Báðir kostir slæmir.

 

Forseti Íslands er í þröngri stöðu, og kostirnir aðeins tveir. Báðir slæmir. Annars vegar að staðfesta þau lög sem honum hafa verið send frá Alþingi, sem leyst geta Icesave málið, eða neita þeim undirskrift og setja málið í þjóðaratkvæðagreiðslu og láta þjóðina segja hvað gera skal.

Áskorun sú sem 60.000 manns hafa undirskrifað segir ekkert til um lausnir, eða hvernig skuli með málið farið hafni forsetinn lögunum, sú áskorun byggir á tilfinningalegum gildum og þeirri staðreynd að flest getum við tekið undir það sem þar stendur. Við viljum ekki greiða skuldir þeirra óreiðumanna sem sem fengu bankanna í kjölfar einkavinavæðingar Sjálfstæðimanna og Framsóknarmanna. Það held ég að allir geta verið sammála um .  En við eigum ekkert val, allavega hafa forsvarsmenn Indefence ekki útskýrt það fyrir okkur.

Nú hefur verið reynt á annað ár að ná samkomulagi um lausn þessa máls, þar hafa báðir aðilar komið að.  Þeir sem reitt hafa fram féð og lánað innstæðusjóðnum fyrir greiðslunni, og fulltrúar íslenskra stjórnvalda sem ábyrg eru fyrir innistæðusjóðnum.  Það samkomulag sem fulltrúar Indefence vilja nú að forsetinn neiti að staðfesta , að flestra mati nokkuð sanngjarnt  miðað við aðdraganda málsins og forsendurnar sem að baki liggja.

Forsetinn hefur nú lagst undir feld og íhugar afstöðu sína og hugsanlegar afleiðingar hvort heldur niðurstaðan verður.

Neiti hann að staðfesta lögin virðist sjálfgefið að um leið þurfi að boða til nýrra kosninga til að gefa umboð þjóðarinnar á nýjan leik. Því með að neita lögunum staðfestingu hverfur líka það umboð sem þjóðin hafði áður gefið núverandi stjórn til að starfa. Er það virkilega það sem við þurfum núna, þegar lausnin liggur fyrir og þjóðin er komin í stöðu til að hefja endurreisnina?

Ljóst er að hver svo sem úrslit slíkra kosninga verða, mun Icesave málið áfram verða til staðar,og sú stjórn sem þá tekur við þarf einnig að semja um það. Hjá því verður ekki komist og það viðurkenna jafnvel formenn þeirra flokka sem að baki Indefence hópnum standa, en vilja ekki viðkannast.  Að ætla að ganga núna til kosninga með bæði Icesave og rannsóknarskýrsluna hangandi yfir okkur tel ég vera  misráðið og eingöngu til þess fallið að seinka endurreisninni og til þess fallið að sundra þjóðinni um ókomna tíð. Það hljómar ekki  vel í mínum huga.

Voru leynigögnin leynigögn?

 

Maður  veltir því nú fyrir sér hvort meint leynigögn sem stjórnarandstæðingar hafa haldið á lofti nú verið svo mikil leynigögn eftir allt saman.  Ekki var það nú að heyra í ræðum  stjórnarandstæðinga sem sterk tengsl hafa inn á þessa lögfræðistofu í gær. Þeir vissu að von var á „leynigögnum" þá seinnipartinn sem að því er manni skildist myndu setja málið allt í uppnám á nýjan leik. Hvernig vissu þeir nú það?

Það sem vekur hjá manni spurningar, er að hvaða ástæðum og hversu traustvekjandi það nú er að lögmannsstofa sem vill láta taka sig alvarlega, og semur áltistsgerð til þess ætlaða velur eftir skil þeirrar áleitsgerðar að skila inn viðbótargögnum þar sem þeir tilkynna að væntanleg séu gögn sem geri  fyrri álitsgerð þeirra alveg marklausa. Og vert sé að bíða eftir þeim gögnum, áður en ákvörðun er tekin. Og helst fram á síðustu stundu. Nógan höfðu þeir tímann til að skila álitinu, og gögnin höfðu skv því sem fram kom í gær legið fyrir fá því í vor.

