Hér er bara allt í fína lagi, eins og árið 2006

 

Ja, Það er greinilegt að þetta eru erfiðir dagar núna fyrir forsætisráðherrann fyrrverandi sem fyrir nokkrum dögum síðan sagði að hér mætti alls ekki kjósa, og hvað þá skipta um ríkisstjórn svo slæmt væri ástandið. Nú í dag er hér bara allt í fína lagi ef marka má ræðu hans á hópeflinámskeiði þeirra sjálfstæðismanna. Við förum bara aftur til ársins 2006, segir hann vitandi það að þeir sem námskeiðinu sátu hafa hvort eð er ekkert skammtímaminni, og þeir þeirra sem hafa, lofuðu að segja ekki frá því hvernig hér var umhorfs það ár. En bresti mig ekki minni þá voru nú töluvert aðrar aðstæður hér uppi þá. Rifji hver upp fyrir sig.

Þessi skilnaður virðist ætla að verða Geir svolítið erfiður, enda fékk hann í stutta stund að starfa með flottustu stelpunni á ballinu, sem nú vill ekkert með hann lengur hafa. Ekki vegna þess að hún hafi eitthvað sérstaklega breytt um stefnu, heldur vegna þess að hún hafði séð að hann gerði ekki það sem hann sagðist ætla að gera.Og reyndi hann eitthvað að gera af sjálfsdáðum var það stoppað af besta vinininum í Svörtuloftum.

Kannski er kominn tími til að Haade hætti að haardera ein og unglingarnir segja, vakni upp og sjái hlutina í réttu ljósi. Hugsi aftur til ársins 2006 og íhugi til að mynda atvinnuleysistölur þess árs. Voru menn ekki einmitt þá að láta sér detta í hug að byggja hér hátæknisjúkrahús og óperuhallir. Því miður skil ég ekki frekar en nokkur annar sæmilega skynsamur maður hvernig honum dettur í hug að líkja þessu tvennu saman. Kannski er það einmitt þessi skilningur hans á umhverfi sínu að flottasta stelpan á ballinu nennti ekki að hanga með honum lengur.

Geir óttast sundrung og misklíð

Leðjuslagur

 

Þeir eru að setja sig í stellingar blessaðir Sjálfstæðsmenninnir. Búa sig nú undir prófkjörsbaráttuna, glaðir og beittir þrátt fyrir að hafa misst taktinn við raunveruleikann.

Sumir iðrast, en sjá sína sæng útbreidda þrátt fyrir það og hafa lagt upp hvernig þeir muni haga sinni baráttu. Spjallaði við ágætan vin minn í dag sem ætlar sér stóra hluti á þessum vettvangi og ekki leist mér nú á planið.

Smá iðrun, hræðsluáróður gagnvart vinstri mönnum um að hér fari nú allt á hliðina komist vinstri öflin sem ekkert kunna að fara með peninga að fara til valda, og það sem virkar best í þeirra huga hellingur af leðjuslag. Því það kunna þeir, kunni þeir eitthvað.

Benti honum á  í allri vinsemd að einhvern veginn litist mér ekki á uppleggið. Fannst þetta ágætt með iðrunina sem mér þótti þó mega vera stærri hluti en hann fyrirhugaði, Hræðsluáróðurshugmyndina var ég ekki að kaupa í ljósi reynslunnar, og benti honum á leðjuslagur yrði honum síst til framdráttar, því kökunum yrði örugglega kastað til baka. Málefnin væru bestu meðulin ef menn ætluðu  sér eitthvað á þessu sviði . Sandkassaleikurinn með drullukökum og gráti væri liðinn tíð.

Auðvitað áttaði hann sig á því að það væri best að hafa einhver málefni til að berjast fyrir en kom svo sem ekki auga á þau svipinn.

Frelsi einstaklingsins virkaði til að mynda ekki sannfærandi frá frambjóðenda Sjálfstæðisflokksins, nú þegar einkavæðingarstefna þess flokks hefði bundið slíkar álögur íbúa þessa lands að hér getur enginn notið þess frelsis næstu árin sökum þess skuldaklafa sem sú stefna hefur kallað yfir þjóðina .

