Skilvirk vinnubrögð.

 

Kreppan er farin að rugla málskilning minn, sá frétt í Morgunblaðinu um að brátt gengju þjófagengin laus á ný, Og gekk út frá því að þarna væri verið að tala um einkavæðingarsinna og þá fylgifiska sem þar voru. Vissi þó ekki til þess að búið hefði verið að loka þá inni.Enda er svo ekki.

Nú er að verða liðið um það bil ár frá upphafi þeirrar kreppu sem svo illa hefur leikið okkur, og reiðin og hræðslan svolítið fengið að víkja. En undrunin situr eftir. Undrun yfir hve djúpt menn hafa verið sokknir, og hve erfitt það virðist ætla að verða að losa um þræðina svo hægt sé að halda áfram. Og stundum finnst manni frekar miða aftur á bak frekar en áfram sé litið til þeirrar þróunar sem orðið hefur.

Framan af höfðu þó viðskiptajöfrarnir vit á láta lítið fyrir sér fara og jafnvel örlaði á að sumir hverjir skömmuðust sín örlítið, sú tíð er liðinn og nú ryðjast þeir fram einn af öðrum og hóta lögsóknum á hvern þann er nefnir orðið Tortóla eða Cayman eyjar í sömu andrá og þeirra nafn.

Svo eru hugmyndasmiðir ýmiskonar sem leggja nú nótt við dag við að upphugsa aðferðir sem losað geti þá við drauga fortíðarinnar, og verða skyndilega nýir og betri menn. Mæta á mótmælafundi til að mótmæla því sem þeir sjálfir komu okkur í, nú eða þegar allt annað brestur virðist vera ný leið að væna ríkistjórnina (sem stendur í stórræðum við hreinsa upp eftir þá skítinn) um að ráðast gegn sér, og þá helst persónulega.

Bloggarar landsins virðast vera orðnir hinu verstu skaðræðisgripir að viðra skoðanir sínar án afkipta fréttastjóra og ritstjóra sem hingað til stjórnað því sem flytja má fréttir af. Heyrði í einum hægri manninum  um daginn sem sagði að enginn sem bloggar geti talist til málsmetandi manna  í okkar bæjarfélagi. Enda kannski ekki meiningin. En auðvitað er ég hjartanlega sammála um að í bloggheimum  má og á að setja strangari reglur. Reglur gangvart þeim er ekki virðast geta sagt hlutina undir nafni.

Við höfum undanfarið ár talað mikið um að nú þyrfti allt að koma upp á borðið og að gegnsæi væri nauðsynlegt ef takast ætti að breyta því þjóðfélagi sem hér var. Og það er rétt. En sú umræða verður að vera réttlát og sanngjörn. Einn er sá maður sem vill hafa allt upp á borðinu, og helst sitja á hnjám bæði seðlabankastjóra og forsætisráðherra til þess að sjá til þess að hér fari nú allt rétt fram. Og fyrtist við sé slíkt ekki látið eftir honum.

Sá er Egill Helgasson pistlasmiður, bloggari, og dagskrárgerðarmaður sem telur að hann geti látið hvað sem er flakka í þessum efnum  eins og best sést hér á bloggi hans þar sem hann úthúðar Jóhönnu Sigurðardóttur forsætisráðherra og telur hennar helsta hlutverk vera að uppfylla óskir blaðamanna um upplýsingar. Og helst í æsifréttastíl.

Hann sættir sig ekki við þá blaðafulltrúa sem forsætisráðherrann hefur, og að erlendir blaðamenn hafi hingað til haft greiðan aðgang að ráðamönnum þjóðarinnar. Það má til sanns vegar færa að þannig var það. Í stað þess að vinna vinnuna sem þeir voru kjörnir til, hafi sumir kannski freistast um of til að láta vinnuna bíða og baða sig við hvert mögulegt tækifæri í ljósum fjölmiðlanna. Árangur þeirra vinnubragða er því miður ljós.

Og Jóhanna hefur tekið upp nýja og betri siði. Heldur blaðamannafundi eftir hvern ríkistjórnarfund þar sem menn geta spurt um hvað er í gangi, og hvað sé framundan. Og fer svo og vinnur það sem fyrir henni liggur, sem eins og  flestir skilja að er mikið. Blaðamenn hafi þó aðgang að fjölmiðlafulltrúum hennar þess á milli. Þetta er ekki spurning um hvort Agli Helgasyni líki við fjölmiðlafulltrúana, heldur miklu frekar um skilvirk vinnubrögð sem mikil þörf er á nú. Eingöngu þannig verða til nýjar og góðar fréttir sem við höfum svo mikla þörf fyrir núna. Með vinnu, en ekki blaðri.