Annað sem einnig vekur athygli í þessu máli er að frá 22. des og fram á daginn í gær var að sögn formanns fjárlaganefndar ekki hægt að ná í þá aðila á lögmannstofunni sem málið höfðu með að gera.  Virkar ekki alveg í mínum huga. En samt vissu stjórnarandstæðingar bæði í gær og fyrradag að væntanleg væru leynigögn sem ríkistjórnin átti að hafa haldið frá þeim. Virkar eins og norskt samsæri í mínum huga.

Svo virðist sem allir sem tjáð hafa sig um málið að í þeim skjalabunka sem sendur hafi verið hafi ekki verið neitt nýtt að finna, nema í útskýringum lögmannsstofunnar sem nú segir að formaður samningarnefndarinnar hafi beðið stofu sem var að vinna fyrir ríkisstjórn Íslands að álitsgerð eða kynningu , að halda eftir gögnum svo fulltrúi stjórnarinnar gæti ekki séð hvað hér væri á ferðinni. Sé það raunin að svo hafi verið gert segir það væntanlega meira um fagmennsku lögfræðistofunnar en flest annað. Og þá væntanlega enn skiljanlegra hversvegna þeir hafa viljað halda því sem þeir hafa sent frá leyndu.

Nei því miður virkar það ekki trúverðugt lengur sem fá þessari stofu kemur, og engin ástæða til að athuga þau gögn sem þeir leggja á borðið. Því þau geta vart talist trúverðug miðað við það sem á undan er gengið.

Haldið til hafnar.

 

Nú er árið senn á enda, og tími kominn til að binda enda á þau mál sem út af standa.  Og þau eru nokkur, en eitt sem fylgt hefur okkur eins og skugginn allt þetta ár er Icesave.  Mál sem í raun hefði átt  fyrir löngu að vera búið að klára, en Hrunaflokkarnir haldið í því lífinu með ótrúlegum málatilbúnaði og flækjum.  Hafa látið sem svo að hér væri um einn aðila að semja við sjálfan sig, og niðurstaðan gæti orðið í anda þess.  Að gengið yrði að öllum skilmálum Íslendinga.  Við því var aldrei að búast.

Hrunaflokkarnir hafa beitt mörgum aðferðum til þess að halda þessu máli gangandi eins lengi og möguleiki hefur verið á.  Sumum meira að segja svo frumlegum að fáir hefðu getað vænst úr þeirri átt.  Norgesför þeirra  Framsóknarmanna var gott dæmi um það.  Þar átti norskur framsóknarþingmaður skyndilega að hafa fengið svo mikil völd að hann gæti einn manna úthlutað úr olíusjóðum norðmanna  ótöldum hundruðum milljarða  til ráðstöfunnar fyrir íslendinga.  Þannig var það náttúrurlega ekki. Og gat aldrei orðið.

Það virðist ljóst hvernig sem á málið er litið og í hvaða álit sem í er rýnt, að sú leið sem Hrunaflokkarnir vilja fara virðist í meira lagi hæpin og óörugg.  Að eitthvað betra fáist fyrir dómstólum.  Öll þau álit sem um það hafa verið gefin virðast því miður gefa fyrirheit um hið gagnstæða.  Að byrðin verði bara þyngri og erfiðari, og þjóðin verði að borga meira en ef fylgt verði þeim samningum sem gerðir hafa verið.  Jafnvel þó slæmir séu.

Það er áhættusækni  hluta þjóðarinnar undir formerkjum einkavinavæðingar og græðgi sem hefur komið okkur í þá stöðu sem við erum í nú. Og það er á ábyrgð Hrunaflokkanna Sjálfstæðis og Framsóknar að nauðsynlegt hefur verið að ganga til samninga um hvernig  greiða á þá skuld sem eftir stendur.  En hana verðum við að greiða ef við ætlum okkur að komast áfram og endurreisa það sem þessir flokkar rústuðu.  En Icesave er bara lítill hluti þeirrar rústar.

