Ríkið ræður erlenda arkitekta

 

Aldrei hefur nauðsynlegra en nú að byggja upp nú atvinnutækifæri. Atvinnutækifæri sem helst koma til með að nýtast okkur til að koma okkur okkur út úr kreppunni sem útrásarvíkingarnir komu okkur í. Og atvinnutækifæri sem nýtast þeim er nú eru atvinnulausir og þurfa á vinnu að halda. Við þurfum ekki ekki að leggja allt undir til að skapa atvinnutækifæri fyrir stéttir þar atvinnuástand er gott, og frekar hörgull á starfsfólki til að vinna störfin. Það myndu flestir kalla að pissa í skóinn sinn.

 

Frétt Víkurfrétta frá í gær um bið Reykjanesbæjar sem gæta á hagsmuna samfélagsins á svæðinu, vakti athygli mína á hvernig opinberir aðilar standa að atvinnusköpuninni. Og ég verð að segja að það er hreint ekki til fyrirmyndar. Hér virðast vera komnir útrásarvíkingar í sinni alverstu birtingarmynd og hugsi hreint ekkert um hver hagur eða staða samfélagsins er þessa stundina. Þeirra hugmynd er að skapa atvinnutækifæri þar sem ekki er þörf á atvinnusköpun, og flytja þau atvinnutækifæri úr landi þar sem þörf er á atvinnusköpun.

http://vf.is/Frettir/40903/default.aspx

Kadeco er fyrirtæki í eigu opinberra aðila, hefur nú skv fréttinni gert samning við skandinaviska arkitekta um gerð frumáætlana á endurbyggingu sjúkráhússins á Keflavíkurflugvelli, og til að uppfylla ákvæði byggingarreglugerðarinnar um samræmingarhönnuð hafa þeir ráðið íslenska arkitektastofu til að samræma verkið. Þarna virðist eitthvað meira en lítið vera athugavert við stefnu stjórnvalda í þessu máli, og greinilegt hver vilji þeirra er í þessu máli. Við íslenskir arkitektar og innanhúsarkitektar getum því miður ekki treyst okkar eigin stjórnvöldum til að halda þeirri vinnu sem þó virðist þurfa að vinna á heimamarkaði.

 

Heilsufélag Reyjaness  er í eigu sveitarfélaganna og. Og þeir telja sig vera að skapa græn störf sem ekkert kosti , og hafi þar að auki bara góð áhrif á það samfélag sem hér er . Þetta á að vera atvinnuskapandi á sviði þar sem ekki er þörf atvinnusköpunar að séð verði. Það vantar fagfólk á HSS og ljóst að verði þessi hugmynd að veruleika er rekstri þess sjúkrahúss og þeirri gunnþjónustu sem hún á að vita stefnt í voða. Því ljóst er að það fagmenntaða fólk sem hið nyja félag þarf á að halda  verður sótt á HSS.

 

Nú veit ég að starfandi er nefnd á vegum heilbrigðisráðherra um hvernig rekstrargrundvelli HSS skuli hagað til framtíðar, og veit líka að þar eru margar ágætishugmyndir  á ferð um hvernig ráðið skuli úr þeim vandamálum sem við blasa innan heilbrigðiskerfisins og nýtingu skurðstofunnar. Og bæjarstjóri Reykjanesbæjar á sæti í þeirri nefnd, en veður nú eins og fíll í postulínsbúð til að ná sínu fram hvað sín sjónarmið varðar. . Hans lausn á rekstrarvanda HSS er að skapa samkeppni um starfsfólk og hjúkrunarrými sem ekki er nóg af. Og þykist vera að gæta hagsmuna samfélagsins.

 

Er það lausn á vanda sjúkrahússins að hér verði sköpuð samkeppni um starfsfólk sem ekki er nóg af? Er það hagsmunir samfélagsins að sú þjónusta við íbúana skerðist sökum þess að ekki er nóg af fagmenntuðu starfsfólki til að sinna þeirri lágmarksþjónustu sem HSS er ætlað lögum samkvæmt að veita. Er ekki vitlegra að byrja á byrjuninni. Að finna samfélagslega lausn á þeim vandamálum er við blasa. Að byrja á því til að mynda að byggja hjúkrunarrými fyrir aldraða sem sárvantar á svæðið. Að hugsa fyrst um það samfélag sem stendur okkur næst áður en vaðið verður í enn eitt útrásarverkefnið með ófyrirsjáanlegum afleiðingum fyrir heilbrigðisþjónustu svæðisins.  

