Rjúkandi reykháfar.

 

Rökkrið er tími hugleiðingana, þó það sé ekkert endilega víst að niðurstöður þeirra hugleiðinga verði betri eða skynsamlegri en þó bjart  væri.  Það er margt sem maður veltir fyrir sér, og leyfir sér að undrast hvernig mannlegt eðli magnar upp hvert það atvik er hendir eða er í umræðu hverju sinni.

Samfélag okkar hefur hægt  verulega á sér,  æsingurinn hefur minnkað og hlutirnir setjast að sjálfu sér í rétt samhengi.  Það er nefnilega oft gott að leyfa tímanum að vinna með sér í stað þess að ganga út frá því sem gefnu að tækifærin hverfi  séu þau ekki gripin um leið og þau eru fyrst nefnd eða birtast.  Þá oftast nær ófullburðug.   Skynsamlegra  er að gefa þeim tíma til að þroskast og dafna og sjá hvort þau séu  lífvænleg eða líkleg til einhvers árangurs öllum til handa.

Það liggur í eðli mannsins  að vilja leysa hlutina fljótt og vel , og helst betur en þörf er á. Og helst græða á því ef möguleiki er á. Þá skipta afleiðingarnar ekki lengur máli. Þetta höfum við séð á eigin skinni  undanfarið ár, menn hafa fundið upp ný viðmið um hvernig lausnir geta bjargað tímabundið , en um leið eyðilagt að miklu leyti framtíðarmöguleika heillar þjóðar.   Allt sökum þess að viðkomandi töldu sig eina færa um að meta hverjar færar lausnir væru. Og neituðu að deila þeim með öðrum. Ástarbréf Seðlabankans eru gott dæmi um það.

Það má segja að svipað sé uppi á teningnum  varðandi  atvinnumál  hér á Suðurnesjum  sem allir eru sammála um að brýnt sé  að leysa.  Menn hafa kjaftað upp hugmyndir sem  ljóst er að myndu leysa flest mál, og vel það, ef þær næðu fram að ganga.  Álver sem samþykkt hafði verið sem 250.000 tonna var kjaftað upp í 360.000 tonn á þeim forsendum að hið fyrra væri óhagkvæmt, og þar að auki myndi það skapa þúsundir starfa. Og því meira sem það hefur verið rætt ,hefur bæst í töluna án þess að það hefði verið útskýrt neitt nánar.

Væntingarvísitalan hefur hækkað og hækkað, eftir því sem ljósara hefur orðið að innistæðan fyrir væntingunum hefur minnkað og minnkað.  Ljóst er orðið að erfitt verður að afla þeirrar orku sem í slíkt ofurmannvirki þarf á að halda. Sunnlendingar hafa gert kröfu um að þeirrar orku sem þar verður aflað  skuli  nýtt til atvinnuuppbyggingar á Suðurlandi.  Grindvíkingar hafa gert það sama.  Og orkuöflunarfyrirtækin sem afla skulu allrar þessara orku eru því miður eftir skuldsetningar undanfarinna ára illa  í stakk búin  til að takast á við það risaverkefni sem þarna um ræðir.

Sumir myndu segja að nú væri tími sannleikans að renna upp, og meta þyrfti stöðuna að nýju , halda sig við staðreyndir frekar en óskhyggju að þessu sinni.  Hvað þetta varðar hefur tíminn og umræðan unnið með okkur, við vitum hverjar kröfurnar eru og hvert umfang vandamálsins er.

Við vitum að mörg þau verkefni sem sem nefnd hafa verið til sögunnar eins og til að mynda fyrirhuguð Kísilverksmiðja í Helguvík  kemur ekki  til með að rísa hér í nánustu framtíð.  Þar vantar alla fjármögnun og því óraunhæft að reikna með henni.  Við vitum líka að óraunhæft er að tala um eða ákveða að álver í Helguvík verði stærra en það sem áður hafði verið ákveðið.  Þar eigum við að halda okkur við áður ákveðin plön, í stað þess að stöðva þá uppbyggingu með málæði um eitthvað stærra og meira.

Við vitum að atvinnulausir á Suðurnesjum eru nú um það bil 1700 manns og óvíst og meira að segja ólíklegt að allir þeir fari í vinnu í álveri, jafnvel þó um spennandi kost gæti verið um að ræða.  Við þurfum  nú um stundir ekki  á störfum fyrir þúsundir, heldur fyrst í stað fyrir þá sem atvinnulausir eru.  Að þeim  eigum við að einbeita  okkur í stað þess að kjafta upp ókleif fjöll fyrir framan okkur. Fara í gang með það sem er raunhæft og láta framtíðarhugsjónir um rjúkandi reykháfa í hverju horni  bíða um stund.  Alla vega þar til samstaða verður um að það sé sú leið sem við viljum fara.  Við eigum að hafa lært að setja ekki öll eggin í sömu körfuna heldur nýta þau fjölmörgu tækifæri til að vinna betur úr því sem við höfum nú þegar.  Þá fyrst held ég að við förum að mjakast áfram í átt að heilbrigðara samfélagi  en verið hefur.