Vantar einbeitinguna?

 

Fyrir fáum vikum fóru varðhundar valdsins, Sjálfstæðismenn mikinn í að vara okkur við að hér mætti engu breyta, það mætti ekki kjósa, ekki skipta út ríkistjórn, nú þyrftu menn að halda einbeitingunni og hugsa um hag þjóðarinnnar fyrst og fremst. Ýmsar aðgerðir til varnar heimilunum og fyrirtækjunum væru í burðarliðnum sem nauðsynlegt væri að koma í framkvæmd. Allur okkar trúverðugleiki og framtíð  var undir því komin að vel til tækist hvað varðaði þessi verkefni.

Eitthvað virðast áherslunar og ástandið hafa breyst skyndilega, nú er ekki lengur svo mikilvægt að verkin tali. Nú standa þeir þeir upp hver um annan þveran í þinginu, og  gera sitt til að tefja þau frumvörp  sem ríkistjórnin leggur fram. Frumvörp sem þeir hafa sum hver verið  með í semja, í tíð fyrri ríkistjórnar. Einn liðu í því virðist vera að leggja fram nánast samhljóða frumvörp, sem svo líka verður að taka til afgreiðslu . Nú er nægur tími til þess.

Einhvern veginn hefur maður fengið óþægilega á tilfinningunna að það séu kannski ekki svo mikið hagsmunir þjóðarinnar sem þeir eru að hugsa um þegar þeir hver á eftir öðrum vaða nú í pontuna og sjá lítið nema svartnættið framundan nái hinar ýmsu tillögur stjórnarflokkana  fram að ganga.

Manni finnst eins og í mörgum málum sem þeir nú ræða helst undir liðnum fundarstjórn forseta snúist ekki mikið um þann alvarleika sem við er að etja. Heldur sé þetta meira tippatog sjálfumglaðra sjálfstæðismanna á leið í kosningar.

Þeirra áhersla er að þeir hafi fengið hugmyndir að flestum þeim lausnum sem fyrir liggja. Gleyma þó hversvegna þeir þurftu að fá hugmyndir sem slíkar. Að stefna eða stefnuleysi þeirra undanfarin átján ár sé ástæðan. Kenna öllum öðrum en sjálfum sér um hrunið eins og nú síðast mátti sjá í grein Björns Bjarnassonar í mbl. í gær þar sem aðalsökudólgurinn fyrir hruninu  er EES samningurinn sem hann þó samþykkti sjálfur.Kannski að næsta ástæða hrunsins verði útfærsla fisveiðilögsögunnar í 200 mílur, miðað við þá röksemdarfærslu sem Björn beitir nú.

Margir hafa kallað eftir því undanfarið að Sjálftæðismenn tækju upp ábyrga stjórnarandstöðu og létu nú í stutta stund hagsmuni þjóðarinnar ráð för. Geymdu kosningabaráttuna og þeirri aðferðafræði hræðsluáróðursins sem þeir virðast ætla að beita þar. Vera svolítið einbeittir í að vinna þjóð sinni gagn  í þeim hremmingum sem nú ganga yfir.

Galopinn stjórnsýsla

 

Það er óhætt að segja að Jóhönnu Sigurðardóttur hvefur heldur betur tekist að opna upp stjórnsýsluna og gera hlutina gegnsæja á undraskömmum tíma. Svo gegnsæja að þeim sem send eru trúnaðarbréf inn í stofnanir ríkisins vita ekki einu sinni af þeim  á undan óþolinmóðum stuttbuxnadrengjum í þinginu  sem vilja vita í hvað bréfinu stóð. Það er vel skiljanlegt að hún velji undir þessum kringumstæðum að senda trúnaðarbréf á heimilisfang viðkomandi.

Af því sem fram er komið, eftir fyrirspurn Birgis Ármannssonar virðist vera full ástæða til að taka aðeins til í sumum af þeim ráðuneytum þar sem sjálfstæðsimenn sitja í hnipri úti í hornum og  rífa upp póst sem er þeim ekki ætlaður að sinni. Sennilega verður næsta bréf alþjóðagjaldeyrisjóðsins einmitt um það. Auðvitað á Birgir Ármannsson að að gera grein fyrir því opinberlega hvernig hann hafi komist yfir vitneskju um trúnaðarbréf til forsætisráðherra þjóðarinnnar.