Uppfærsla:

Einhvern veginn fær maður ónotalega á tilfinningunna að frétt sú sem blogg þetta byggir á hafi ekki ekki mikið á bak við sig hvað varðar framkvæmdaraðila þessa verkefnis. Skv mínum heimildum hefur fyrirhuguð sjúkrhúsbygging hvorki verið rædd eða samþykkt í hvorki stjórn Heilsufélagsins né heldur í stjórn Kadeco. Svo ljóst er ef rétt reynist að þeir sem nú eru að fara fram á afnot af skurðstofunni eru hvorugir þessara aðila.

Þá sitja eingöngu eftir Reykjanesbær, þar sem þetta mál né skuldbindingar því háðu hafa ekki verið ræddar eða samþykktar af hvorki bæjarráði eða bæjarstjórn,og  þá er það spurningin hversvegna sækir bæjarstjórinn svo hart fram í þessu máli  þegar ljóst er að hvorki Reykjanesbær, Kadeco, eða Heilsufélagið hafa áhuga á að nýta skurðstofuna í sína þágu.  Fyrir hverja er hann að vinna núna?

Svo virðist sem hér sé unnið sé í algjöru umboðsleysi allra aðila sem tengdir eru málinu.

 

 

 

 

Úrlausnaratriði framtíðarinnar?

 

Eftir algeran niðursnúning á stjórnmálalegum áhuga, og uppbyggjandi starf í garðinum heima síðasta mánuðinn get ég ekki neitað að samt  sat ég svolítið spenntur fyrir framan sjónvarpið í gærkvöldi þegar ljóst var að nú myndu koma skýringar á uppbyggingarstefnu þeirra sjálfstæðismanna. Nú myndi hugmyndafræðingur endurreisnarinnar glaður í bragði birtast á skjánum og útskýra leiðina út úr þeim vanda, sem flokkur hans hafði þó verið arkitektinn að.

Nú hafði maður svo sem heyrt af þessum hugmyndum, og svei mér ef maður var ekki orðin svolítið ginkeyptur fyrir þeim, þó þær virtust samt svolítið svona hókus pókus í anda tvö þúsund og sjö. Maður er fljótur að gleyma þegar fagurgalinn flýgur um loftið og syngur. En við vitum nú að peningar verða ekki til á trjánum, og eru heldur ekki ræktaðir í mold. Þó hægt sé að skapa verðmæti úr því sem þaðan kemur.

Peningar eru það sem fæst eftir þrotlausa vinnu, vinnu launþega sem svo leggja hluta launa  sinn í lífeyrissjóði til notkunar á efri árum, auðnist þeim svo langt líf. En í augum Tryggva Þórs virðast þeir peningar bara vera verkfæri sem óhætt er að nota til að leysa þau vandræði sem stefna flokks hans hefur komið þjóðinni í hér og nú. Þar virtist skipta hann litlu hverjar afleiðingarnar yrðu fyrir þá sem safnað hafa, virðist vera 15% skerðing á lífeyrinum sökum slakari ávöxtunar hafi ég skilið dæmið rétt.  Fyrir honum er það bara úrlausnaratriði seinni tíma.

Það er óhætt að segja að sé eitthvað í þessum tillögum sem bitastætt er fyrir hinn almenna launþega og raunar ríkið sem heild hafi Tryggva Þór algerlega misheppnast að útskýra í hverju þau gæði lægju. Engin rök né málefnaleg umræða kom frá hans hlið um málið, heldur eingöngu útúrnúningar um meinta valdasýki viðmælandans. Valdasýki sem þó sennilega snýr meira að honum sjálfum en öðrum þeim er í þættinum voru.

