Láta þá standa við stuðninginn!!

 

Maður fær einnhvern veginn á tilfinningunna að það þurfi að láta reyna á þennan stuðning framsóknarmanna sem ekki virðast vita í hvaða skó þeir eiga að stíga. Hvort ekki sé í raun jafngott að menn sammælist um í ljósi stöðunnar að hætta að reikna eða stóla á stuðning flokks sem hvern dag telur sig vera í stöðu til að breyta um skoðun og áherslur.Það verður erfitt að gera nokkuð skapandi við þessar aðstæður, og sjá hvort stóru orðin standi.

                                                                                                                               

Skynsamlegt að bíða

það er fátt sem fellur með okkur.

 

Þessa dagana fellur fátt með okkur hér á Suðurnesjum. Síðustu fréttir hvað varðar Álver í Helguvík eru kannki ekki reiðarslag, en dregur þó úr vonum manna um að hér fari að sjá til sólar hvað atvinnuástand varðar. Nú er komið að vatnaskilum, og áríðandi að menn fari brátt að tala tæpitungulaust hvað framhaldið varðar.

Nú er ekki við neinn að sakast í þessu efni, maður fær ekki allt sem maður vill og vill ekki allt sem maður fær, en þá er líka að vinna úr þeirri stöðu sem upp kemur. Sú staða sem nú virðist samkvæmt fréttum virðist ekki vera neitt sérlega spennandi að vinna úr, en öll verðum við þó að gera það besta til að gera svo. Nú þýðir ekki lengur þetta reddast viðhorfið, við  verðum að snúa vörn í sókn.

Ef marka má orð forstjóra Century Alumininum virðist svo vera að nú sé hugsunin slá af tímabundið framkvæmdir í Helguvík, og það af fullkomlega skiljanlegum ástæðum. Álverð er of lágt til að hagkvæmt sé að framleiða það, og ekki útlit fyrir að svo verði næstu misseri. Sú kreppa sem þjóðir heims ganga nú í gegnum gefa ekki tilefni til að eftirspurn eftir áli eigi eftir að aukast á næstu árum. Og fyrir okkur sem á það höfðum treyst er tíminn kominn til að samþykkja þá staðreynd.

Tvennt er það sem segir mér að nú sé það ekki bjartsýnin án innihalds sem virki heldur verðum við enn einu sinni að horfa á blákaldan veruleikann eins og hann er.Fyrsta atriðið er sú afkoma sem forstjóri Century Aluminium kynnti í gær, og svo hitt sem ég hef ekki enn skilið  það hvar menn ætla sér að fá lánsfé til byggingar álvers undir þessum kringumstæðum. Ég er ekki svo bjartsýnn né auðtrúa að sú lánsfjármögnun sem menn hafa talað um sé jafn langt kominn og sagt hefur verið. Ég á erfitt með að kaupa þá hugmynd að einhverjir erlendir bankar hlaupi til og fari að lána í slíka framkvæmd, bæði vegna stöðu álmarkaðarins og svo hitt að enn hefur ekki verið tryggð öll sú orka sem til álversins þarf. Ég sé ekki fyrir mér þann bankastjóra í heiminum núna sem tilbúinn ætt að vera að lána til slikrar framkvæmdar, á þeirri forsendu einni að þetta sé góð hugmynd.  

Við getum ekki þvingað Norðurál til að byggja álver sem enginn þörf er fyrir. En við verðum að fá önnur svör en kveðinn eru í hálfkveðnum vísum. Geta þeir Norðurálsmenn eða geta þeir ekki byggt þetta álver, og ætla þeir sér að gera það í fyrirsjánlegri framtíð.til þess að geta haldið áfram verðum við að fá þessi svör sem fyrst svo hægt sé að gera aðrar ráðstafanir sé þess þörf.

Við getum ekki beðið endalaust eftir svörum, né haldið frá orku fyrir fyrirtæki sem ekki virðist vera í stöðu til að nýta hana næstu árin. Bæði orkan og atvinnutækifærin eru of verðmæt fyrir landið nú til þess að svó sé hægt.   

 

Úff hvað lífið er erfitt!!

 

 

 

Það er alltof seint og alltof erfitt að gera breytingar á kosningalögunum segja þeir varðhundar valdsins núna þegar kemur að breytingum á kosningalögunum.  Það var líka alltof seint og alltof erfitt að gera nokkuð til til að koma í veg fyrir hrunið mikla , þegar Geir Haarde loksins um helgi, eftir standandi kokteilparty í New York, hengslaðist niður í Stjornarráð  til að athuga hvað fyrir lægi, sem frægt er orðið.