Nú eftir skýrslu hagfræðinganna Jóns Danielssonar og Gylfa Zoega er víst öllum orðið ljóst að stjórn Seðlabankans brást í viðbúnaði sínum gegn yfirvofandi vá. Það gerðu margir aðrir og flestir af þeim hafa axlað þá ábyrgð er þeim bar. En enn sitja þeir sem fastast Karíus og Bakkus í Svörtuloftum, og berja þar allt og brjóta að innan án skiljanlegs tilgangs.

Maður hefur gengið undir manns hönd í að koma þeim kumpánum í skilning um að nú væri snjallt að þeir létu að störfum. Að þeir þyrftu ekki lengur að fela sig í skottum bíla samstarfsfélaganna til að komast í vinnu sem enginn vill að þeir vinni. Þeir halda bara áfram að höggva.

Nú er ekki lengur tekist á meðal manna og flokka um hvort þeir þurfi að víkja, nú er tekist á um tæknileg atriði um hvernig hægt er að koma þeim þarna út úr húsi án þess að þeir beri þess merki um aldur og ævi. Það er verið að reyna að vinna málið mjúklega.

Þeim hlýtur nú brátt að fara að verða þetta ljóst félögunum að þarna fá þeir ekki að vera til frambúðar, og hætta er á að brátt sjái menn ástæðu til að nota borinn til að skola þeim þarna út. Og þá enda þeir sína ævi siglandi saman á fleka fyrir utan strendur landsins, Skyldi Karíus vilja vera einn með vini sínum á þeim fleka?

 

Að verja völdin

 

Ljóst er að seðalabankastjóri ætlar ekki að verða við tilmælum yfirmanns síns og segja af sér. Hann ætlar heldur ekki að verða við vilja meirihluta þjóðarinnar, sem vill að hann axli sinn hluta af ábyrgðinni. Hann ber fyrir sig stjórnsýslulög og að hann hafi ekkert brotið af sér sem geri það nauðsynlegt að hann segi af sér.

Hann setur hagsmuni sína og flokks þess er hann tilheyrir ofar þjóðarhagsmunum. Davíð veit það sjálfur eftir síðustu utanferð sína, að hans rödd virkar hjáróma þegar hann þarf að tala við starfsbræður sína erlendis. Þeir hlusta ekki lengur  á tvítekningar hans  um hluti sem hann virðist vita lítið um. Þeir bera ekki það traust til hans sem nauðsynlegt er til manns í hans stöðu.

Þjóðin ber ekki traust til hans, mannsins sem segist hafa varað við hruninu, en ekkert gert til að koma í veg fyrir það. Manns sem segist vita um orsakir hrunsins og hvernig best sé að leysa málið. Hann sagði okkur og heiminum öllum hvernig best væri að leysa málið í frægum Kastljósþætti, og tvítók þar margt. Ekkert af því sem hann sagði þar hefur reynst rétt. Heldur þveröfugt því miður.Og kreppan hefur dýpkað.

DO þykir að sér vegið þegar Jóhanna Sigurðardóttir beinir þeim tilmælum til hans að hann segi af sér stöðu sinni svo auðveldara verði að endurskipuleggja þá stofnun sem Davíð fer fyrir. Það gerir hún ekki af illmennsku, heldur er hún þar að vinna út frá þjóðarhagsmunum. Að hér og erlendis skapist á ný traust á Seðlabankanum.

Davíð Oddson veit það fullvel að hann situr ekki í þessu embætti sökum snilli sinnar í alþjóðlegum eða innlendum fjármálum. Hann situr þar af pólitískum ástæðum. Hann situr þar sem leiðtogi heimastjórnarmanna.

Davíð Oddson er einn þeirra manna sem í gegnum allt sitt líf hefur komist til valda, þar sem hann hefur þurft að ýta mörgum mætum manni til hliðar til að svala sínum pólitíska metnaði.

Hann fókuserar í svarbréfi sínu til forsætisráðherrans á hver hans markmið í lífinu eru og dregur fram að hann hafi aldrei hlaupið frá hálfunnu verki. Sumir og ég held nánast allir hefðu fyrst dregið fram hvað þjóðinni væri fyrir bestu og hvernig þeir gætu brugðist við til að svo mætti verða. En ekki Davíð Oddson, fyrir honum er þetta fyrst og fremst spurning um pólitísk völd. Völd sem eru varin af félögum hans í Sjálfstæðsiflokknum.