Eftir standa aðrar skuldir  sem í raun eru siðferðislega miklu verri, og nægir þar að nefna Ástarbréfaskuld fyrrverandi seðlabankastjóra, sem sökum kunnáttuleysis taldi það vera leiðina til að gera góð viðskipti.  Það er sú skuld sem fyrst og fremst íþyngir okkur nú ásamt þeim jöklabréfum, sem frómur sjálfstæðismaður varaði við á sínum tíma.  En var kæfður þar sem hann talaði ekki í anda þeirrar forystu sem þá var.  Hér var allt gott á efsta dekki , þó allt væri hriplekt í vélarúminu.

Er ekki kominn tími til að þétta lekann, og að áhöfn skipsins sameinist nú í því að bjarga því sem bjargað verður sameiginlega. Við vitum öll um lekann, og vitum líka að verði hann ekki stoppaður mun skipið sökkva að lokum. Er ekki freistandi að ná til hafnar og laga þar það sem gekk úr lagi við strand frjálshyggjunnar og einkavinavæðingarinnar og taumlausrar græðgi.

 

Er þetta ekki orðið nóg?

 

Eitthvað virðist jólakveðja Steingríms J Sigfússonar hafa hitt einhverja þá fyrir er meyrir eru og vita upp sig sökina. Samviska sumra þeirra virðist ekki eins hrein og þeir hafa viljað láta. En í stað þess að leggjast í sjálfskoðun, og sjá hvort ekki er einhverju hægt að breyta, ráðast þeir á sendiboðann sem raskað hefur ró þeirra yfir jólin.

Maður veltir því fyrir sér hvað það er í orðum Steingríms sem fer svona illa í þá er vansvefta hafa verið, hvort það séu þau orð hans að svo virðist sem búskussar hafi hér stjórnað ferð, og efnahagur þjóðarinnar hrunið þess vegna. Ekki verður betur séð að sú samlíking Steingríms sé bæði sönn og rétt, þó sár sé fyrir suma.

Það sem þó er verst í þessu og rennur upp fyrir manni þessa dagana, að þeir sem illa fóru með bújörð sína og fénað og reknir voru í endurmenntun þess vegna, flykkjast eru ennþá á jörðunum og þykjast geta leiðbeint þeim sem falið var að reisa búin  við að nýju.  Og það því miður án er virðist að hafa sótt tíma eða lært nokkuð af því sem á undan er gengið, né heldur beðist afsökunar á gjörðum sínum fyrr.

Ég held að enginn hugsi dæmið sem svo, að flokkar þeir sem hruninu ollu sú nú útskúfaðir frá stjórn landsins um aldur og ævi , svo er ekki . En það verður þó að segjast að meðan þeir halda sig við sama heygarðshornið og láta sem svo að sú stefna sem þeir standa fyrir og á stóran hlut í hvernig komið, sé jafnframt sú vænlegasta til að koma okkur út úr vandamálinu, þá geta þeir ekki vænst þess að á þá verði hlustað.  Það getur varla talist skynsamlegt í ljósi stöðunnar.

Það væri  nú óskandi að þeir hefðu séð villu síns vegar, áttað sig á stöðunni og færu brátt að verða tilbúnir til að takast á við vandamálin sem við blasa sökum  stefnu sinnar fyrrum. Að þeir myndu hætta þeim loftkastalabyggingingum og hugarórum sem þeir hafa verið svo uppteknir af undanfarið. Og sameinast með þeim er treyst hefur verið til að endurrreisa búíð í þem lausnum sem virðast blasa við.  