 

 

Þjóðnýtum eignir þessara manna,

Svo virðist vera sem valið standi um tvennt þessa dagana. Annars vegar að samþykkja þá samninga sem gerðir hafa verið við Hollendinga og Breta, og vitað er að gerðir eru undir þrýstingi og álagi frá svonefndum vinaþjóðum okkar, eða að segja stopp og láta málið fara fyrir alþjóðadómstóla til að fá úr því skorið hvað er rétt og hvað er rangt.

Það er enginn sérstaklega hrifin af þessum svonefndu Icesave samningum, og margir telja að þar sé verið að fórna fullveldi og sjálfstæði Íslands. Í mínum huga hefur það þegar verið gert, og það var gert í boði þeirrar taumlausu frjálshyggjustefnu sem hér réð ríkjum. Icesave samningurinn er einungis afleiðing þess. Og hann er jafnframt leið til þess að ná því fullveldi og sjálfstæði sem okkur er nauðsynlegt hvað varðar framtíðarákvarðanatöku þjóðarinnar. . En til þess að svo geti orðið verða menn að hafa augun opinn hvað varðar framhaldið.

Engum dylst að það regluverk sem koma átti í veg fyrir að illa færi var til staðar, en þau stjórnvöld og hagsmunaaðilar sem réðu völdu að fóru ekki eftir því. Bindiskylda bankanna var afnuminn og treyst skyldi á íslenska efnahagsundrið. Að það sem eigendur bankanna segðu var sá sannleikur sem réttastur væri. Það var ekki svo.

Nú er það okkar að vinna okkur út úr þeirri stöðu sem frjálshyggjuguttarnir komu okkur í. Þar eigum við tvo möguleika, að samþykkja þá samninga sem gerðir hafa verið, eða að skjóta þessu máli áfram til alþjóðlegra stofnananna sem við þó erum ekkert örugg með að niðurstöðuna eða þann tíma sem slík málaferli taka.

Eignarétturinn er okkur öllum dýrmætur, og á að vera tryggður með landslögum. Hann hefur verið tekinn af öllum meginhluta þjóðarinnar sem sjá nú þann sparnað sem lagður hefur veið í fasteignir brenna upp, en áfram halda þó þeir sem við þurfum nú að greiða fyrir eignarétti sínum í hinum ýmsu félögum. Því í þar er eignarétturinn heilagur.

Þeir samningar sem við höfum nú gert krefjast þess að þær eignir sem þeir menn sem við greiðum skuldina fyrir verði gerðar upptækar. Og að þær megi nýta til greiðslu þeirra skuldbindinga sem um hefur verið samið. Þær eignir sem ljóst er að menn hefðu ekki eignast nema í krafti sterks eignarhluta í einkavæddum bönkum ber að taka til baka og nýta ágóða þeirra til greiðslu skulda óreiðumannanna. Þannig get ég ekki skilið hversvegna til að mynda eignarhlutir þessara manna í Actavis, Simanum , og Bónus er ekki hreinlega þjóðnýttir til greiðslu hluta skulda þessara manna.

Það myndi stækka það eignasafn sem að baki skuldbindinga þjóðarinnar stæði og væri hreint ekki ósanngjarnt í ljósi þess hvernig þeir menn sem með hafa farið eignuðust þessa hluti. Þar var ekki neina fjármálasnilli að ræða, heldur var skuldunum velt yfir á íslenska þjóð. Sem nú sýpur seyðið af sukki þessara manna.

Umræða um víðan völl.

 

Það hefur verið fróðlegt að fylgjast með umræðunni um Icesave reikninganna og hvort greiða eigi þær skuldir sem að baki liggja eða ekki. Það virðist vera sem flestir ef ekki allir séu sammála um eitt í þessu máli, og það er að hvort heldur þessar skuldir verði greiddar eða ekki þá er Icesave málið vondur pakki, sem þjóðin verður samt að leysa.