Þeir virðast því miður enn ekki hafa áttað sig á til hvers þeir voru kosnir á Alþingi, og gengið út frá því að þar færu helst fram málfundaræfingar og drullukökukast einhverskonar. Hversvegna það er ekki hægt að ganga bara í verkin, ef ljóst er að það er til bóta skil ég ekki. Þeir sjálfstæðismenn eru að verða eins og bóndinn sem átti minkabú sem sökum leti bóndans minnkaði og minnkaði og minnkaði, og og svo var það búið.

Fyrir venjulegan og í meðallagi velgefin mann eins og mig er erfitt að skila í hverju erfiðleikarnir við slíka breytingu er falin. Ekki er búið að prenta kosningaseðlana, enda ekki allir frambjóðendur komnir fram, ekki getur það verið talning atkvæðanna, þó ljóst sé að hún gæti tekið aðeins lengri tíma, ekki stendur á vilja þjóðarinnar til að hafa áhrif á hvernig endanleg samsetning þingsins verður, ekki er það kostnaðurinn hann er sá sami. Einasta ástæðan sem maður getur séð fyrir jafn arfalélegum rökum er að vilji forystu sjálfstæðismanna er ekki  fyrir hendi. Hversvegna það svo sem er.

Getur það verið að þar með hafi þeir lítið með það að gera hverjir fái góða kosningu og hverjir slæma. Að af þeim séu tekinn þau völd að velja hverjir verða varðhundar valdsins hverju sinni, og að vinsælir þingmenn sem þeim líkar ekki, gætu átt rétt á valdameiri stöðum en litla leynifélagið hafði ætlað þeim, í krafti góðrar kosningar. Það skyldi þó ekki vera?

"Sértu ekki sammála mér, ertu á móti mér"

 

Í gær skrifaði ég lítinn pistill í tilefni af einkavinavæðingu hinna vammlausu hér suður með sjó í einkabæ frjálshyggjunar Reykjanesbæ.  Fannst ekki eðlilegt að maður sem ráðinn hafði verið til að markaðsetja stærstu framkvæmd bæjarins sem opna á hér í haust, skyldi hafa verið afhentur Officeraklúbburinn á Keflavíkurflugvelli, og færi þar með í beina samkeppni við bæinn. Og sá sem afhenti hafi verið sá sem réði viðkomandi til bæjarins.

Þarna sitja menn enn einu sinni allt í kringum borðið, sem virðist nú vera komið á teina til að hægt sé að snúa því nógu fljótt eftir því hvaða hagsmunum fundarmenn þjóna hverju sinni. Þeir segja þetta atvinnuskapandi og menn þurfi að standa saman um þau atvinnutækifæri og atvinnuþróun sem nú geti átt sér stað. Hér sem annars staðar sé það samstaðan sem gildi.

Í siðustu viku kom fyrrum framkvæmdastjóri markaðs og atvinnumálaskrifstofu Reykjanesbæjar  (MOA) einmitt inn á þetta mál gildi samstöðunnar í viðtali við Víkurfréttir. . Nú gat hann,  eftir að hafa verið sjálfur í hringiðu mála í upphafi tíunda ártugarins borið saman tímana þá og nú. Og hann undraðist hvað hafði orðið um samstöðu þá sem var þegar MOA var starfandi og öll sveitarfélögin stóðu saman við úrlausn mála. Nú virtist sem menn væru ekki samstíga í aðgerðum. Það vantaði samnefnara atvinnumál svæðisins svo unnt væri að vinna hér að því að skapa atvinnutækifæri á öllum skaganum.

Samstaða hvað varðar atvinnusköpunina í Reykjanesbæ  virðist því miður ekki vera nema við þetta hringborð þar sem menn skammta sér og sínum vinum þau atvinnutækifæri sem hér gætu myndast. Við borðið sitja einmitt allir þeir sem sameinaðir stóðu að því að leggja niður þá stofnun bæjarfélagsins sem hugsanlega hefði hér einhverju geta breytt MOA. En það er líka eitt af þeim málefnum sem ekki má ræða, Sennilega vegna þess að það var fyrsta verk núverandi bæjarstjóra að leggja þá stofnun niður. Hann gat gert betur!