Nú hefur maður það helst á tilfinningunni  að Sjálfstæðisflokkurinn og Davíð Oddson hafi aðeins eitt markmið úr því þeir hafa ekki öll  völdin lengur, og það er að gera öllum lífið svo leitt sem þeir mögulega geta með þeim völdum sem þeir þó hafa. Fyrir þá skipti það meira máli að viðhalda orðstír manns sem með gjörðum sínum og stefnu kom þjóðarbúinu lóðrétt á hausinn, en að vinna úr þeim málum sem fyrir liggja. Fyrir þá skiptir meira máli að þeir hafi völdin, en hvernig er farið með þau.

 

Að sjá ekki sólina fyrir sjálfum sér

 

Ég veit ekki alveg hvað maður á að halda, nú eða segja. Maður hafði einhvern veginn í sínum villtustu draumum vonast til að menn færu nú að ná áttum og sætta sig við þá stöðu sem nú er uppi.  Reyna að gera það besta mögulega úr stöðunni, og halda áfram fram á veginn. Átta sig á að til þess að ná tökum á stöðunni er breytinga þörf.

Nú hafa um það bil þrettán þúsund íslendingar tekið því af æðruleysi að vera sagt upp störfum, áttað sig á að til að vinna úr stöðunni er svarið ekki að dvelja í heimi neikvæðninar og óttanas við breytingar. Heldur horfa fram á veginn í leit að nýjum tækifærum sem breytingarnar hafa í för með sér.

Það þýðir lítið og er hreint ekki líklegt til árangurs sú aðferðafræði sem sjálftæðismenn hafa valið sér í þinginu þessa dagana. Að setja sig í stellingar fórnarlambsins í málinu, og standa á móti hverri þeirri breytingu sem þar eru lagðar til. Og kannast ekki einu sinni við að það eru aðeins tvær vikur síðan að þeir þóttust vera meira en til í þær breytingar sem nú eru ræddar.

Öllum hefur verið ljóst og það í talsverðan tíma að til að endurvinna traust á stjórn peningamálastefnunnar þyrfti að skipta um stjórn Seðlabankans, það hefur mönnum verið ljóst hérlendis og erlendis. Það er ekki eins og hér sé um einhverjar persónulegar aðfarir að ræða gegn stjórnendum Seðlabankans, heldur mun frekar að komið hefur í ljós að þeir er þar sitja eru ekki réttu mennirnir til að stjórna bankanum í þeirri stöðu sem nú er. Þeir njóta ekki þess trausts sem þarf.

Sá málatilbúnaður sem sjálfstæðismenn hafa nú í þinginu breytir engu um það traust sem til Seðlabankans er borið. Það er eins og það sé fyrst nú sem renni upp fyrir þeim ljós að hér sé skollinn á kreppa. Þeirra kreppa felst í því að fólkið kallar á breytingar.Ein þeirra breytinga er að hreyft verði við einum þeirra. Manni sem í  þeirra huga er hafin yfir gagnrýni, jafnvel þó hún sé á rökum reist. Þeir eru í sálarkreppu hins hrokafulla, sem sér ekki sólina fyrir sjáfum sér. Það getur varla verið góð staða.

 

    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kurteisin kostar ekkert

 

Kurteisi er eitt af því sem ekkert kostar. Bara það að vera kurteis eykur oft traust manna á meðal. Það lærði ég nú við eldhúsborðið hjá ömmu minni.

Ég veit ekki af hverju ég fór að velta því fyrir mér hvað ég lærði við eldhúsborðið hjá ömmu minni, þegar nú í kvöld bárust af því fréttir að seðlabankastjórar sem einskis trausts njóta telja sig svo vel yfir aðra hafna að þeir þurfi ekki að svara bréfum um aðkallandi mál frá forsætisráðherra þjóðar sinnar. Þess aðila er fer með æðsta vald málefnum stofnunnar sem þeim hefur verið treyst til að stjórna og klúðrað því svo rækilega að hlegið er af þeim í öllum bankaheiminum. Kannski þeir meti sig og sína stöðu ofar þjóðarhagsmunum.