 

Menn keppast við að mála verstu hugsanlegu stöðu sem sem upp gæti komið, og fullyrða að nú sé fullveldi landsins lagt undir, og ganga út frá því að það eignasafn sem til grundvallar liggi sé einskis virði. Einhvern veginn virðist helsti tilgangur umræðunnar vera að sá svo miklum ótta sem mögulegt er um þennan samning og láta svo líta út að þeir gætu gert betur sjálfir. En lítið heyrist um hvernig menn ætli sér að gera það.

 

Steingrímur og Jóhanna eru nú nánast útmáluð sem föðurlandsvikarar af þeim sem þykja lítið hafa náðst fram í þessum samningum, eða þykjast hafa getað gert betur. Að þau séu svo slæm að þau hiki ekki við að veðsetja auðlindir og eigur þjóðarinnar til að slá pólitískar keilur. Og öruggt sé að með samþykkt ríkisábyrgðar á þessum samning verði landið gjaldþrota. Og formaður Sjálfstæðisflokksins verður stöðugt svartsýnni eftir því sem hann fær fleiri upplýsingar um málið.Hann sem þingmaður fyrir hálfu ári síðan virtist þó vera tilbúinn til að skrifa upp á mun verri samningsdrög.  

 

Einhvern veginn finnst manni umræðan vera komin út á víðan völl og niðurstaða vera gefin, sem þó liggur ekki í kortunum, né heldur þeim samning sem gerður var samkvæmt þeim upplýsingum sem fyrir liggja. Enginn okkar vill greiða þennan reikning útrásarvíkinganna, en hjá því verður ekki komist. Einkavæðing án eftirlits opnaði fyrir þann möguleika að svona gæti farið, og nú er komið að þeim skuldadögum, sem enginn reiknaði með.

 

Þeir sem sjá okkur fyrir sér sem gjaldþrota þjóð vilja einhverra hluta lítið tala um hvað það er sem liggur að baki þessum samningum, eignasafn sem sem metið er á 65-95% af andvirði samningsins, og vilja ekki heldur tala um hvað þeir sjá fyrir sér verði ríkisábyrgðinni hafnað. Það finnst mér verða að koma fram. Hverjar verða lausnirnar þá?

 

Það sem mér finnst að umræðan ætti að standa um núna er sá samningur sem fyrir liggur, samningur sem talsvert betri en þau samningsdrög sem fyrir lágu og gerðu ráð fyrir 6,5% vöxtum til tíu ára. Nú er komin samningur þar vextirnir hafa lækkað, lánstíminn lengdur og er ekki til greiðslu næstu sjö árin. Auk þess sem endurskoðunarákvæði eru í samningnum versni ástandið hér.

 

Menn verða að rífa sig upp úr þeim útnárahugsunarhátt sem virðist hér ríkja hjá sumum, um að samningar þjóða á milli gangi út á það að fara eins illa með hvorn annan og mögulegt er. Að það sé vilji breskra og hollenskra stjórnvalda að knésetja okkur með öllum þeim aðferðum sem kunna að vera fyrir hendi. Hér hefur verið gerður samningur um að málið sé í ákveðnum farvegi, með endurskoðunarákvæðum gefi aðstæður tilefni til. Og komist hefur verið hjá áralöngum milliríkjadeilum, svo við getum hafið þá uppbyggingu sem nauðsynleg er.

 

 

 

 

Flæktir í netatrossu?

 

Það var annað og betra hljóð í forsvarsmönnum launþega og atvinnulífsins í sjónvarpsfréttum í gærkvöldi, og svo virðist sem einhver lausn sé framundan. Lausn sem byggist á samstarfi aðila sem sjá að í þröngri stöðu verða menn að taka höndum saman um að leysa vandamálin. Menn virðast vera byrjaðir að sjá til lands og ætla sér að leggjast saman á árarnar til að ná landi.