Flest bæjarfélög og flestir byggðakjarnar hafa allt síðastliðið ár áttað sig á gildi samstöðu og þeir sem hafa  ráðið  lagt til hliðar þá stefnu einræðisherrana "að sértu ekki sammála mér, þá ertu á móti mér" og hefur það gefist vel og traust myndast við ákvörðun í málefnum sem bæjarfélögin hafa staðið fyrir. Menn hafa sameinast gegn þeirri vá sem framundan er.

Slíkur gjörningu sem sem hinir vammlausu riddarar hringborðsins í Reykjanesbæ hafa nú látið eftir sér, er ekki til þess fallinn að traust eða samstaða náist með þeim er kemur að sköpun atvinntækifæra á svæðinu. Til þess að menn eigi kost á því að komast að þeim kjötkötlum er skapað geta atvinnu virðist því miður vera nauðsynlegt að vera besti vinur aðal, og jámaður í þokkabót. Maður verður að vera "öflugur samtarfsaðili" eins og þeir Sjálfstæðismenn taka til orða þegar vinirnir setjast að borðum.

 

Er maðurinn ennþá á launum hjá bænum?

 

Hvað er nú í gangi hugsaði ég þegar ég las  frétt  í Vikurfréttum í í morgun , þar sem sá aðili sem ráðinn hafði verið sem verkefnastjóri hjá Reykjanesbæ til að vinna að meðal annars markaðsetningu Stapans og Hjómahallarinnar hefur nú yfirtekið rekstur á Officeraklúbbnum á Vallarheiði, og virðist þar með vera að fara í beina samkeppni við þann rekstraraðila sem hann var ráðinn til að markaðsetja. Ég spyr er maðurinn ennþá á launum hjá bænum.

 

Það verður að teljast meira en lítið athugavert að maður sem ráðinn hefur verið til markaðssetningar á einni stærstu framkvæmd bæjarins, skuli nú nokkrum mánuðum fyrir boðaða opnun Hljómahallarinnar og Stapans velja að fara í beina samkeppni við Stapann. Fyrir því hljóta að liggja ástæður sem annað hvort Einar sjálfur eða bæjarstjórinn verða að gera grein fyrir.

Er hér verið að afhenda enn einum flokksgæðingnum rekstur fyrirtækis sem möguleiki er á að geti gengið af þeirri ástæðu einni að ljóst sé Fasteign geti ekki klárað það verkefni sem samið hafði verið um. Að Stapinn verði ekki opnaður næsta árið?

Og jafnframt kastað þeirri spurningu til bæjarstjórans hvort áfram verði haldið að borga leigu fyrir Stapann þann tíma sem taka mun að klára þá byggingu sé um slíkt að ræða? Og að lokum telur bæjarstjórinn og meirihluti hans ennþá þá stefnu sína að einkaaðilar séu bestir til þess fallnir að sýsla með þær fasteignir bæjarins sem bæjarfélag þarf að haf yfir að ráða ennþá í fullu gildi?, og gaman væri að sjá þá gera grein fyrir í hverju hagnaður Reykjanesbæjar liggur þar að lútandi.

Tilgangurinn helgar meðalið?

 

Það er ekki gaman að fylgjast með Geir H Haarde fóta sig í stjórnarandstöðu sinni þessa dagana. Hann gengur raun furðulangt í ómerkilegheitum sínum hvað það varðar, og virðist telja að tilgangurinn helgi meðalið.

Nýjasta nýtt hjá honum í því  er að væna forsætisráðherran um að ljúga til um AGS hefði óskað eftir trúnaði um tölvusamskipti sín við þá stofnun. Og það byggir hann á símtali sem hann átti við einhvern tiltekinn starfsmann AGS, sem hann er svo bundinn trúnaði um að nefna ekki nafn hans. Ja langt er hann leiddur í máltilbúnaði sínum.

Nú vil ég svo sem ekki gera lítið úr áreiðanleika fyrrum forsætisráðherra, né benda sérstaklega á þær misfæslur sannleikans sem hann viðhafði í aðdraganda hrunsins og fyrstu dagana á eftir og raunar allt síðan ef því máli er að skipta. Hinsvegar finnst mér full ástæða nú þegar hann ber slíkar sakir upp á fyrrum samráðherra og núverandi forætisráðherra þjóðarinnar að hann geri nú grein fyrir máli sínu svo óyggjandi sé.