Einhvern veginn hef ég á tilfinningunni að það, að þeir svari ekki slíkum bónum eða bréfum, sýni kannski meira en þeir í raun ætluðu sér. Nú hafa þeir sýnt þann hroka sem þeir bera fyrir því stjórnkerfis sem þó valdi þá til starfa. Þeir senda í raun þjóðinni puttann, eins og verstu götustrákar, og reikna með að þjóðin fyrirgefi þeim því þeir þurfi að ræða saman um viðbrögðin.

Nei hefði eitthvað verið spunnið í einhvern af þeim hefði sá hinn sami séð sóma sinn í því að svara því bréfi sem til þeirra var sent, með því annað hvort að biðja um frest, eða hafna bón forætisráðherrans. Nú er sá frestur liðinn sem þeim var gefinn til að eiga viðræður um hugsanleg starfslok, og því enginn ástæða fyrir ríkisvaldið til að ganga til einhverra samninga um stafslokasamninga þeirra. Þar eiga bara að gilda þau ákvæði sem er að finna um starfslok vegna skipulagsbreytinga.

Í þessu tilfelli hefði kurteisin ekki skaðað, það held ég að ömmur þeirra allra hefðu getað verið sammála um.

Hlýir vindsveipir

 

Mitt í kuldakasti Þorrans finnur maður  fyrir hlýjum vindsveip annað slagið. Undanfarna daga eftir stjórnarkiptin hafa þessir vindsveipir komið úr mörgum áttum án þess þó að feykja manni um koll. Þeir hafa yljað manni stutta stund í einu og verið eins og fyrirboði þess er koma skal. Maður fær á tilfinninguna að sumarið muni koma þrátt fyrir allt.

Einn þessara vindsveipa er hinn nýi menntamálaráðherra sem virðist hreint ekki vera haldinn neinni ákvörðunarfælni, og hræðist  ekki að ráðast á veggina þar sem þeir eru hæstir eða breiðastir. Hún óttast ekki digurbarkalegt öskur ljónsins. Hún hefur áttað sig á að hún treystir sér ekki til að vinna með stjórn Lánasjóðs íslenskra námsmanna, að þeim breytingum sem henni finnst hún þurfa að gera, svo hún ákvað að skipta þar út. Finna einhverja þá sem bæði hefðu skilning á högum námsmanna og skuldum þóðarbúsins. Það virkar skynsamlegt.

Það var hreinlega frískandi að sjá ráðherrann í tíufréttum sjónvarps í gær, og sjá og heyra á hvern hátt hún hafði á skömmum tíma náð að setja sig inn í hin ýmsu mál er tengdust óperuhúsinu tilvonandi, hún gerði sér grein fyrir að þar var ein mannaflsfrekasta framkvæmdin, og að henni þyrfti að ýta úr vör á ný svo fljótt sem auðið yrði. Reiknaði með að þar gæti hún gefið einhver svör upp úr helginni. Fannst eins og fleirum fáránlegt að stöðva þá framkvæmd sem nú er um það bil hálfnuð. Hitt yrði dýrara að fresta henni til lengri tíma.

Eitt er það sameiginlegt með þeim vindsveipum sem nú fara  yfir, þeir láta lítið yfir sér og eru ekki að trana sér fram með látum reynandi að feykja einhverju um koll sem þeir ráða ekki við , heldur svífa áfram jafnt og þétt. Þeir munu ekki láta stöðva sig sökum þess að þeir halda að þeir séu sterkari en þeir eru, þeir beita skynseminni við að ná sýnu fram

Þetta er ekkert persónulegt

 

Þetta er náttúrulega alveg óþolandi að menn skuli leyfa sér, í kjölfar stjórnarskipta að láta sér detta í hug að skipta út þingforsetanum líka. Fyrrum forsætisráðherra sér þetta sem aðför að Sturla Böðvarsyni, sem allir eru sammála um að sé heiðursmaður. Sakar Samfylkinguna um valdagræðgi.