Það var einnig viðtal við Elliða Vignisson bæjarstjóra í Vestmannaeyjum í Mbl sem lýsti þeirri þróun að nú væri fólki tekið að fjölga á ný í Vestmannaeyjum og að hagkerfi eyjanna hefði staðist álagið að mestu, það væri aðeins eitt sem ylli sér áhyggjum og það væru leigu leigugreiðslurnar til Fasteignar. Þar virðist sem bærinn sé flæktur í netatrossu sem ekki er hægt að leysa sig út úr. En samningur sá sem sveitarfélagið gerði á sínum tíma "setur okkur það þröngar skorður að enn höfum við ekki getað hreyft okkur" og eina leiðin út úr vandanum er frekari hagræðing ef takast á halda bæjarfélaginu þokkalega gangandi. Þeirra leigugreiðslur voru 154.milljónir á meðan Reykjanesbær greiðir rúmlega 1000 milljónir á ári.

Undanfarin ár hafa margir haft efasemdir um þá aðferðafræði sem Fasteign byggir tilveru sína á. Að einkaaðilar væru betur til þess fallnir til þess að sjá um umsýslu húseigna sveitarfélaganna en þau sjálf. Það fæli í sér ákveðnar hættur sem sveitarfélögin hefðu lítil sem engin tök á að bregðast við þegar í harðbakkann slær. Það er nefnilega sem betur fer ekki svo að skatttekjur sveitarfélaganna fylgi erlendu gengi, og því bæri mönnum að miða lántökur, og greiðsluskuldbindingar bæjarfélaga við þá mynt sem sem tekjurnar væru í. Þannig er það á flestum Norðurlöndunum.

Ljóst er að nýlega var gengið til nauðasamninga vegna rúmleg 1.milljarðs króna víxils sem Fasteign skuldaði, og að þar varð að afskrifa um það bil 18% af þeirri kröfu. Er ekki orðið ljóst að viðskiptamódel það sem einkavæðingarguttunum datt í hug á sínum tíma er ekki að virka? Er ekki orðið tímabært að fleiri en Elliði Vignisson sem sér hvert vandamálið er, setjist nú niður og finni lausn sem er viðráðanleg fyrir sveitarfélögin, en láti hugmyndafræðikreddur ekki ráða för um hver lausnin verður. Er ekki tímabært að þeir sveitarstjórnarmenn sem harðast hafa talað fyrir Fasteign opni nú augun og sameinist með hinum sem sjá ekki glóruna í þessari aðferðafræði, og finni lausn á vandanum. Þannig að Fasteign verði þjónn sveitarfélaganna en ekki þrælahaldari.

Skjótið sendiboðann!

Skjótið sendiboðann, en hlustið ekki á skilaboðin er megin inntak greinar Elínar Þórðardóttur forstjóra sem ritar grein til stuðnings bæjarstjóra sínum Gunnari Birgissyni í Kópavogi. Í hennar augum er þetta aðför að bæjarstjóranum sem hönnuð er á flokksskrifstofu Samfylkingarinnar. Er ekki svolítið ofsóknaræði runnið á þá Sjálfstæðismenn í Kópavogi.

Engum sem fylgst hefur með ferli Gunnars Birgissonar hefur dulist að þar er dugnaðarmaður á ferð. Bæjarföðurlegur bæjarstjóri með dimma rödd og finnst gott að búa í Kópavogi. En það losar hann ekki undan því að til hans sé beint gagnrýni. Og í þessu tilfelli gagnrýni á úthlutun verkefna frá bænum sem renna til aðila honum tengdum. Og svo virðist sem verkefnin séu ekki ekki fullkláruð en rukkuð þrátt fyrir það.

Nú er þetta ekki í fyrsta skipti sem Gunnari er legið á hálsi um að úthluta verkefnum til aðila sér tengdum eins og dæmin með Klæðningu forðum  þar sem hann var eigandi að sanna. Það er því furðulegt að bæði Óttar Felix Hauksson og Elín Þórðardóttir skuli nú skrifa greinar til stuðnings Gunnari þar sem megininntakið er pólitísk aðför að bæjarstjóranum , en hafi ekkert með ástæðu þess að málið komst í hámæli að gera. Nema þeim finnist bæði sjálfsagt og eðlilegt að kjörin bæjarfulltrúi sem Gunnar jú er, sé þar til að hygla sínum.