Þó formaður Sjálfstæðisflokksins og fyrrum forsætisráðherra þjóðarinnar sé nú orðinn almennur þingmaður, þýðir það ekki að honum sé hvað sem er leyfilegt í stjórnarandstöðu. Til hans er litið sökum fyrri starfa og reiknað er með að þó stuttbuxnadrengirnir dansi og grúppíur þeirra með,  sýni hann áreiðanleika og festu í málflutningi sínum. Undir því virðist hann ekki einu sinni geta staðið þrátt fyrir fyrri orð sín um gildi samstöðu og heiðaleika stjórnmálamanna á meðal á tímum sem þessum. Hann hefur því miður á stuttum tíma náð að setja sig á sama bekk og stuttbuxnadrengirnir í málflutningi sínum.

Nú þegar forsætisráðuneytið hefur birt þá pósta sem þetta mál varðar ætti hann að sjá sóma sinn í að biðjast afsökunar á málflutningi sínum, þrátt fyrir að ljóst sé að með slíkum gerning yrði hann ekki maður að meiru eins og  flestir sem slíkt gera. Heldur hefur hann nú sett sjálfan sig í stöðu stuttbuxnadrengjanna og verður hér eftir jafnmarktækur þeim. Efast ekki um að grúppíurnar fagni enn einum í þann hóp.

Björgvin í fyrsta sæti

 

 

Samþykkt kjördæmisráðs Samfylkingar á Suðurlandi frá í gær eru mikil og góð tíðindi. Þar hefur kjördæmisráðið tekið af skarið og sagt að jafnrétttis kynja skyldi gætt hvað varðar röðun á lista þess í kjördæminu. Fyrir okkur á Suðurnesjum er þetta tækifæri sem ber að nýta. Nú þurfum við að standa sameinuð að því að velja okkur frambjóðendur á þann lista, sem ljóst er að séu tilbúnir og hafi þann gegnumslagskraft til að standa vörð um hagsmuni okkar.

Bæði þurfum við að hugsa um að standa vörð um þá fulltrúa sem reynsluna hafa og jafnframt að velja okkur inn nýja sem ljóst er að staðið geti undir því trausti sem á þá er lagt. Við þurfum þingmenn sem við getum treyst að tilbúnir séu til að standa að baki jafnaðarstefnunni.

Þær kosningar sem framundan er, verða uppgjör við liðna tíma. Uppgjör við stefnur og gildi sem við höfum nú séð afleiðingarnar af. Sú  taumlausa frjálshyggju og einkavæðingarstefna sem hér hefur verið fylgt hefur svipað og kommúnisminn hefur nú  beðið sitt skipbrot, og ljóst að stefna jafnaðar og félagshyggju verður sú sem treyst verður á við endurbyggingu samfélagsins.

Við val á þeim þingmönnum sem við hyggjumst kjósa okkur í næstu kosningum ber okkur að hafa í huga, að framundan eru margar erfiðar ákvaraðnir sem þarf að taka. Þau okkar sem hyggjast kjósa  í því prófkjöri Samfylkingar sem er  framundan, þurfum nú að gera upp huga okkar hver það verður sem sem leiðir þann lista. Þar verðum við að velja þann mann eða konu sem í okkar huga er fremstur á meðal jafningja. Enn hafa ekki aðrir en Björgvin G Sigurðsson boðið sig fram á fyrsta sæti þess lista, hvað sem síðar kann að verða.

Björgvin G Sigurðsson hefur sýnt á undanförnum mánuðum að þar fer maður sem ekki er hræddur að takast á við þau verkefni sem fyrir liggja, og hann hefur í öllum sínum gjörðum og greinum sýnt að þar fer maður sem hægt er að treysta að standi fastur að baki skoðunum sínum og þeim gildum er hann boðar.

Hann hefur sem þingmaður Suðurlands og Suðurnesja sýnt hvar hans hjarta slær, og sýnt það meðal annars í harðfylgni sinni hvað varðar málefni Heilbrigðisstofnunar Suðurnesja og Álvers í Helguvík. Þar hefur hann ekki flíkað framgöngu sinni frekar en í öðrum málum sem hann hefur komið að, heldur látið verkin tala. Það vita þeir er fylgst hafa með.

Björgvin G Sigurðsson er í mínum huga sá stjórnmálamaður  sem hvað sterkastur hefur komið út úr ölduróti síðustu mánaða. Hann stóð á meðan stætt var með hagsmuni heildarinnar að leiðarljósi, en tók líka ábyrgðina þegar honum var ljóst að einhver þyrfti að taka af skarið. Hann hefur ákveðið að leggja gjarðir sínar í hendur kjósenda og sækja sér umboð að nýju til áframhaldandi góðra verka. Sú reynsla sem hann nú hefur öðlast og aðkoma hans að þeim verkefnum sem að Suðurnesjum snúa eru í mínum huga þess eðlis að óhætt er að segja að þar fari sá  maður sem best er til þess fallinn að  fara fyrir lista Samfylkingarinnar í Suðurkjördæmi. Hann hefur hagi heildarinnar að leiðarljósi.