Hanga ekki í ímynduðum og langsóttum lausnum þess er helst ekki vill leysa málið, heldur gerra nákvæmlega það sama og Steingrímur J Sigfússon og raunar stjórnin öll hafa þurft að láta sig hafa. Álit þeirrar lögmannstofu sem  stjórnarandstæðingarnir  hafa talið afsanna allt það sem stjórnin hefur sagt um málið virðiðst því miður staðfesta það sem stjórnin hefur nú í marga mánuði verið að reyna að koma þeim í skilning um.  Málstaðurinn er ekki svo sterkur að hættandi sé á að fár þá þá leið er búskussarnir vilja fara. Er ekki nú komin tími til að viðurkenna sárar staðreyndir, og vinna að lausnum á okkar sameiginlega vanda, þá væri nú kannski margt auðveldara hér, en er nú

 

Varnarræða jólasveinsins

 

Hann er náttúrulega hálfgerður jólasveinn, en af ósvifnara taginu formaður bæjarráðsins hér í Reykjanesbæ í  varnarræðu sinni á vef Víkurfrétta í gær  þegar kemur að málefnalegri umræðu eða röksemdarfærslu, en við því er nú lítið að gera.

Hann skilur ekki að oddviti meirihlutans sé undrandi og sár yfir því að fjárhagsáætlun bæjarins  komi fyrst fram á síðasta fundi bæjarstjórnar, og oddvitinn spyr hvort það geti verið sökum þess að meiri hlutinn forðist umræðu um fjármálstjórn sína.  Það skyldi þó ekki vera?  En þegar kemur að rökemdum formannsins fyrir hversvegna ekki virðist hægt að halda verkáætlun og skiladag sem alltaf hefur verið ljós , staðfestir hann hversu mikill jólasveinn hann er.

Öllum sem litið hafa á dagatal er ljóst að líklegra en ekki er að fyrsta vika hvers mánaðar lendi í byrjun þess mánaðar, og í tilfelli fjárhagsáætlunarinnar skuli  þá haldinn fundur þar sem fyrsta umræða fer fram. Og þá á sú vinna sem að baki liggur henni að vera búin og tilbúin til umræðu. Það var hún ekki og afsökunin hjá formanninum því eingöngu staðfesting á því sem flestir hafa sagt og séð.  Meirihlutinn hefur ekki stjórn á neinu því er lýtur að fjármálum sveitarfélagsins,

En hin afsökunin eða rökemdarfærslan sem hann beitir er þó heldur verri og lýsir vel hvern mann og siðferði  bæjarráðsformaðurinn hefur yfir að búa. Þar grípur hann til dylgjunnar sem síns helsta vopns, og spyr hvort jólaundirbúningurinn fari svo ókaplega í taugarnar á oddvitanum.  Við sem hér búum vitum hinsvegar vel að oddvitinn er mikil jólamaður sem spilar á á jólaböllum og þarf jafnvel ólikt formanninum að leika jólasvein inn á milli. Og sinnir sinni fjölskyldu eins og fjölskylduföður ber.

Það að ekki megi móðgast yfir lélegum vinnubrögðum sökum  þess að komin sé hefð á þau eftir tólf ára valdasetu þess flokks sem formaðurinn fer fyrir, gef ég lítið fyrir, og ætla eins og flestir aðrir nú að fara að njóta þess að jólin eru í nánd og þess friðar sem þau eiga að boða hvar á landi sem er , meira að segja hér í Reykjanesbæ.  Gleðileg jól

Tími til að "bretta upp hendur"

 

Þau eiga sér fá líka foringarnir sem þessa stundina stýra Sjálfstæðisflokknum , og margar perlur sem skýra afstöðu þeirra til lífsins og almennan skilning á stöðunni hrotið af vörum þeirra undanfarna mánuði.

Hver man ekki eftir  mómentinu á landsfundi þess flokks þegar vararformaðurinn hvatti flokkinn til þess að „klára nú málið"  og áttí þá liklega við að setja skyldi þjóðina endanlega á hausinn. Það hefur þeim ekki tekist alveg , þrátt fyrir góðan vilja. Sem betur fer.