Ljóst er að í fjölmörgum bæjarfélögum er pottur brotinn hvað þennan hlut varðar. Gegnsæi vantar í hverjir hreppa verefnin hverju sinni. Menn segjast gera verðsamanburð, og ákveða síðan að því er virðist að eigin geðþótta hverjir fá svo verkefnin. Svo virðist hafa verið hjá Gunnari Birgissyni sem þó segist sjálfur hvergi hafa nærri komið. Þarna hafi embættismenn bæjarins verið á ferð.

Einhvern veginn finnst manni út frá þeirri endurskoðandaskýrslu sem fram hefur komið að fleiri en eitt og fleiri en tvö atriði í þessu hafi verið athugaverð, og ekkert þeirra Gunnari til málsbóta eða réttlætingar. Því beri honum að segja af sér. Og það finnst greinilega samstarfsflokknum líka. Það að dóttir Gunnars hafi fengið þessi verkefni er ekki hannað inni á flokksskrifstofum Samfylkingar, það er á ábyrgð embættismanna Kópavogsbæjar sem Gunnar ber ábyrgð á sem bæjarstjóri, eftir því sem hann segir sársaklaus maðurinn. En það er rétt að það voru fulltrúar Samfylkingarinnar sem bentu á að þarna var ekki allt alveg eins og það best gæti verið. Það geta nú varla talist pólitískar ofsóknir, er það?

Sumarið er tíminn.

Nú er orðið gott af bloggfríinu, og tími til að hafa skoðanir á ný. Helst eru það bæjarmálefnin sem eiga hugann og þegar maður lítur á heimasíðu Reykjanesbæjar virðist allt vera hér í rólegheitum. Búið að bjarga Fasteign skilst manni með nauðasamningum sem kostuðu m.a íbúa Reykjavíkur 18 milljónir króna í formi afskrifta, þrátt fyrir að þeir hafi nú ekki einu sinni verðið beðnir um að lána því fyrirtæki. Það var bara gert gert. En ekkert er þó framkvæmt á vegum þess fyrirtækis í bæjarfélaginu núna þó til þess séu greidda rúmlega 100 milljónir á mánuði úr sjóðum bæjarbúa.

Sumarið er tíminn, og hérna í Reykjanesbæ eru það reyndar jólin líka sem menn líta til og hafa augun opinn þegar kemur að embættisfærslum meirihlutans sem telur sig geta komið í gegn breytingum án umræðu þegar menn hvílast og liggja á meltunni. Nú beinast augu manna að því um hvað mál númer 9 í síðustu  fundargerð bæjarráðs frá 11. júní Reykjanesbæjar snýst um. Sakleysislega orðað en gildishlaðið þegar kemur að málefninu, og eitthvað mikið sennilega í gangi úr því á annað borð þarf að ræða það í bæjarráði. Það verður spennandi að sjá hvað þarna liggur að baki.

Þjóðmálin markast mikið að umræðunni um Icesave og lánveitingar bankastjórans til sjálf síns. Hvort tveggja mál sem sýna okkur hvernig var fyrir okkur komið, og reyndar athugunarvert hvernig það er sami bankastjóri sem fékk hugmyndina um Icesave og lánar sjálfum sér. Útsjónarsamur maður þegar kemur að lánamöguleikum. 

Harmapólitík?

 

Pétur H Blöndal varð harmi lostinn sökum þess að stýrivextir voru ekki lækkaðir í takt við það sem vænst hafði verið, þrátt fyrir að rök og skýringar voru þó færð fyrir hversvegna svo  var ekki gert. Peningastefnunefndin taldi mikilvægara keppa að stöðugleika svo fljótt sem verða má og var ekki tilbúinn til að hætta þeim möguleika nú áður séð verður hverjar endanlegar aðgerðir ríkistjórnarinnar verða.

Það þýðir lítið þótt gott væri að kenna núverandi peningastefnunefnd um ástandið, þá sök bera aðrir, þeir sem nú dynur í eins og  tómri tunnu tunnu um hverjar lausninar skuli vera. Og til að bæta gráu ofan á svart í öllum harminum fara þeir að tala um hvað er smekklegt og hvað er ósmekklegt.