Ekki væri lengur hægt að notast við frasa eins og að sem flestar eigur og rekstur ríkisins væri betur kominn í höndunum á einstaklingu. Það hefðu dæminn sannað.

Öll fyrri stefna flokksins hvað varðr efnahags og skattamál væru úr sögunni, sökum mistaka flokksins í þeim efnum.

Ekki væri lengur mikið að marka þá fjölskyldustefnu sem flokkurinn hafði samþykkt á síðasta landsfundi.

Um samgöngu og skipulagsmál yrðu sennilega lítið rædd í komandi kosningum

Ekki kæmi það nú til með að virka sannfærandi fyrir frambjóðanda Sjálfstæðisflokksins að fara að tala um að nauðsynlegt væri nú að draga úr hömlum á innflutningi, nú eða frelsi til að selja bjór í búðum .

Nei, þegar hann hafði talið upp allt þetta varð ljóst að sennilega væri þetta ekki tími fyrir málefnin hjá þeim flokki nú yrði að nota aðferðir sem venjulegum mönnum hugnast ekki svo sem  leðjuslag og hræðsluáróður. Það virðist ljóst að  iðrunin er bara til málamynda.

Hvar er kjarkurinn?

 

Ég hef verið að velta því fyrir mér hvernig sumir þingmenn hafa talað undanfarið um það sem framundan er og virðast ekki  lifa sig neitt sérstaklega inn í það þegar þeir segja að erfiðleikar séu framundan og ljóst sé að fjöldi fjölskyldna kemur til með að standa frammi fyrir miklum vanda. Talað um þetta eins og þetta væri bara hvert annað vandamál, eða verkefni sem þyrfti að taka á.

Horfði á Bjarna Ben hjá Ingva Hrafni tala á þessum nótum og sagði að við hefðum áður gengið í gegnum svipaðan vanda og nú væri það samstaðan sem gilti. Áttaði mig þó að kannski væri hann ekkert endilega maðurinn sem best gæti sett sig í spor hins venjulega manns sem misst hefði vinnuna og sæi nú fram á húsið gæti farið líka.

Hugsaði af hverju hann og flokkur hans hefðu ekki getað sætt sig við að Jóhanna Sigurðardóttir sem þó greinilega hafur sett sig inn í þau vandamál sem við er að etja,  gæti ekki orðið forsætisráðherra. Var það vegna þess að þeir vissu að um leið og einhver sem hefði skilning á vandamálinu út frá tilfinningum og reisn einstaklengsins yrði sennilega tekið öðruvísi á því. Að ekki yrði sparað þar sem það yrði auðveldast, heldur frekar þar sem það yrði skynsamlegast. Að ekki yrði ráðist á sjúka og aldraða eins og svo alltof oft hefur orðið raunin þegar menn hafa frekar horft á hagvæmni og arðsemi.

Kannski er vandamál þeirra manna er tala um ástandið eins og hér sé eingöngu um verkefni að ræða að þeir hafi of lengi lifað í vernduðum heimi einstaklingshyggjunar og hafa ekki skilning á í hverju vandi samfélagsins er fólginn. Telja að allt sé hægt að mæla út frá hagvexti, án tillits til þeirra er minna mega sín.

Samfélag okkar er flókið, og saman höfum við byggt hér upp vel virkt velferðarkerfi á undanförnum áratugum. Velferðarkerfi sem við erum ekki tilbúinn til að gefa eftir fyrirhafanarlaust. Flest erum við sem betur fer því marki brennd að þrátt fyrir erfiðleika hjá sjálfum okkur tökum við samt þátt í vandamálum samferðamanna okkar sem verr er fyrir statt.

Velferðarkerfi það sem við höfum byggt hér upp byggir á því. Það erum við notendurnir og greiðendur kerfisins sem gerum kröfurnar um að öllum sé gert að lifa sínu lífi þannig að menn haldi reisn sinni og heilsu. Sé það vandamál gagnvart þeim samningum sem þegar hafa verið gerðir við alþjóðagjaldeyrisjóðinn verður að semja upp á nýtt. Þó hefur maður ekki á tilfinningunni að það sé málið.

