"Þetta reddast"

 

Okkur hefur verið tíðrætt undanfarið um hjarðeðli okkar Íslendinga, í kjölfar kreppunnar. Hvernig við hlýddum þeim er hæst létu, og trúðum hverju því sem þeir sögðu án athugasemda. Þeir tímar eru að baki, og nú spyrjum við spurninga sem aldrei fyrr og væntum svara frá þeim sem með viðkomandi mál hafa að gera. En fátt virðist um þau einhverra hluta vegna.

 

Umhverfisráðherra spyr spurninga um hver hver þau áhrif kunna að verða á umhverfi okkar staðfesti hún úrskurð Skipulagsstofnunar um línulagnir á Reykjanesi. Og í stað þess að bíða eftir svörum, er blásið til borgarafundar til að mótmæla því að spurninga sé spurt. Og gefið í skyn að þau svör sem út úr kunni að koma komi til með að tefja framkvæmd.

 

Enn hefur þó ekki verið fundið út hvaðan það rafmagn sem á að fara um hugsanlegar línur eigi að koma, nema að litlum hluta. Og hvað þá að fundnir hafi verið peningar til þess að byggja þær virkjanir sem til þarf. Í raun virðist þetta verk vera gersamlega  óundirbúið og helst treyst á kjörorð þeirra sem þarna hafa mest að komið " þetta reddast" þó flest það sem þeir hafi áður komið nálægt hafi klúðrast.

 

Er ekki komin tími til að menn hætti að leiða athyglina að aukaatriðum og svari fyrst spurningum um aðalatriði. Hvaðan ætla menn að fá orkuna sem fara á um línurnar og svo hinu hvort tryggðir hafi verið peningar til að vinna þá orku, sé hún á annað borð til ráðstöfunar. Einhvern veginn finnst mér það vera spurningarnar sem nú þurfi að svara, svo maður geti myndað sér upplýsta skoðun á þessu máli öllu.