Haldið til hafnar.

 

Nú er árið senn á enda, og tími kominn til að binda enda á þau mál sem út af standa.  Og þau eru nokkur, en eitt sem fylgt hefur okkur eins og skugginn allt þetta ár er Icesave.  Mál sem í raun hefði átt  fyrir löngu að vera búið að klára, en Hrunaflokkarnir haldið í því lífinu með ótrúlegum málatilbúnaði og flækjum.  Hafa látið sem svo að hér væri um einn aðila að semja við sjálfan sig, og niðurstaðan gæti orðið í anda þess.  Að gengið yrði að öllum skilmálum Íslendinga.  Við því var aldrei að búast.

Hrunaflokkarnir hafa beitt mörgum aðferðum til þess að halda þessu máli gangandi eins lengi og möguleiki hefur verið á.  Sumum meira að segja svo frumlegum að fáir hefðu getað vænst úr þeirri átt.  Norgesför þeirra  Framsóknarmanna var gott dæmi um það.  Þar átti norskur framsóknarþingmaður skyndilega að hafa fengið svo mikil völd að hann gæti einn manna úthlutað úr olíusjóðum norðmanna  ótöldum hundruðum milljarða  til ráðstöfunnar fyrir íslendinga.  Þannig var það náttúrurlega ekki. Og gat aldrei orðið.

Það virðist ljóst hvernig sem á málið er litið og í hvaða álit sem í er rýnt, að sú leið sem Hrunaflokkarnir vilja fara virðist í meira lagi hæpin og óörugg.  Að eitthvað betra fáist fyrir dómstólum.  Öll þau álit sem um það hafa verið gefin virðast því miður gefa fyrirheit um hið gagnstæða.  Að byrðin verði bara þyngri og erfiðari, og þjóðin verði að borga meira en ef fylgt verði þeim samningum sem gerðir hafa verið.  Jafnvel þó slæmir séu.

Það er áhættusækni  hluta þjóðarinnar undir formerkjum einkavinavæðingar og græðgi sem hefur komið okkur í þá stöðu sem við erum í nú. Og það er á ábyrgð Hrunaflokkanna Sjálfstæðis og Framsóknar að nauðsynlegt hefur verið að ganga til samninga um hvernig  greiða á þá skuld sem eftir stendur.  En hana verðum við að greiða ef við ætlum okkur að komast áfram og endurreisa það sem þessir flokkar rústuðu.  En Icesave er bara lítill hluti þeirrar rústar.

Eftir standa aðrar skuldir  sem í raun eru siðferðislega miklu verri, og nægir þar að nefna Ástarbréfaskuld fyrrverandi seðlabankastjóra, sem sökum kunnáttuleysis taldi það vera leiðina til að gera góð viðskipti.  Það er sú skuld sem fyrst og fremst íþyngir okkur nú ásamt þeim jöklabréfum, sem frómur sjálfstæðismaður varaði við á sínum tíma.  En var kæfður þar sem hann talaði ekki í anda þeirrar forystu sem þá var.  Hér var allt gott á efsta dekki , þó allt væri hriplekt í vélarúminu.

Er ekki kominn tími til að þétta lekann, og að áhöfn skipsins sameinist nú í því að bjarga því sem bjargað verður sameiginlega. Við vitum öll um lekann, og vitum líka að verði hann ekki stoppaður mun skipið sökkva að lokum. Er ekki freistandi að ná til hafnar og laga þar það sem gekk úr lagi við strand frjálshyggjunnar og einkavinavæðingarinnar og taumlausrar græðgi.