Líti maður á þær tillögur sem fram hafa komið, er ótrúleg áhersla lögð á sparnað á þessum sviðum en minna gert að því að koma með tillögur til sparnaðar þar sem það virðist liggja vel við, svo sem með því að endurskoða alla þáttöku okkar í erlendu samstarfi tímabundið, og dreifa byrðunum víðar til að mynda með álagningu hátekjuskatts. Bílakostnaður ráðuneyta og aksturspeningar teknir til endurkoðunar, ógreidd yfirvinna hverskonar tekinn af tímabundið og þak sett  á þá yfirvinnu sem greidd er. Styrkur til einkarekinna menntastofnanna endurskoðaður og sumar þeirra jafnvel sameinaðar svo draga megi úr rekstrarkostnaði þeirra og samnýta það sem unnt er.

Nei það eru margar aðrar leiðir en að ráðast á þá sem minnst mega sín, en eins og Bjarni sagði í viðtalinu þá þarf kjark til að taka óvinsælar ákvarðanir, og þann kjark virðast Sjálfstæðismenn ekki hafa þegar einkavinirnir eiga í hlut.

 

 

Það þarf að setja þá í megrun!

 

Við tölum þessa dagana mikið um nýtt Ísland á meðan bæði ég og aðrir hér í bloggheimum gerum okkur sek um að horfa í baksýnisspegilinn, og náum ekki að fókusera á framtíðina, enda varla hægt þar sem vegvísana vantar á flest gatnamót.

Það virðist ljóst að stöðugt draga menn fleiri og fleiri kanínur upp úr hattinum hvað varðar spillingu bæði í bankakerfi og stjórnsýslu.Alltaf sömu nöfnin og sami flokkur sem þar kemur upp. Í raun virðist það sem það gæti orðið erfiðleikum háð að breyta hér nokkru í stjórnsýslunni eftir samfellda stjórnarsetu eins flokks í átján ár og spurning hvort ekki væri rétt, áður en áfram er haldið að kíkja á  þá þætti er til dæmis lúta að ráðningu æðstu ráðamanna stofnanna til rækilegrar endurskoðunar.

Það virðist til að mynda ljóst að erfitt verður fyrir Steingrím J Sigfússon að taka við embætti fjármálaráðherra um leið og hann situr uppi með ráðuneytistjóra sem áður var formaður til að mynda einkavæðingarnefndar Sjálfstæðisráðherranna, sem sinn helsta ráðgjafa við stjórn þessa ráðuneytis.Þar verður erfitt að mynda traust.

Einhvern veginn virðist embættismannakerfi okkar þannig upp byggt að það verndar æðstu embættismennina út yfir gröf og dauða, sem í raun gerir það þyngra í vöfum en eðlilegt getur talist þegar kemur að valdaskiptum eins og núna virðast vera óumflýjanleg.

Það er spurning hvort ekki verði með lagasetningu að breyta þeim kjörum sem þessir höfðingjar eru ráðnir inn á, þannig að auðvelt og kostnaðarlítið verði fyrir viðkomandi stjórnvöld á hverjum tíma að færa þá til í starfi svo ekki sé hægt að efast um að það er stefna viðkomandi ráðherra hverju sinni sem nær fram að ganga , og að ráðherrar sitji ekki uppi með æðstu embættismenn sem þeir svo ekki geta treyst.

Til þess að unnt verði að gera hér breytingar virðist ein aðgerðin greinilega vera að losa þurfi um í embættismanna kerfinu og klíkunum sem þar hafa myndast, taka upp eitthvað það kerfi sem kemur í veg fyrir að þar innandyra sitji nátttröll sem öllum breytingum er til trafala vegna kostnaðar við slíkar breytingar. Embættismenn mega ekki verða hér einhver sérvarin hópur af risaeðlum sem enginn getur fært úr stað sökum kostnaðar við slíkar breytingar. Það þarf að setja þá í megrun.