 

                                                                

Nýta þann meðbyr sem er !

 

Í þeim þrengingum sem við höfum staðið frammi fyrir að undanförnu, hefur sala á því sem íslenskt er stóraukist, og meira að segja svo að innflytjendur ýmsir sjá sér nú kost í að láta sem svo að innflutt matvara  ýmisskonar sé íslensk þó henni sé einungis pakkað hér.

Helsti kostur íslenkra landbúnaðarvara hefur hingað til verið hreinleiki afurðarinnar , sem að miklu leyti stafar af aðstæðum hér á landi. Miklu landrými og skynsamlegri áburðargjöf.

Fór að velta þessum málum fyrir mér í tilefni af fréttaskýringu í Mbl í morgun þar sem fram kom að miðað við gengi evru 175 væri framleiðandaverð á svínakjöti og eggjum hátt hér á landi en til að mynda væri verð á kjúklingakjöti, nautakjöti og mjólk umtalsvert lægra .Um sauðfjárbúskap er ekki talað í fréttaskýringunni, en reikna má með að því sé svipað farið og hvað varðar mjólkurframleiðslu eða nautgriparækt.  

Það ætti öllum að vera ljóst nú þegar kreppir að hve mikilvægt það er fyrir þjóð eins og okkar að vera sér að svo miklu leyti sem kostur er sjáflum okkur næg um að minnsta kosti grunnmatar þarfir okkar. Og það getum við vel verið og meira að segja samkeppnishæfir á öðrum mörkuðum að einhverju leyti, kærum við okkur um.

Menn hafa mikið talað um að að við inngöngu Íslands í ESB myndi íslenskur landbúnaður líða undir lok. Ef trúa má fréttaskýringunni frá í morgun virðist þó ljóst að grunnlandbúnaður okkar er ekki í slæmum málum hvað það varðar, en sá landbúnaður sem byggir að miklu leiti á innflutningi fóðurs eigi erfiðara um vik.

Enhvern veginn finnst mér að á tímum sem þessum og ef þessar ályktanir mínar séu réttar, sé skynsamlegt að athuga hvort þarna liggi ekki einmitt tilvalin sóknarfæri. Margar tilraunir hafa verið verðar undanfarin ár í sambandi við ræktun ýmiskonar, sem sumar hverjr hafa gefið góðan árnagur, til að mynda ræktun á byggi og höfrum ýmisskonar.

Ljóst er að innflutningskostnaður fóðurs, ekki fóðurverðið sjálft er helsta vandamál margra landbúnaðargreina, og gera í raun landbúnað okkar einhæfari en hann þarf að vera. Og ég á erfitt með að skilja hversvegna við sem höfum fiskimið og þolanlegar ræktunaraðstæður viðsvegar um landið getum ekki framleitt okkar eigin fóður. Hvers vegna við þurfum að flytja það í svo miklu mæli inn?

Er ekki komin tími  til að íslenskur landbúnaður rísi upp úr vanmetakennd sinni á eigin framleiðsluvöru og getu  og sái nú í kreppunni út sprotum sem stuðlað gætu að lækkuðu fóðurverði þeim til handa, og gert afurðir sínar að þeim sem ber að óttast, með tilliti til framleiðsluverðs og gæða. Þannig væri matvælaöryggi þjóðarinnar tryggt. Nú er það bændasamtakanna að nýta þann meðbyr sem er.

 

 

Að sofa í tjaldi.

 

Eitt það besta sem ég geri er að sofa í tjaldi. Leggjast til svefns og vita að næsta morgun vakni ég við fuglasöng og lækjarnið. Og ef maður er heppinn er einhver úti fyrir sem hefur þegar hellt upp á könnuna þegar maður vaknar. Það eru sælustundir.

En oft er það þannig að ekki fer þetta alveg eftir forskriftinni, stundum rignir sem gerir ekkert til því þau hljóð eru bara róandi. Eitt það versta sem ég veit í slíkum útilegum er ef að fluga hefur sloppið inn í tjaldið hjá mér til langdvalar. Einhverra hluta vegna er það reynsla mín að þær líta á nefið á mér sem lendingabraut og halda oft vöku fyri mér langt fram á nóttina sama hvað ég reyni að bægja þeim í burtu.