Nú veit ég ekki hvort ég hafi misskilið eitthvað, en það hlýtur þó að vera þegar maður les viðtalið við Geir H Haarde í Mbl nú í morgun. Ég hélt að forseti þingsins væri venjulega valinn úr hópi þeirra sem með meirihlutann á þingi fara hverju sinni. Það væri gert til aðauðvelda alla málmeðferð í þinginu. Hingað til hafa þeir sem í minnihluta verið þessu sammála, og ekki talið að um persónulega aðför gegn einum eða neinum að ræða. Þetta fyrirkomulag væri einfaldlega skynsamlegt. Það hélt ég líka.

Forseti þings getur hverju sinni ráðið talsverðu um hvað mál það eru sem tekinn eru til umfjöllunar, eins og til að mynda glöggt mátti sjá nú við upphaf  vorþings. Þá var til að mynda valið, í stað þess að ræða þau vandamál sem við blöstu að ræða frekar hvort selja ætti bjór og léttvín í kjörbúðum. Það sýndi kannski ágætlega áherslur sjálfstæðismanna um hvar vandamálin lægju, en var hreint ekki í takt við það ástand sem þá ríkti. Í beinu framhaldi af þeirri forgangsröðun sem þá beitt  var yrði maður ekki hissa að næst myndu þeir taka fyrir mál eins og stærð saumnála í hannyrðaverslunum nú þegar þeir eru komnir í stjórnarandstöðu, og réðu ennþá hver forseti þingsins væri.

Nei það er nefnilega mikilvægt að forseti þingsins sé valin af þeim sem með meirihlutann fara hverju sinni. Það er forseti þingsins sem hefur úrslitáhrif á hvað mál eru tekinn fyrir hverju sinni. Það er hann sem stjórnar störfum þingsins. Það er því hvorki ómerkileg aðför að Sturlu Böðvarssyni , eða taumlaus valdagræðgi sem því ræður að skipt sé um forseta þingsins eins og GHH vill meina, heldur er það bara skynsamlegt fyrir sitjandi stjórnvöld við að aðstæður sem þessar, þegar koma þarf mörgum erfiðum málum í gegnum þingið á skömmum tíma. Þetta er ekkert persónulegt.

Hver pissar hæst upp á vegginn?

 

Nú eru þingmenn að komast í góðan ham, og hin nýji stjórnarandstöðuflokkur þeirra sjálfstæðismanna reynir að fóta sig í nýju hlutverki eftir maður veit ekki hvað mörg ár.

Einhvern veginn finnst manni eins og þeir séu nú komnir í einhverja pissukeppni eins og strákar í kringum fimm ára aldurinn stunda af miklu kappi, þar sem sá sigrar er pissar hæst upp á vegginn.

Ljóst er að mörg þau frumvörp þau sem þeir leggja nú fram eru í öllum meginatriðum þau sömu eða svipuð þeim er hin nýja ríkistjórn hyggst leggja fram, sem þó munu ganga örlítið lengra hvað varðar hagsmuni fjölskyldna í landinu ef marka má orð forsætisráðherrans nú í kvöld í Kastljósi.

Sú staða sem nú er kominn upp í þinginu kallar ekki á pissukeppni af þessari sort sem sjálftæðismenn eru nú að leggja upp með, að þeir komi í hvert skipti með samhljóða eða svipað frumvarp og ríkisstjórnin.Vitað er að mörg þeirra frumvarpa sem nú koma til með að líta dagsins ljós byggja á vinnu fyrri ríkistjórnar, en ef til vill útfærð eilítið í ljósi áherslubreytinga. Nú er ekki tími til að finna upp hjólið.  Til slíkra æfinga sem nú virðast vera í uppsiglingu  er því miður ekki tími núna.

Vilji þeir Sjálfstæðismenn láta taka sig alvarlega væri þeim nær að taka umræðu um þau lagafrumvörp sem nauðsynlegt er að nái fram að ganga, í stað þess að beita málfundaræfingum Heimdallar inni á þingi. Að átta sig á að slikar æfingar kosta bæði tíma og peninga, sem af hvorugu er nóg til núna eins og þeir sjálfstæðismenn ættu allra manna best að vita. Nú þurfa þeir að halla sér aftur í stólnum og vera pollrólegir, en umfram allt málefnalegir. Það virðast þeir ekki geta.

Nú þarf að spá í spilin.