 

Ja nú vandast málið.

 

Ja, nú fer leikurinn greinilega að æsast. Greinilegt er að núverandi bæjarstjóri okkar hér í Reykjanesbæ, telur tíma til kominn að halda á braut og hefur nú fundið nýjan vettvang að herja á. Nú er það sjálfur Sjálftæðisflokkurinn og Suðurlandið allt  þar sem hann hyggst nú boða frjálshyggju og einkavinavæðingarstefnu sína, sem flestir höfðu nú talið liðna undir lok, og nú við boðaða brottför sína hefur skilið eftir sviðna jörð í Reykjanesbæ.

En það verður spennandi að fylgjast með þeirri atburðarrás sem nú fer í gang.

Skyldi Árni Matt flytja lögheimili sitt eina ferðina enn,  taka slaginn við hina Árnanna eða jafnvel hætta í pólitík? Það verður spennandi að sjá hvar í hópinn fyrrverandi aðstoðarmaður ráðherrans og formaður Bæjarráðs Reykjanesbæjar Böðvar Jónsson  skipar sér? Að baki ráðherranum sem svo vel hefur reynst honum og heimilaði einkavæðingu á Hitaveitu Suðurnesja sem Sigússson hefur svo fylgt eftir með fáheyrðum árangri, eða að baki bæjarstjóranum  sem hann hefur varið svo vel undanfarið?

Það verður líka spennandi að sjá hvernig þeir frændur Árnarnir tveir ætla skipta með sér kjördæminu, hefðu þeir nú hugsað sér að Kjartan Ólafsson þingmaður sem er með Einar Bárðarsson verkefnastjóra Árna Sigússonar sem aðstoðarmann dytti út  svo hægt yrði að koma að konu í það sæti, og hver ætti það svo að verða? Björk Guðjónsdóttir forseti bæjarstjórnar þeirrar er Sigfússon fer fyrir eða hvort þeir styðji þar einhvern annan óþekktan?

Einhvern veginn finnst manni að þegar maður hefur farið yfir þetta á .þennan hátt að hér sé um svo þrönga klíku að ræða að mörg sjónarmið komi ekki til með að rýmast í þessum hóp manna og kvenna sem öll eru svo tengd að með ólíkindum er. Stóra spurningin er náttúrulega verður ekki allt stjórnkerfi Reykjanesbæjar óvirkt á meðan menn eru að dunda sér í prófskjörsbaráttunni á Suðurlandi?

Það væri freistandi!!

 

Það væri freistandi að eyða þessu bloggi í að halda áfram að ræða viðbrögð Sjálfstæðismanna við endalokum ríkistjórnarinnar í gær, en ég held að það þjóni ekki tilgangi. Þeir hafa ákveðið að ekkert af því sem hér hefur yfir landið dunið sé þeim að kenna, að þeir einir flokka séu hvítþvegnir. Þannig var  samþykkt að bregðast við slíkri stöðu  á landsfundi hver svo sem raunveruleikinn yrði þegar slík staða sem nú er kæmi upp.

En það það væri gaman að eyða þessu bloggi í að velta því nú fyrir sér sárindalaust hversvegna þeir sjálfstæðismenn völdu að fresta landsfundinum. Hvað mörg þau mál voru sem gerðu það að verkum að ekki var hægt að halda þann fund á fyrirfram ákveðnum tíma?

Ljóst var og er að myndast höfðu fylkingar manna sem ekki voru ánægðir með störf þeirrar forystu sem nú er, og höfðu á Facbook síðum og í flokksfélögum sameinast um að forystunni yrði komið frá. Þetta mátti meðal annars sjá á vef Vikurfrétta í Reykjanesbæ í síðustu viku þar sem kynnt var undir að ný forysta yrði valin á næsta landsfundi, og að sögn eins byltingarsinnanas höfðu  átta af þrettán formönnum félaga í höfuðborginni samþykkt að taka þátt í þeirri aðför að formanninum. Gæti þetta verið ein ástæða þess að landsfundi var frestað?