Við sem fylgst höfum með höfum séð að formaðurinn sem hvatningin var send til hefur átt erfitt með að ná áttum og virkað svolítið eins og vindhani í óstöðugum vindi á meðan hann  hefur verið að fóta sig í hinu nýja embætti og reynt að finna út hvert hann vildi fara með flokkinn.

Maðurinn sem áður vildi í ESB, telur nú að það sé útilokað. Maðurinn sem mælti með Icesavesamningum með þyngri  vöxtum og styttri  lánstíma  fyrir rúmlega ári síðan vil nú ekki samþykkja mun betri samning, heldur sýna kjark til að mæta umheiminum öllum sem er ekki sammála okkur um að við berum enga ábyrgð, sem þjóð.

Hann virðist hafa skilið hvatningu  varaformanns síns núna í morgun við lokaumræðuna á Alþingi og virðist tilbúinn til að „klára nú málið" með því að „bretta upp hendur".

Það þætti mér galið!

 

Fátt er sárara en að missa atvinnunna, og standa eftir með það óöryggi sem því fylgir.   Fyrir rúmlega 1700 manns á Suðurnesjum er þetta daglegur veruleiki , og hætta á að verði að viðavarandi ástandi verði ekkert að gert .   Og  það virðist ekkert vera of bjart framundan hvað það varðar.

Á undanförnum árum hafa mörg og misskynsamleg atvinnutækifæri verið í  umræðunni, og misjafnt hver staða þeirra er nú. Gagnaver Vern Holding er þó eitt þeirra sem menn hafa verið sammála um að hljóti  uppfylla flest þau skilyrði að geta talist til hinna skynsamlegri, þrátt fyrir hverjir eða hvort einhverjir misjafnir standi þar að baki.

Oft er það þannig að nauðsynlegt reynist að hefja sig upp yfir dægurþrasið og reyna þrátt fyrir allt að sjá skóginn fyrir trjánum, að reyna að finna lausn sem verði til góðs í stað þess að standa í stað og vona að tréð sem fyrir er, falli um sjálft sig.  Þá er gott að hreyfa sig og sjá hvort ekki er einhver leið framhjá.  Leyfa trénu bara að standa og finna leið til að fjarlægja það síðar þegar betra tækifæri er til.

Katrín Júlíusdóttir hefur ekki átt auðvelt hlutskipti á þeim ráðherrrastól sem hún nú situr. Í  flestum þeim málum sem hún hefur þurft á að taka hafa ýmist verið hrunkóngar sem skipulagt hafa hugmyndafræðileg óhæfuverk með eigur samfélagsins, nú eða verið  aðilar að verkefnum sem skynsamleg geta talist.  Þannig er það með með Gagnaver Verne Holding.  Gott verkefni en vitlaus maður sem situr þar á minnihluta, þó það stórum að það gæti skipt máli.

Svo virðist vera að samkomulag hafi orðið um hlutafjáraukningu, og að menn séu sammála að hvað sem líður lögum og reglum um forkaupsrétt slíkra hluta komi að ekki  til greina að hrunkóngurinn sem nú á þar hlut fái að njóta þeirra aukningar, enda vandséð hvaðan hann á að fá fjármagn til þess.   En gott er að hluta þess fjármagns  sem tekið var, skuli nú skilað á ný inn í íslenskt samfélag.

Í mínum huga virðist það vera til lítils að stöðva hvert það verk sem komið er í gang, á þeirri forsendu að misjafnir menn séu meðal hluthafa.  Enda ekki hlutverk stjórnvalda.  Það er dómstólanna og sérstaks  saksóknara að stöðva þá menn er hruninu ollu. Þar verðum við að hafa þolinmæði.  En við megum ekki bara stoppa og bíða eftir þeirri niðurstöðu.