 

Þetta er búinn að vera viðburðarrík helgi og ekki laust við að manni hafi létt , nú þegar ljóst er að ný ríkistjórn hefur hér tekið við. Fyrsti kvenforsætisráðherran hefur tekið völdin, og gefið það út að í sinni ríkistjórn verði ekki liðið neitt hangs, eins og í fyrri ríkistjórn. Að tillögurnar sem til umræðu verða, skuli afgreiddar en ekki settar í salt þar til menn nenni að kíkja á þær.

Aðvitað mátti reikna með, og raunar eðlilegt að margt af þeim málum sem þessi ríkisstjórn vinni að séu nánast sömu eða keimlikar þeim er fyrri ríkisstjórn vann með. Enda vandamálið ennþá það sama. Það hefur ekki horfið eins og Geir H Haarde lét liggja að í peppræðu sinni með vonsviknum Sjálfstæðsimönnum fyrir helgi.

Það sem gerir mann vongóðan nú þegar þessi ríkisstjórn tekur við, er að þessi stjórn nýtur þrátt fyrir minnihluta á þingi, stuðnings meðal þjóðarinnar. Og nú reynir á alþingismenn allra flokka hvort þeir sú þeirrar ábyrgðar verðugir sem þeir voru kosnir til.Að geta rætt málin og náð niðurstöðum sem eru þjóðinni í hag. Til þess eru þeir kjörnir.

Framundan eru áttatíu dagar, sem geta skipt þjóðina öllu máli að vel til takist. Það þarf að snúa hjólum atvinnulífsins í gang, að tryggja hag heimilianna , og það sem kannski er mest um vert að ná sátt á flokkanna á Alþingi að þetta séu þeir hlutir sem vinna þarf  þar innandyra á meðan þingið stendur. Prófkjörsslagurinn og vinsældarkosningar verða að bíða síns tíma.

Nú þurfa menn að kalla alla að borðinu sem geta orðið til með að leysa þau, hér má ekkert til spara svo árangurinn verði viðunandi.Búa til stórt og mikið hringborð þar sem hugmyndir allra verði viðraðar hvað varðar komandi framhald eftir kosningar. Byrja strax að spá í spilin.

Nú er tækifærið til að styrkja þingið.

 

Vinur minn einn fær alltaf verk í vinstra hnéð, þegar að hann veit af framsóknarmönnum sem virðast vera að villast af leið. Einu sinni var þetta svo slæmt að það leiddi yfir í það hægra, sem endaði á að hann var keyrður um bæinn í hjólastól í rúmlega mánaðartíma. Það var þegar Halldór ákvað að fara í stríð í Írak.

Þessi vinur minn hringdi í mig í morgun og var frekar áhyggjufullur, fannst menn vera að taka svolítið skakka beygju í þessum stjórnarmyndunarviðræðum, jafnframt sem hann bætti við að nú væri hann kominn með í vinstra hnéð.Ég sannfærðist með það sama, enda taldi ég það hollast til að fyrirbyggja að næsti mánuður færi í að keyra vininn í hjólastól út um allar trissur.

Nú veit maður svo sem ekkert hvað það er sem menn virðast vera ósammála um en ljóst virðist vera að framsókn virðist enn ekki hafa breyst svo mikið. Það virðist til að mynda vera ljóst að allir flokkarni hafa sama markmið, en mismunandi áherslur að leiðunum. En þeir vita þó af hverjum öðrum.

Nú þegar mikið er rætt um að efla og styrkja virðingu þingsins þá á Framsóknarflokkurinn sem andlit nýrra tíma mun frekar að láta einmitt á slíkan ágreining reyna í þinginu. Kynna sínar hugmyndir þar og fá þingið á sitt band. Leyfa sér að líta svo á að vegvísirinn sé lagður, en það sé þingsins að útfæra leiðinnar nákvæmlega.Að styrkja hlutverk þingsins í einmitt málum sem þessum. Það sé ekki hlutverk stjórnmálflokks sem verja vilji aðra flokka vantrausti , að þvinga yfir þá sínar aðferðir.

Nú er tækifærið fyrir Framsókn hvort þeir séu það nýja andlit sem þeir vilja vera láta eða hvort virkilega sé allt við það sama. Svo virðist því miður vera þessa stundina.

Stjórn mynduð í dag eða á morgun