Getur það verið að mönnum hafi verið orðið það ljóst að til klofnings flokksins gæti komið ef tekinn yrði umræða um Evrópumálin, sem þó var forsenda þess að landsfundinum hafði áður  verið flýtt.

Getur það verið að stóra ástæðan fyrir frestun landsfundar hafi verið að flokkurinn var ekki tilbúinn til að koma saman og horfast í augu við hvað raunveruleikann sem einkavina og einkavæðingarstefna flokksins hafði leitt yfir þjóðina. Að forystan hafi ekki verið tilbúinn til að standa á sviðinu í Laugardalshöll með allt niðrum sig og viðurkenna fyrir flokksmönnum sínum að þeir hefðu gert svo rækilega í buxurnar að ekki væri hægt að þrífa það upp eftir sig?

Getur það verið að flokkurinn hafi ekki getað tekist á við þá staðreynd að sú forysta sem félagarnir töldu sig hafa valið réði engu um stefnu flokksins.Að það væri þrátt fyrir allt ekkert breytt og ennþá réði sú náhirð sem safnast hefur saman í kringum landsföðurinn í Svörtuloftum.

Og svo tala menn um að ósamvinnuþýtt lið úr öðrum flokkum hafi stuðlað að falli ríkistjórnar Geirs Hilmars Haarde.

 

Og þeir væla sem aldrei fyrr.

 

Geir H Haarde, eins og margir í framvarðasveit Sjálftæðisflokksins hafa í dag opinberað skilning sinn á því flokkakerfi sem hefur verið undirstaða stjórnmálanna frá upphafi lýðveldisins. Eftir þær opinberanir skilur maður margt betur, og hversvegna er svo komið fyrir þjóðinni sem nú er.

Þeir vaða nú fram þingmenn Sjálfstæðismanna og hreyta fúkyrðum í fyrrum félaga, um leið og þeir segja að þau slit stjórnarsamstarfsins sem nú er raunin sé ekki þeim að kenna.Ástæðan sé sundurlyndi Samfylkingarmanna sem þeir segja vera  flokk í tætlum. Því miður fyrir þá hefur sá flokkur aldrei staðið styrkari eða sameinaðri en einmitt núna.

Samfylkingin er nefnilega flokkur þeirrar gerðar að þar eru það félagarnir í flokknum sem hafa allt um stefnu flokksins að segja. Og finnist þeim forystan vera að villast af leið hrópa þeir þar til skilaboðin komast til skila. Og þurfa ekki einu sinni að hafa áhyggjur af að það komi niður á þeim síðar.

Skilningur forystu þeirra Sjálfstæðismanna á tilgangi stjórnmálaflokka virðist þó vera eftir því sem fram hefur komið í dag að félagarnir kjósi sér forystu sem eftir það er einráð um hver sé stefna flokksins hinum ýmsu málum, og ályktanir flokksdeildanna jafngildi uppreisn sé hún ekki í anda viðkomandi formanns hverju sinni. Það kalla þeir lýðræði.

Hinsvegar er það spurning og kannski áhyggjuefni fyrir þá smörklípukóngana hvort verið geti að það sem sameinar aðra flokka skuli nú þegar dregur landsfundi þeirra gæti skapað sundrungu í þeirra hópi. Mál og skoðanafrelsi þar innan dyra er nefnilega eitthvað sem þeir hafa ekki kynnst hingað til.

Að nú skuli geta verið hætta á að einhverjir þeir sem ekki eru sömu skoðunar og sú elíta sömuskoðunarmanna sem hingað til hefur stýrt flokknum geti átt von á að þar innandyra komi til með að heyra raddir sem mæli þeim í mót. Að almennir flokksmenn í Sjálfstæðisflokknum líti til annara flokka og sjái hvernig lýðræðisleg umræða fer fram á þeim bæjum. Hætt er nú við að það reynist þeim heimastjórnarmönnum erfitt.