Það virkar fáránlegt  fyrir þau okkar sem  finnum mest fyrir atvinnuleysinu, að við verðum að bíða eftir þeim úrskurði , svo við fáum að njóta þeirra mannréttinda að geta séð okkur farborða sjálf.  Fyrir þeim er vilja stöðva þessa framkvæmd, er gott að vita að stöðvun þessarar framkvæmdar kemur ekki verst niður á hrunkónginum  sem hlut á að máli, heldur fjölda harðduglegs fólks sem  bundið hafði vonir við að nú færi eitthvað að gerast í atvinnumálum hér á Suðurnesjum.  Því það fólk á fullan rétt á að halda áfram með sitt líf eins og þeir sem gala nú hæst um að ekkert skuli frekar gert fyrr en dæmt hefur verið í málefnum hrunkónganna. Það þætti mér galið!

Er Reykjanesbær næstur?

 

Er Reykjanesbær næstur  hugsaði  ég eftir að hafa hlustað á fréttaflutning RÚV af fjárhagsvandræðum Álftanes nú í kvöld. Vandamálin virðast vera nokkurn veginn þau sömu, stjórnlaus vöxtur og byggingargleði án tillits til fjárhagsgetu. Og mun bætast í á næsta ári þegar tekinn verður í notkun stærsti reikningur Fasteignar hingað til. Hljómahöllin og Stapinn.

Það varð ljóst í dag að meirihlutinn er byrjaður að búa sig undir að borga þann reikning, því framundan virðist vera mesti niðurskurður hjá einu bæjarfélagi á Stór-Reykjavíkursvæðinu fyrir utan Álftanes.  ef marka má umræður á bæjarstjórnarfundi nú í dag, þar sem bæjarstjórinn blessaður hafði ekki einu sinni fyrir að mæta á , enda ekki þörf á í ljósi sterks meirihluta.

Framundan er 10% hækkun á á nánast flestumþeim gjöldum er bærinn innheimtir samfara gríðarlegum niðurskurði á öllum sviðum sem að bænum kemur, 14% til að mynda á málum er viðkoma félagsmálageiranum, í  bæjarfélagi þar sem atvinnuleysi er mest á landinu. Þeir kalla þetta hagræðingaraðgerðir, sem fara verði nú í þrátt fyrir nýlega kynntan viðsnúning í fjármálum bæjarins.

Annað hvort voru þær fréttir rangar, nú eða að á þeim tveimur vikum sem liðnar eru hafi orðið enn einn viðsnúningur á fjármálum bæjarins. Held að enginn hér í bænum yrði neitt sérlega hissa enda breytast staðreyndir og fjárhagsstaða bæjarins í augum meirihlutans svipað hratt og veðrið. sem þó hefur verið heldur stöðugra undanfarið. En fjármál bæjarins virðast vera eins eins og fellibylur í viðsnúningum sínum

Það vakti þó athygli flestra er fylgdust  með 1. umræðunni  að fjárhagsáætlun sú sem nú var lögð fram og var nokkuð fyrirséð eins og annað í fjármálum bæjarins kemur fyrst fram á síðasta fundi bæjarstjórnar á árinu , þrátt fyrir að gert sé ráð fyrir að afgreiðsla  fjárhagsáætlunar skuli lokið með tveimur umræðum fyrir áramót.

Það er ekki nóg með að meirihlutinn  nái að reka bæjarfélagið með methalla á árinu, heldur ná þeir líka að fara á svig við allar hefðir hvað varðar afgreiðslu þessarar. Að því er virðist í þeim eina tilgangi að koma í veg fyrir umræðu um hana. Enda vitum við hér nú að séu einhver tímabil á árinu þar sem vert er að fylgjast með meirihlutanum  þá er það í kringum jóla og sumarfrí , þegar flestir eru að hugsa um eitthvað allt annað og skemmtilegra en klúður meirihlutans. Þá koma fram málin sem varla þola dagsljósið og umræðuna.

