Vindmylla verður risaraforkuver

 

Ég hef nú undanfarið reynt eins og mögulegt er að setja mig í spor þeirra félaganna Bjarna Ben, og Sigmundar Davíðs, sem tala fyrir því að ekki skuli lengra farið í málefnum Icesave. Nú skuli staðið fast á sínu og umheiminum gert ljóst að Ísland greiði ekki meira en kveður á í fyrirvörum alþingis, sem þó gera ráð fyrir að allt verði þetta greitt að lokum nema hér verði allt í kaldakolum til langframa. Vonum að svo verði þó ekki.

 

Ég hef reynt að setja mig inn í þá hugsun að örugglega hafi þeir eitthvað til síns máls. Að það sé gefið að ef gengið verði að samningaborði að nýju komi út úr því mun betri samningar um greiðslu skuldarinnar sem báðir eru sammála að sé fyrir hendi. Tvær tilraunir hafa verið gerðar til að ná samningum, sem báðar hafa gert ráð fyrir að peningurinn sem þegar hefur verið lánaður yrði greiddur til baka. Og sá seinni er betri en hinn fyrri hvað varðar bæði lánstíma og vexti.

 

Bjarna Benediktssyni þykir Jóhanna Sigurðardóttir vera að gefast  upp í hagsmunabaráttu sinni fyrir fyrir Ísland, og segir jafnframt að það megi ekki gerast. Vel vitandi að ekki eru aðrir  sem þá baráttu gætu háð betur. En velur þó að lita ekki sömu augum hverjir hagsmunirnir eru. Fyrir þetta er honum virðist  þetta einungiss pólitískur leikur án ábyrgðar.

 

Í mínum huga felast hagsmunir Íslands, bæði langtíma og skammtíma í því að halda áfram, og berjast ekki við hverja þá vindmyllu sem verða kann á veginum, og magna hana í hvert sinn upp í stórt raforkuver. Sá samningur sem fyrir liggur virðist fyrir flesta þá sem á horfa það besta í stöðunni. Og gerður út frá þeim forsendum að hér eigi hagur eftir að batna í komandi framtíð.En ekki gengið út frá að hann versni eins og félagarnir helst virðast óska sér.

 

Forsenda uppbyggingar á Ísalndi er að þessu máli verði lent, og það fyrr heldur en síðar. Annars blasir við vá sem enginn óskar sér að verði að veruleika. Nú hlýtur það að vera verkefni stjórnainnar sem eftir mikla yfirlegu yfir vandamálinu að vega hverjir eru hagsmunirnir, og leysa málið samkvæmt því. Þar skipta ekki skammtíma hagsmunir þeirra félaga nokkru einasta máli, heldur framtíðarhagsmunir þjóðarinnar. Nú skiptir máli að stjórnarflokkarnir taki af skarið og standi saman í máli sem sundrað hefur þjóðinni alltof lengi. Nú er tími samstöðu.

Athugasemdir

[kjellingin (IP-tala skráð) 29.9.2009 kl. 15:40]

Þetta er alls ekki rétt hjá Bjarna Ben að Jóhanna sé að gefast upp í hagsmunabaráttu sinni fyrir Ísland. Hið rétta er að hún hefur ekki barist fyrir Ísland síðan hún settist í þessa "velferðar"-stjórn heldur verið framlenging á handrukkurum stórþjóða.

Sleppum þessu Icesave. Látum innistæðutryggingarsjóðinn verða gjaldþrota og Breta og Hollendina sækja það sem þeir þykjast eiga hjá okkur. Hvað er að hræðast? Innrás frá nýlenduherrunum? Só bí it!