Róbert Marshall smekklega klæddur að vanda spurði einfaldrar spurningar hvað varðaði fjármál flokkanna, og hvort ábyrgðarflokkur hrunsins ætlaði sér að gera meira í að opinbera sinn fjárhag, og opinbera til að mynda hvað mikið hverfafélög og kjördæmisráð hefðu fengið í styrki. Og auðvitað fannst formanni  þetta óviðeigandi spurning spurning. Hvernig manninum dytti í hug verandi sá sem hann er og var,  að spyrja spurningar saklausrar spurningar sem þessarar. Það fannst honum ósmekkleg spurning. Og virtist harmi lostinn.

Það er eitthvað sem segir mér að sú pólitík sem sjálfstæðismenn ætli sér að beita næstu mánuði í þinginu komi til að fá nafnið "harmapólitík", sem þeir vona að færi þeim samúðaratkvæði. Samúð sem á að byggjast á því hve allir eru ósmekklegir og vondir við þá sem ekkert hafa af sér gert.

 

Á Bjarni Benediktsson tvíburabróður?

 

Eftir að hafa lesið aftur yfir grein þeirra Bjarna Benediktssonar og Illuga Gunnarssonar frá 13.desember, og hlustað á ræðu og málflutning manns með sama nafn á Alþingi nú í morgun er maður hreint ekki viss um hvort það er sami maður sem skrifaði greinina og sá sem kjörin var formaður Sjálfstæðisflokksins. Þeir eru líkir í sjón, en ekki skoðanabræður hvað  hvað málefnið varaðar. Sá sem skrifaði í desember hafði skoðun, en sá sem talaði í þinginu virtist ekki vita hvort hann væri að koma eða fara.

Í desember sagði sá sem skoðunina hafði að það ætti að sækja um aðild að Evrópusambandinu, og jafnframt að ekkert hefði breyst varðandi þau grundvallaratriði sem um væri að semja í slíkum aðildarviðræðum. Sá sem þá skrifaði um að ekkert hefði breyst hvað varðaði ókosti sjávarútvegsstefnurnar, en var samt tilbúinn í aðildarviðræður var ekki sami maður og talaði í þinginu í morgun og átti að vita  hvað það mál hafði um  margt breyst. Og sú breyting varð í síðustu viku þegar opnað var upp á breytt fiskveiðistjórnunarkerfi innan ESB, og raunar kallað eftir því. Greinaskrifandinn frá í desember hefði sennilega fagnað því, en sá sem talaði í morgun virtist ekki einu sinni vita af því .

Þingmaðurinn sem talaði í morgun var heldur slakari og röklausari en sá líkist honum svo mjög í útliti í desember. Desembermaðurinn taldi það í samræmi við lýðræðishefð sjálfstæðisflokksins að málið yrði látið ganga til þjóðarinnar í kjölfar viðræðna, en vini hans í morgun fannst að það þyrfti jafnvel að fá þjóðaratkvæði um hvort fara skyldi í umræður.

Einhvern veginn rennur manni í grun að þrátt fyrir mismunandi málflutning sé þetta einn og sami maðurinn sem hafi skrifað greinina í desember, og sá sem talaði í morgun. Maður tveggja skoðana eftir því hvernig vindar blása hverju sinni. Fyrir þau okkar sem viljum vita hvor maðurinn talar hverju sinni gæti hann hjálpað okkur mikið. Hann gæti til að mynda verið með derhúfu þegar hann talar sem þingmaðurinn Bjarni Ben, og með bindi þegar hann talar sem formaður Sjálfstæðisflokksins. Aðallega til þess að maður átti sig á hvort maður nenni að hlusta eða ekki.

 

Samstaða.

 

Meirihluti, minnihluti. Hversu oft heyrir maður ekki menn slá út umræðu með þeim orðum meirihlutinn eigi að ráða. Það sé lýðræði.  Og þar með að álit minnihlutans skipti ekki máli, eða verði að víkja fyrir meirihlutaákvörðuninni.Og menn bæta við svona í framhjáhlaupi að það hafi verið gott að menn tjáðu skoðanir sínar, það sé öllum hollt að hlusta. En meirihlutinn ræður.