Þeir ganga nú um bæinn glaðir og  áhyggjulitlir yfir stöðunni, enda viðhorf þeirra að enginn spyrji um fjármál bæjarins þegar að kosningum kemur, þá séu það verkin sem unnin hafa verið sem komi til með að tryggja þeim enn eitt tímabilið. En verkin sem á síðasta tiímabili voru unnin virðast því miður flest hafa fenginn að láni og við íbúarnir munum nú á næsta ári fá að finna rækilega fyrir að komið er skuldadögum, eins og við höfum ekki nóg annað að greiða þessa dagana í boði Sjálfstæðisflokksins og einkavinavæðingarinnar.

Einkavæðingin virðist vera að heppnast.

 

Nú virðist ljóst að einkavæðing fyrsta íslenka orkufyrirtækisinis í opinberri eigu er að heppnast. Einkavæðing sem að nánast öllu leyti má þakka þeim bæjarstjórnarmeirihluta sem nú situr í Reykjanesbæ, og grundvallast á þessari í bókun sem þeir gerðu í bæjarrráði þann í  júlí 2007.

Leyfi til nýtingar þeirra jarðvarmaauðlinda sem HS hafði áður yfir að ráða, virðist nú nánast alfarið vera á leið í hendur erlendra fjárfesta sem að langmestu stýra nú Íslandsbanka sem saman með Magma Energy  fer með meirihluta í HS Orku. Og leigujaldið á auðlindinni er jafngildi meðal  einbýlishúss , bundið álverði. Það virðist ekki skrýtið að þjóðin sé í slæmum málum þegar við leyfum pólitískt kjörnum fulltrúum að ráðskast svona með þau verðmæti sem okkur og  óbornum íslendingum voru gefin í vöggugjöf. Þeir náðu sínu fram, og lögðu allt undir, Hitaveitu Suðurnesja og nýtingu auðlindanna til næstu 65 ára.  .

Fyrir okkur sem höfum barist á móti þessari þróun er þetta náttúrulega döpur niðurstaða. En niðurstaða sem við verðum þó að taka hverju öðru hundsbiti , svipað þeim sem áður hafa komið frá þeim einkvæðingarsinnum er hér réðu ferð. Fyrir þeim er þetta enn einn sigurinn, þjóðin tapar og borgar fyrir herkostnað þeirra.

Fyrir okkur íbúa á þjónustusvæði HS Orku  virðist nú vera full ástæða til að hafa áhyggjur. Áhyggjur af þróun þess fyrirtækis sem íbúarnir höfðu áður byggt upp. Munu þeir sem nú taka völdin í HS Orku undir stjórn  Íslandsbanka valda því samfélagslega hlutverki og ábyrgð sem Hitaveita Suðurnesja gegndi áður? Það á tíminn eftir að leiða í ljós. Vonandi að svo verði.

Rjúkandi reykháfar.

 

Rökkrið er tími hugleiðingana, þó það sé ekkert endilega víst að niðurstöður þeirra hugleiðinga verði betri eða skynsamlegri en þó bjart  væri.  Það er margt sem maður veltir fyrir sér, og leyfir sér að undrast hvernig mannlegt eðli magnar upp hvert það atvik er hendir eða er í umræðu hverju sinni.

Samfélag okkar hefur hægt  verulega á sér,  æsingurinn hefur minnkað og hlutirnir setjast að sjálfu sér í rétt samhengi.  Það er nefnilega oft gott að leyfa tímanum að vinna með sér í stað þess að ganga út frá því sem gefnu að tækifærin hverfi  séu þau ekki gripin um leið og þau eru fyrst nefnd eða birtast.  Þá oftast nær ófullburðug.   Skynsamlegra  er að gefa þeim tíma til að þroskast og dafna og sjá hvort þau séu  lífvænleg eða líkleg til einhvers árangurs öllum til handa.