Ég hef þetta eitthvað svipað með sjálfstæðisflokkinn þessa dagana. Sem nú sýnir nýtt andlit og  sem mér finnst eins og fluga sem erfitt er að losna við. Það er þó ekki þannig að hann haldi fyrir mér vöku, en hann kemur aftur og aftur og aftur alveg eins og fluga sem áttar sig ekki á að nefið á mér er ekki flugvöllur.

Það tekur langann tíma og mikinn aga að átta sig að flugan á í raun sama rétt og ég í tjaldinu þó að ég eigi það. Og þótt hún tímabundið fari í taugarnar á mér hef ég þó ekki rétt til að slá til hennar þó oft geri ég það. Kannski er þessi pistill minn svolítil sjálfsskoðun og upphaf nýrra tíma hjá mér þar sem ég einset mér að láta ekki innihaldslaust blaður þeirra sjálfstæðsmanna raska ró minni.Heldur samþykki að þeir megi eins og flugur flögra um og lenda á ímynduðum flugbrautum , og maður bægi þeim í burtu af og til. Vitandi  sólin komi upp að nýju og kaffið bíði heitt og ilmandi í bland við blómailminn utan við tjaldskörina

Eineltisstíllinn.

 

Hann var traustvekjandi og hlýr, Mats Josefsson sem leiðir leiðir nefnd um endurreisn fjármálakerfisisns í Kastljósi í gærkvöldi. Talaði mannamál sem allir skildu, og skilaboðin voru skýr. Bankastjórarnir hverjir sem þeir eru, geta ekki vikið sér undan ábyrgð á sínum gjörðum  eða aðgerðaleysi, og svo hitt sem virðist liggja í augum uppi , að komin sé tími til að eigendur bankanna taki ábyrgð á þeim, og fari að gæta hagsmuna sinna þar.  

Eitthvað virðast skiptar skoðanir á því hvort nauðsynlegt sé í árferði sem þessu að eigendurnir þ,e ríkið gæti hagsmuna sinna í bönkunum. Maður gat ekki betur skilið orð formanns nefndarinnar en að hann væri ánægður með þær breytingar nú ættu sér stað, að ríkið væri farið að gæta hagsmuna sinna í bankanum. En hann talaði varlega.

Geir H Haarde vissi alveg hvað hann var að gera þegar hann hóf umræður á Alþingi með fyrirspurn í eineltisstílnum um hvort verið gæti að ríkistjórnin ætlaði sér að gera einhverjar breytingar á bankaráðum sem nú sitja. Hann vissi svarið fyrirfram, að ekki væri hægt að útiloka slíkt. Einhvern veginn rennur manni nú í grun (svo maður leyfi sér að beita samsæriskenningunni á móti eineltisstílnum) að hann hafi áður vitað að formenn tveggja bankaráða myndu segja af sér í kjölfarið. Hann hafði nefnilega sem forsætisráðherra lofað þessum herramönnum að þeir gætu gert það sem þeir vildu og engin pólitísk afkipti yrðu af starfi bankaráðanna.

Mats Josefsson er ekki að koma að svona málum í fyrsta skipti, og hann virðist vita hvað hann syngur. Árangur hans sýnir það. Hann kallar eftir ábyrgð eigandanna og veit fullvel að eigendurnir eru ríkið, Hann veit að ríkið er eina aflið sem getur leyst þetta mál, og að nú verði það að koma að málum. Sú aðkoma verður alltaf pólitísk hvort sem manni líkar það betur eða verr. Jafn pólitísk og afsögn bankráðsformannana tvegga, sem báðir eru innvígðir og innmúraðir. Hefðu þeir ekki verið þar fyrst og fremst af pólitískum hvötum hefðu þeir ekki sagt af sér.

Það er ljóst að stjórnmálamenn verða að gæta sín þegar kemur að pólitískum afskiptum á bankakerfinu. Það vissu þeir þegar þeir á einni nóttu yfirtóku það og gerðust þar með eigendur að  því. Það er á ábyrgð eigendanna að bankakerfið virki. Hvernig menn ætla að komast hjá pólitískum áhrifum undir þeim formerkjum sem nú eru á ég erfitt með að sjá. Þeir sem undanfarin ár hafa farið með stjórn bankann gefa nú ekki tilefni til að það þurfi endilega að vera svo slæmt að hverfa aðeins til baka og endurskipuleggja bankanna þannig að þeir stæðu vörð um innstæður allra, en ekki bara sumra.