Hvar er kjarkurinn?

 

Ég hef verið að velta því fyrir mér hvernig sumir þingmenn hafa talað undanfarið um það sem framundan er og virðast ekki  lifa sig neitt sérstaklega inn í það þegar þeir segja að erfiðleikar séu framundan og ljóst sé að fjöldi fjölskyldna kemur til með að standa frammi fyrir miklum vanda. Talað um þetta eins og þetta væri bara hvert annað vandamál, eða verkefni sem þyrfti að taka á.

Horfði á Bjarna Ben hjá Ingva Hrafni tala á þessum nótum og sagði að við hefðum áður gengið í gegnum svipaðan vanda og nú væri það samstaðan sem gilti. Áttaði mig þó að kannski væri hann ekkert endilega maðurinn sem best gæti sett sig í spor hins venjulega manns sem misst hefði vinnuna og sæi nú fram á húsið gæti farið líka.

Hugsaði af hverju hann og flokkur hans hefðu ekki getað sætt sig við að Jóhanna Sigurðardóttir sem þó greinilega hafur sett sig inn í þau vandamál sem við er að etja,  gæti ekki orðið forsætisráðherra. Var það vegna þess að þeir vissu að um leið og einhver sem hefði skilning á vandamálinu út frá tilfinningum og reisn einstaklengsins yrði sennilega tekið öðruvísi á því. Að ekki yrði sparað þar sem það yrði auðveldast, heldur frekar þar sem það yrði skynsamlegast. Að ekki yrði ráðist á sjúka og aldraða eins og svo alltof oft hefur orðið raunin þegar menn hafa frekar horft á hagvæmni og arðsemi.

Kannski er vandamál þeirra manna er tala um ástandið eins og hér sé eingöngu um verkefni að ræða að þeir hafi of lengi lifað í vernduðum heimi einstaklingshyggjunar og hafa ekki skilning á í hverju vandi samfélagsins er fólginn. Telja að allt sé hægt að mæla út frá hagvexti, án tillits til þeirra er minna mega sín.

Samfélag okkar er flókið, og saman höfum við byggt hér upp vel virkt velferðarkerfi á undanförnum áratugum. Velferðarkerfi sem við erum ekki tilbúinn til að gefa eftir fyrirhafanarlaust. Flest erum við sem betur fer því marki brennd að þrátt fyrir erfiðleika hjá sjálfum okkur tökum við samt þátt í vandamálum samferðamanna okkar sem verr er fyrir statt.

Velferðarkerfi það sem við höfum byggt hér upp byggir á því. Það erum við notendurnir og greiðendur kerfisins sem gerum kröfurnar um að öllum sé gert að lifa sínu lífi þannig að menn haldi reisn sinni og heilsu. Sé það vandamál gagnvart þeim samningum sem þegar hafa verið gerðir við alþjóðagjaldeyrisjóðinn verður að semja upp á nýtt. Þó hefur maður ekki á tilfinningunni að það sé málið.

Líti maður á þær tillögur sem fram hafa komið, er ótrúleg áhersla lögð á sparnað á þessum sviðum en minna gert að því að koma með tillögur til sparnaðar þar sem það virðist liggja vel við, svo sem með því að endurskoða alla þáttöku okkar í erlendu samstarfi tímabundið, og dreifa byrðunum víðar til að mynda með álagningu hátekjuskatts. Bílakostnaður ráðuneyta og aksturspeningar teknir til endurkoðunar, ógreidd yfirvinna hverskonar tekinn af tímabundið og þak sett  á þá yfirvinnu sem greidd er. Styrkur til einkarekinna menntastofnanna endurskoðaður og sumar þeirra jafnvel sameinaðar svo draga megi úr rekstrarkostnaði þeirra og samnýta það sem unnt er.

Nei það eru margar aðrar leiðir en að ráðast á þá sem minnst mega sín, en eins og Bjarni sagði í viðtalinu þá þarf kjark til að taka óvinsælar ákvarðanir, og þann kjark virðast Sjálfstæðismenn ekki hafa þegar einkavinirnir eiga í hlut.

 

 

Athugasemdir

[Einar Þór Strand, 29.1.2009 kl. 08:27]

Eitt af því sem gera þarf er að lækka vexti á húsnæðislánum niður í td 0 - 0,5% umfram verðtryggingu sem myndi gera það að verkum að greiðslubyrði af 10 millum myndi lækka um ca 30.000 kr á mánuði  hjá þeim sem eru svo heppnir að hafa 4,15 % vexti meira hjá öðrum.  Það er nefnilega ekki eðlilegt að í nekatívum hagvexti sé fjármagn að bera háa raunvexti.  Til að hjálpa til við þetta á að breyta fjarmagnstekjuskattinum þannig að hann hækki í 15 - 20% en leggist bara á raunvexti ekki verðbólguna.