þeim vítahring sem þrjóska þeirra sem viljað hafa viðhalda krónunni undir því yfirskyni hún væri forsenda fullveldis okkar og sjálfstjórnar hafa komið okkur í. Að það þjónaði ekki hagsmunum okkar að taka upp aðra mynt að svo komnu máli.

 Nú ætla ég ekki að fara út í þá umræðu sem andstæðingar ESB hafa haft uppi um hve allt þetta er fyrirsjáanlegt, og ljóst sé hvað út úr slíkum samning muni koma. Fyrir því eru ekki forsendur enda engar umræður farið fram og á meðan svo er, er umræða um efnisatriði slíks samnings ekki tímabær. Formenn tveggja stjórnarandstöðu flokkana hafa nú kjölfar stjórnarmyndunar lítið vilja gefa fyrir þá leið sem stjórnarflokkarnir leystu sitt helsta og nánast eina ágreiningsmál aðildarviðræðurnar við ESB. Og segja það ekki sitt hlutverk að taka þátt í lausn þess með því að greiða fyrir lausn þess í þinginu. Þeir vilji ekki afhenda öðrum aðila stjórnarinnar umboð til til viðræðna við ESB. Þeir draga upp víglínu án þess að stríð sé skollið á.

Hlutverk ríkisstjórnar hvers tíma er að fylgja fram ákvörðunum og skoðunum þingsins, hafi þingið þá einhverja skoðun þar á hvernig með mál skuli farið. Skilaboð stjórnarinnar bæði þeirra sem þar eru fylgjandi umsókn og þeirra sem eru  á móti eru skýr. Þingið hefur úrslitavaldið í máli þessu. Ríkistjórnin er ekki að biðja þingið um að leysa vandamálið fyrir sig, heldur kalla eftir því hvort þingið hafi á þessu skoðun, þar með talin stjórnarandstaðan sem fyrir kosningar hafði skoðanir á þessum málum. Nú er það hlutverk þingmannanna að lýsa þeim skoðunum svo hægt sé að framfylgja vilja þingsins. Það heitir þingræði og eftir því ætlar ríkistjórnin að fara hafi maður skilið þetta rétt.

Þingmenn stjórnar og stjórnarandstöðu hafa verið kallaðir til ábyrgðar á þeim skoðunum sem þeir létu í ljós fyrir kosningar og nú er það þeirra að standa við þær skoðanir sem komu þeim inn á þing. Þeir hafa valið, hvort þeir fylgi sannfæringu sinni, eða beygi sig undir flokksaga formanna sem telja að ekki sé rétt að stjórnarandstaðan hafi á því ábyrgar skoðanir hvernig við leysum vandamálin. Að ekki séu dregnar upp víglínur flokkahagsmuna  eða sérhagsmuna heldur fyrst og fremst sé hugað að hagsmunum þjóðarinnar sem nú er í vanda. Því nú bera allir ábyrgð.

Athugasemdir

[G. Valdimar Valdemarsson, 11.5.2009 kl. 09:52]

Það er eitt að treysta sér til að sækja um aðild að ESB að uppfylltum ákveðnum skilyrðum.  Það er annað að treysta öðrum tala nú ekki um Össuri Skarphéðinssyni fyrir því að ná ásættanlegri niðurstöðu.  Hann var starfandi utanríkisráðherra þegar ICESAVE samningum var klúðrað í vetur.

Allt snýst þetta um traust og það traust hefur Samfylkingin ekki.

[Hannes Friðriksson , 11.5.2009 kl. 11:29]

Blessaður Valdimar.

Það hefur ekkert upp á sig að finna sér nýtt og nýtt mál til að vera fúll yfir.Traust Samfylkingar var staðfest í kosningunum og hann er nú hvort sem þér líkar betur eða verr stærsti stjórnmálaflokkur landsins. Ég skil það nú ekki öðruvísi en að fólkið treysti flokknum. Fyrst var það Björgvin, og næst virðist það eiga vera Össur sem á að ver sökudólgurinn. Getur það verið að einhverjir nær þér beri kannski mun meiri ábyrgð á því ástandi sem þjóðin á í.

Kv Hannes

[G. Valdimar Valdemarsson, 11.5.2009 kl. 11:47]

Hannes, það er einu sinni þannig að traust er ekki eitthvað sem þú tekur í arf eða færð lánað einhverstaðar.  Þú þarft að ávinna þér traust og það gerir þú með því að sína það í verki að þú sért traustsins verður.   Það getur vel verið að 30% þjóðarinnar treysti Samfylkingunni og Össuri.  Ég geri það ekki og hef fyrir því ýmsar ástæður.  Ein þeirra er klúðrið í ICESAVE málinu í vetur þar sem Össur fékk tækifæri til þess að ávinna sér traust mitt og klúðraði því big time. 

Hvað aðrir leggja til grundvallar þegar þeir meta traust manna get ég ekki haft áhrif á, en mér hlýtur að vera í sjálfsvald sett að leggja mitt mat á menn og málefni.

Niðurstaðan er skýr.  Ég treysti ekki Össuri Skarphéðinssyni til að halda þannig á málum að niðurstaðan í aðildarviðræðum verði ásættanleg.  Kannski kemur Össur á óvart og ég reynist hafa rangt fyrir mér.  Þá skal ég taka ofan hattinn fyrir Össuri en í dag treysti ég honum ekki.