Nei, ég held að það væri þeim hollara að drífa sig úr hlutverki fórnarlambsins og líta í eigin barm. Hætta þessu væli um sundrungu annara flokka og athuga hvort sumt af því væli sem þeir hafa látið út úr sér í dag eigi kannski ekki einmitt svolítið við þá sjálfa. Að þeir komist úr þeim sporum að vera svo miskilið foringja hollir, að þeir á einhverjum tímapunkti nái þeim þroska að þora að segja skoðun sína í stað þess að segja stöðugt það sem þeir haldi að þeir eigi að segja til að ná frama í þeim flokki. Þá fyrst verður Sjálfstæðisflokkurinn á ný sá flokkur sem fólkið getur horft til sem hugsanlegs valkosts þegar kemur að stjórn landsins. Á meðan þeir einangra sig í eigin heimi, án tillits til þess raunveruleika sem við blasir geta þeir ekki vænst þess að á þá verði hlustað.

Nú er það þeirra að sýna ábyrgð.

 

Björgvin G.Sigurðsson var hetja dagsins. Hann hjó á hnút sem sem stöðugt strekkstist, og hefði í öllum sæmilega siðuðum þjóðfélögum löngu verið leystur. Hann hafði svo sem mörgum sinnum áður bent á að þessi hnútur væri stöðugt að strekkjast að hálsi þeirra er með völdin færu, og á sinn hátt voru ábyrgir fyrir stöðu mála. En  talað fyrir daufum eyrum.

Talsmenn stjórnarandstöðuflokkanna hafa talað mikið  undanfarið, haft hátt og sagst  vera tilbúnir til að taka ábyrgð. Það fer fer lítið fyrir því tali nú þegar að þeim er komið að taka þátt.  Svo virðist vera að þeir einir manna hafi slegið falskan tón á trumburnar á Austurvelli.

Steingrímur J. Sigfússon hefur talað mikið um samstjórn Vinstri Grænna og  Samfylkingar  og talið það vera sú leið sem farin skyldi fram að kosningum. Nú að nokkrum dögum liðnum frá stóryrtum yfirlýsingum hans er nú allt orðið lítið og allt of seint. Nú hallast hann helst að þjóðstjórn.

Framsóknarmenn hafa þrátt fyrir nýja forystu ekkert breyst. Er enn flokkur vinsældarlistans  og neita nú þegar komið er að því að taka ábyrgð enn á ný. Þurfa að sækja umboð sitt á ný áður en þeir geta tekið ábyrgð. "Hverskonar helvítis lydduskapur þetta" segir maður þegar að því er komið að þeir sem töldu sig eftir síðustu kosningar töldu sig í stöðu til að viðhalda því stjórnarmynstri sem orsakaði fallið.

Hvað frjálslynda varðar er erfitt að átta sig. Þeir eins og svo oft áður hafa ekki hugmynd um í hvorn fótinn þeir eiga að stíga nú þegar komið er að því að þeir taki ábyrgð sem þeir hafa kallað eftir.

Um þátt Sjálfstæðisflokksins verður lítið sagt, enda efst í huga þeirra að vernda fyrrverandi formann sinn frá  því á enda hans ferils að vera rekinn fyrir þá einkavæðingar og  frjálshyggustefnu sem hér hefur keyrt heilt þjóðfélag lóðbeint á hausinn á sautján árum í þéttu samstarfi við þann Framsóknarflokk, sem nú þykist saklaus af fortíðinni með kosningu einkaerfingja Kögunarauðævanna sem formanns.

Nei Björgvin G, Sigurðsson var ekki að höggva á þann hnút sem var að því komin að kyrkja íslenskt samfélag til að leyfa mönnum að leika áfram hráskinnsleik stjórnmálanna hvað varðar pólitíska vinsældarkosningu. Hann var að kalla eftir ábyrgð þeirra er hæst létu og að sögðust  vilja  taka þátt í því að leiða þjóðina út úr þeim vanda er við blasti.

Nú er það þeirra í samvinnu við forystu Samfylkingarinnar að finna leið til að stjórna landinu í tólf vikur fram að kosningum án þess að á verri veg fari. Nú er það á ábyrgð þeirra er hæst hafa öskrað að sýna þann dug sem þjóðin vænti af  þeim. Nú er það þeirra að sýna ábyrgð.