[Sigurður Þorsteinsson, 29.9.2009 kl. 20:12]

Tillaga Jóhönnu og Steingríms var að samþykkja þessa samninga án fyrirvara, sem sendinefndin kom með frá Bretlandi. Nokkrir þingmenn VG sýndu ábyrgð og stóðu í lappirnar. Síðan var hafist handa að vinna fyrirvara og þannig fór málið í gegnum þingið. Það er alltaf erfitt að byrja að skrifa undir samninga og fá þeim síðan breytt eftirá. Þú ert að sjálfsögðu grútfúll að Alþingi samþykkti ekki samninginn fyrirvaralausan, sjálfsagt vegna þess að það verður ekki þú sem verður látinn borga reikninginn, heldur börnin þín og barnabörn. Í gegnum línurnar í blogginu þínu skín skömmin yfir því sem ríkisstjórnin hefur afkastað í málinu. Þér er auðvitað vorkunn.

[Kristinn Pétursson, 29.9.2009 kl. 22:08]

Ef ef við tökum á okkur meiri byrðar - en búið er að lögsetja... eftir 90 daga þrotlausa vinnu... og við ráðum svo ekki við að borga þetta - hver er það að setja allt í "kalda kol"....

Hver segir að þetta fari í eitthvað "kalda kol" þó við segjum Bretum og Hollendingum umbúðalaust að velja:

• ríkisábyrgðina eins og hún er
• eða  velja 17 milljarðana sem til eru í ábyrgðarsjóði innistæðueigenda - og fara mél með restina.

Hlutverk embættismanna ríkisins - var að gera þetta alveg skýrt svona - samkvæmt nýjum gildandi lögum um þetta.

Það er alveg merkilegt þetta andsk.  hringl og ólöglegt makk - að ræða aðra möguleika - (nema Alþingi gefi til þess formlegt leyfi) - lagaheimild - fyrirfram....

Þessi eilífa undanlátsemi - með einhverjum hótunum um "kalda kol" - "Kúbu norðursins" - "allt hrynji ef við göngum ekki að hverju sem er".... bla bla bla....

allt er þetta óþolandi undanlátsemi og heigulsháttur...

Hvað er orðið af þjóðinni sem þorði að færa út landhelgina í 200 mílur???  Hefur orðið stökkbreyting hérlendis og Íslendingar séu að verða  að tómum aumingjum sem skríða fyrir gömlu úreltu Bresku nýlendukúgunarógeði...

Hlutverk ráðherra - og embættismanna - er að láta Breta og Hollendina velja þessa tvo kosti - og láta hvergi undan - ekki hænufet!

Mér er sama hvorn kostinn þeir velja - vona bara að þeir velji það að hafna ríkisábyrgðinni eins og hún er.

Það  er nákvæmlega ekkert að óttast. Við leysum málin - án þess að láta hræða okkur til að skrifa undir afarkosti sem við getum ekki borgað.

Ríkisábyrgðin - ein og hún liggur fyrir nú - er niðurstaðan - gildandi lög... það er lögbrot og jaðrar við að teljast landráðastarfsemi að makka um eitthvað annað en lögin  um ríkisábyrgðina heimila!   Spurðu lagaprófessor - ef þú trúir mér  ekki

[Hannes Friðriksson , 30.9.2009 kl. 09:12]

Blessaður Kristinn

Ég helda að við séum öll sammála um að best hefði verið að láta þetta mál fara fyrir dómstóla, en einhvern veginn virðist sá möguleiki ekki fyrir hendi, þrátt fyrir að ráðherrara og embættismenn í núverandi og fyrrverandi stjórn hafi reynt að "láta Breta og Hollendinga velja þessa tvo kosti. Ég held ekki aað þessi þjóð hafi neitt stökkbeyst, og hér séu ekki bara tómir aumingjar eins eins og þú vilt gefa í skyn.

Ég held en það er náttúrulega bara mín skoðun að skynsemin segi okkur að sé unnt á einhvern hátt að leysa málið út frá þeim fyrirvörum sem liggja fyrir nú sé það best. Það er samningur sem gerir ráð fyrir að skuldin sé greidd, gangi það eftir efnahagsástandið eigi eftir að batna, og batni það ekki jafn mikið og gert er ráð fyrir, verðum vð að semja um það sem út af stendur. Er ekki alveg að kaupa það að látum við allt falla séu okkar allar leiðir opnar, en það verður bara að koma í ljós.