Og þannig er það á flestum stöðum, menn verða að  sætta sig við að  slíkt verður ekki ráðið, og þeir sem erfiðara eiga með að taka því að ekki sé á þá hlustað, leita þá oft á önnur mið. Að nýjum hlutum sem fullnægir þeirra þörfum fyrir eðlilegt og heilbrigt samfélag að þeirra mati. Samfélag sem allan tímann eða sem mest af honum tekur tillit til hinna mismunandi þarfa, bæði þeirra sem sterkir eru og þeirra sem veikar standa. Samfélagi þar sem  samvinna og bræðralag ræður ríkjum.  

Styrkur samfélaga liggur í samstöðu, samstöðu um þau mál sem þjóna hagsmunum allra.Og að menn séu sammála um hverjir þeir hagsmunir eru. Oft þarf að takast á til að menn átti sig á hverjir þeir hagsmunir eru, og oft er það líka þannig að ekki næst samkomulag um hverjir þeir skulu vera. Möguleikar sem í slíkri samstöðu gætu falist glatast þá oft og hver fer að hugsa um sinn hag. Og ekki fyrirséð hver árangurinn verður. Við horfum upp á það sem þjóð þessa dagana hver árangurinn af slíku samstöðuleysi er.

Það eru mörg mál sem krefjast þess í dag að menn opni upp til að ná samstöðu um þau mál er við blasa. Staða heimilanna og fyrirtækjanna býður ekki upp á karp af því tagi sem við höfum undanfarið þurft að horfa upp á. Ábyrgðin liggur nú hjá þeim er við höfum kosið til að fara með málin fyrir okkur, og þeirra hlutverk er nú að hefja sig upp fyrir dægurþrasið og finna skynsamar og góðar leiðir sem hægt er að ná sátt um. Og sjá svo hvað kemur út úr því.

Samtök atvinnulífsins og launþega hafa þegar sest að borðinu til að finna flöt sáttar á þeim málum er þau varðar,  sáttar sem ef vel tekst til gæti orðið hornsteinn þeirrar uppbyggingar sem framundan er. Framundan er úrslitaorrustan sem kemur til með að ráða hvernig til tekst  um framtíðarlífskjör hér í landinu og tvö stór mál sem standa út af borðinu og snýr beint að stjórnmálamönnunum sjálfum. Það eru fyrst og fremst pólitísk úrlausnarefni sem stjórnmálmennirnir verða að ná sátt um hvernig úr skuli unnið.

Kvótamálið er eitt þeirra. Um það hefur ekki ríkt sátt, og ekki virðist nást sátt um hina nýju leið sem nefnd hefur verið fyrningarleiðin. Þar virðast þjóðin enn skiptast í tvær fylkingar, og það er stjórnmálanna að finn leið þar út úr. Að fá menn til að setjast niður og finna þá leið sem flestir geta unað við og réttlætis gætt hvað varðar skiptingu gæðanna.

ESB málið er annað og svo virðist vera sem menn vilji hreint ekki finna flöt á því. Fyrir liggur að eina leiðin til að fá niðurstöðu úr því er fyrir það fyrsta að að fara í aðildarviðræður og leggja þann samning sem út úr þeim kæmi fyrir þjóðina. Eingöngu þannig getum við tekið afstöðu til þess hvort aðild sé okkur hugnanleg og þjóni okkar hag. Í þeim viðræðum þarf markmiðið að vera skýrt  um hvernig við ætlum að halda á málum okkar.

Það þýðir ekki að menn sitji áfram í sama farinu og rífist um eitthvað sem ekki er. Sú aðferðafræði andstæðinga ESB að hafa stöðugt uppi rök um túlkun þeirra á áhrifum samnings sem ekki hefur verið gerður gengur ekki lengur. Nú þurfum við að horfa framan í eitthvað raunverulegt, og taka afstöðu til þess. Um það ættu menn að geta verið sammála. Án samstöðu eigum við ekki möguleika á að skapa það umhverfi hér sem við viljum börnum okkar og barnabörnum.