 

Hann tók á sig ábyrgð þeirra allra.

 

Takturinn er sleginn sem aldrei fyrr á Austurvelli.Vanhæf ríkistjórn, búmm búmm búm Vanhæf ríkistjórn ,búmm búmm búmm. Og mitt í öllu þessu búmmi finnur maður vonina vakna enn á ný. Von sem mörgum sinnum áður hefur verið slökkt af leiðtogum sem telja að þeir einir geti stýrt stýrt þjóðinni fram til kosninga.

Sagan sem nú er skrifuð er saga dagsins í dag, og sú saga kallar á nýja leiðtoga í ljósi breyttra aðstæðna. Ekki þá leiðtoga sem hér stýrðu í góðærisbylgju frjálshyggjunnar, þá sem sáu hér bleik blóm og rauðar rósir á bak við hvern stein. Nú þarf leiðtoga úr röðum fólksins, sem skilja hvað er að gerast, og  hafa enn tengsl við fólkið í landinu. Hlutverk leiðtogans getur ekki verið að verja söguna, heldur er það hans hlutverk hans að leiða okkur áfram inn í nýja tíma. Það er sagan sem kallar eftir og stýrir  hverskonar leiðtoga fólkið þarf á að halda, en ekki leiðtogarnir sem sitja við völd hverju sinni. Þeir eru valdir af fólkinu í landinu.

Björgvin G Sigurðsson viðskiptaráðherra sá það í nóvember að þessi stjórn sem nú situr gæti ekki fært okkur inn í nýja tíma. Hann vildi þá slíta stjórnarsamstarfinu, en fékk í staðinn bágt fyrir, af leiðtogum er töldu sig skapa hafa það vald að geta skapað  söguna.  Nú hefur hann tekið ábyrgð þeirra  á sínar herðar, rekið þann er með átti að fylgjast, og sagt af sér í kjölfarið.

Hann veit hvar takturinn slær, og tekur undir með fólkinu í landinu og segir

Vanhæf ríkistjórn, búmm búmm búm Vanhæf ríkistjórn ,búmm búmm búmm.

 

Björgvin segir af sér

Það rekast ekki allir vel í flokki.

 

Margir fundu fyrir litlum vonarneista í kjölfar fundar Samfylkingarinnar í Reykjavík fyrir tveimur kvöldum síðan. Að skilboð sem send voru af stað frá flokksfélögunum myndu nú fara að skila einhverju. Að menn byrjuðu að ýta bílnum upp úr þeim djúpa snjóskafl sem við erum föst í. Menn fóru aftur fyrir bílinn og byrjuðu að ýta, en bílstjórinn setti í afturábak gír og margir fengu á tilfinninguna að bílstjórinn vildi helst keyra yfir þá sem töldu sig vera að hjálpa.

Nú ríkir því miður lítið traust til bílstjórans á eftir, og margir velta því fyrir sér hvort bílstjórinn haldi að þetta sé leikur, leikur sem gangi út á það að athuga hvenær menn nenna ekki lengur að ýta með henni bílnum, og snúi sér að öðru sem meira gefandi er. Kökubakstri eða  ljóðalestri.

Maður er virkilega farin að velta því fyrir sér hvort þetta sé allt saman þess virði að vera staddur í blindbyl með bílinn fastan, og ferðafélagarnir sem af stað lögðu með okkur hlæja úr fjarlægð þrjósku bílstjórans að halda sig í skaflinum. Bílstjórinn hefur læst að sér og neitar að hlusta á þá sem afhentu honu lykilinn í trausti þess að þar færi besti bílstjórinn. En á þeim tíma sást varla ský á himni. Hvort rétt sé að rölta til byggða og snúa sér að einhverju sem uppbyggilegt geti talist og neita að taka þátt í því furðulega samfélagi sem þrífst á fjöllum fjarri mannabyggðum. Viðurkenna fyrir sjálfum sér að maður er ekki ein þeirra rollna sem rekast vel í flokki.