Þroskastríð eða Þorskastríð ?

 

Bjarni Ármanns og fjöldi útrásarvíkinga telja það óábyrgt að borga skuldir sínar. Sem þeir þó stofnuðu til sjálfir. Halda peningunum, en finnst það ábyrgðarlaust að verja þeim til greiðslu skuldanna.. Og við erum sammála, nánast hvar í flokki við stöndum að þessi afstaða er siðlaus, eða í það minnsta jaðrar við siðleysi.

 

Icesave málið er af sama meiði. Þó er munur á;  það vorum ekki við sem tókum lánið, heldur dekurbörn einkavinavæðingarinnar sem tóku lánið fyrir okkur, að okkur óspurðum , en með samþykki þeirra sem gæta áttu regluverksins. Seðlabanki og Fjármálaeftirlitið.

 

Við sem þjóð stöndum frammi fyrir tveimur kostum, við borgum ekki Icesave vegna þess að okkur finnst það óábyrgt að borga til baka það sem aðrir hafa lánað okkur, eða að semja um á hvern hátt við borgum lánið til baka. Niðurstaðan byggist á viljanum til samninga. Menn þreifa í fyrstu fyrir sér, til að sjá hver hugsanleg niðurstaða verður.

 

Alþingi samþykkti fyrirvara við Icesave samninginn, sem að vísu hvorki Sjálftæðisflokkur né Framsóknarmenn samþykktu, heldur ýmist sátu hjá eða voru á móti. Þeim fannst svipað og útrásarvíkingunum óábyrgt að greiða skuld sína, eða vildu ekki taka ábyrgð á að svo væri gert. Og yrði það gert , yrði það í  formi kúluláns. Lána forms sem ekki þekkist  annarsstaðar en í einkavinavæddum bönkum vina þeirra.

 

Nú lita þeir á það sem árás frá viðsemjendum okkar að þeir skuli dirfast að ljá máls á hverjar þeirra hugmyndir gætu verið til að koma til móts við sjónarmið Alþingis. Sjónarmiðum  sem að vísu hvorgur flokkanna gátu  stutt. Og krefjast að málið fái enn einn snúning í þinginu. Og að stjórnarandstöðunni verði gefin kostur á að mynda það sem þeir segja heita þjóðarsátt um málið. Og miðað við málæðið sem á undan kom virðist ljóst að sú umræða getur tekið margar vikur. Vikur sem allir og þar á meðal þeir væntanlega eru sammála um að sé betur varið til lausnar vandamála heimilanna og uppbyggingu atvinnulífsins.

 

Einhvern veginn segir manni svo hugur að það eina skynsamlega í stöðunni sé að setja bráðbirgðalög í þessu máli, og setja það ekki á dagskrá þingsins fyrr en ljóst sé hvort þessir tveir flokkar nái áttum í hvað það er sem þeir vilja og hvað er mögulegt.  Hvort þeir ímyndi sér að líklegt sé að þær þjóðir sem  nú hafa lánað okkur séu tilbúnar til að taka við greiðslu í formi kúlululáns í anda útrásarvíkinganna sem hafa gert lánið nauðsynlegt.   Eða hvort ekki sé komin tími til, þrátt fyrir sérstöðu okkar og annað ágæti, að við hefjum nú okkar þroskastríð í þess þorskastríðs sem þeir virðast vilja heyja út í það óendanlega, án sjáanlegs tilgangs eða ávinnings.

 

 

 

Athugasemdir

[Jón Snæbjörnsson, 21.9.2009 kl. 09:06]

ég er bara engu nær