Það liggur í eðli mannsins  að vilja leysa hlutina fljótt og vel , og helst betur en þörf er á. Og helst græða á því ef möguleiki er á. Þá skipta afleiðingarnar ekki lengur máli. Þetta höfum við séð á eigin skinni  undanfarið ár, menn hafa fundið upp ný viðmið um hvernig lausnir geta bjargað tímabundið , en um leið eyðilagt að miklu leyti framtíðarmöguleika heillar þjóðar.   Allt sökum þess að viðkomandi töldu sig eina færa um að meta hverjar færar lausnir væru. Og neituðu að deila þeim með öðrum. Ástarbréf Seðlabankans eru gott dæmi um það.

Það má segja að svipað sé uppi á teningnum  varðandi  atvinnumál  hér á Suðurnesjum  sem allir eru sammála um að brýnt sé  að leysa.  Menn hafa kjaftað upp hugmyndir sem  ljóst er að myndu leysa flest mál, og vel það, ef þær næðu fram að ganga.  Álver sem samþykkt hafði verið sem 250.000 tonna var kjaftað upp í 360.000 tonn á þeim forsendum að hið fyrra væri óhagkvæmt, og þar að auki myndi það skapa þúsundir starfa. Og því meira sem það hefur verið rætt ,hefur bæst í töluna án þess að það hefði verið útskýrt neitt nánar.

Væntingarvísitalan hefur hækkað og hækkað, eftir því sem ljósara hefur orðið að innistæðan fyrir væntingunum hefur minnkað og minnkað.  Ljóst er orðið að erfitt verður að afla þeirrar orku sem í slíkt ofurmannvirki þarf á að halda. Sunnlendingar hafa gert kröfu um að þeirrar orku sem þar verður aflað  skuli  nýtt til atvinnuuppbyggingar á Suðurlandi.  Grindvíkingar hafa gert það sama.  Og orkuöflunarfyrirtækin sem afla skulu allrar þessara orku eru því miður eftir skuldsetningar undanfarinna ára illa  í stakk búin  til að takast á við það risaverkefni sem þarna um ræðir.

Sumir myndu segja að nú væri tími sannleikans að renna upp, og meta þyrfti stöðuna að nýju , halda sig við staðreyndir frekar en óskhyggju að þessu sinni.  Hvað þetta varðar hefur tíminn og umræðan unnið með okkur, við vitum hverjar kröfurnar eru og hvert umfang vandamálsins er.

Við vitum að mörg þau verkefni sem sem nefnd hafa verið til sögunnar eins og til að mynda fyrirhuguð Kísilverksmiðja í Helguvík  kemur ekki  til með að rísa hér í nánustu framtíð.  Þar vantar alla fjármögnun og því óraunhæft að reikna með henni.  Við vitum líka að óraunhæft er að tala um eða ákveða að álver í Helguvík verði stærra en það sem áður hafði verið ákveðið.  Þar eigum við að halda okkur við áður ákveðin plön, í stað þess að stöðva þá uppbyggingu með málæði um eitthvað stærra og meira.

Við vitum að atvinnulausir á Suðurnesjum eru nú um það bil 1700 manns og óvíst og meira að segja ólíklegt að allir þeir fari í vinnu í álveri, jafnvel þó um spennandi kost gæti verið um að ræða.  Við þurfum  nú um stundir ekki  á störfum fyrir þúsundir, heldur fyrst í stað fyrir þá sem atvinnulausir eru.  Að þeim  eigum við að einbeita  okkur í stað þess að kjafta upp ókleif fjöll fyrir framan okkur. Fara í gang með það sem er raunhæft og láta framtíðarhugsjónir um rjúkandi reykháfa í hverju horni  bíða um stund.  Alla vega þar til samstaða verður um að það sé sú leið sem við viljum fara.  Við eigum að hafa lært að setja ekki öll eggin í sömu körfuna heldur nýta þau fjölmörgu tækifæri til að vinna betur úr því sem við höfum nú þegar.  Þá fyrst held ég að við förum að mjakast áfram í átt að heilbrigðara samfélagi  en verið hefur.